Gurur | Texting (TAMAMLANDI)

60.Bölüm/•

#EvdeKal
#EvdeHayatVar

İyi okumalar, aşkilettalar💜
— — — —
Tam bir hafta. Bir haftadır gururdan adam akıllı bir ses yoktu. Bir haftadır onla doğru düzgün konuşamamıştık. O kaçıyordu. Biliyordum.

Sanırım gurur ile yaşadığım güzel günler de bitmişti. Şaşırmadım... Ben annem ile babamın boşanmasını bile kabullenmişken gururun benden gitmesini takamazdım.

Kendini kandırmayı kes artık.

Yüreğimdeki kırgınlıkla elimdeki telefon ile bakışıyordum.

Anneannemin numarasına tıklayıp tıklamamak konusunda kararsızlıkta zirvedeydim.

Herkesin bir kenara koydum. Ama Onuru bir kenara koyamıyordum. O benim kardeşimdi. Eğer gidersem onuru çok özlerdim biliyordum. Ama gitmezsem de herkese bir ağırlık olacaktım.

Kesin gitmeliydim. Çünkü bu lanet evde bir kez bile kalmak istemiyordum.

Anneannemin numarasına tıklayıp kulağıma koydum.

Bir iki çalıştan sonra Anneannemin sesi geldiğinde gülümsedim. "Kuzum?" Dediğinde mutlulukla "Anneannem? Nasılsın? Çok özledim seni."

"Oyy anneannesinin kuzusu iyiyim anneannem, sen nasılsın? Bende seni çok özledim." Dediğinde gözümden bir damla yaş düşmüştü.

Burnumu çektiğimde "İyiyim," dedim. Derin nefes aldım. Konuşmayı uzatmak istemiyordum. "Ben senin yanına gelicem, anneanne."

Anneannemden ses gelmediğinde gözyaşlarım bir bir dökülmeye başladı. "Nasıl yanıma geleceksin? Niye?" Dedi. Fakat Anlamıştı. Neden onun yanına gitmek istediğimi anlamıştı.

"Anneanne," sesim boğuk çıkıyordu. "Annem ile babam boşanıyor." Ve ben dayanamadım. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Kapım tıktıklanmıştı ama annem veya babam olduğunu bildiğim için takmamıştım. Onların yüzünü görmek istemiyordum o yüzden de kilitli kapıyı açmadım.

"Anneannem? Dur sakin ol kuzum." Dedi anneannem.

"Sakin olamıyorum. Bir haftadır. Bir haftadır kabullenmeye çalışıyorum. Olmuyor." Yüreğimde bir ağırlık vardı sanki. Yutkunsamda geçmiyordu. "Benim yüzüme utanmadan bakıyorlar bir de! Daha birbirleri ile adam akıllı konuşmamışlar ama benim yanıma öylece geliyorlar."

"Sisilim." Dedi anneannem. "Dön arkanı."

Anneannemin ne dediğini algılayamadım. "Ne?"

"Dön arkanı, Sisilim." Dediğinde gözlerim kocaman arkamı döndüm. Anneannem hemen arkamda, odamın yedek anahtarı ile kapımı açmış bütün heybeti ile karşımdaydı.

Telefonu kulağımdan çekememiştim. "Anneanne?" Dedim. İnanamıyordum.

Anneannem kollarını kocaman açmış bana bakıyordu. "Gel, kuzum." Dediğinde yataktan bir anda fırladım. Anneanneme sarıldığımda kapının önünde duran onuru gördüm. Gözlerim tekrar dolarken ona gülümsedim. Anneannemin güvenli kollarında kendimi bırakmıştım.

Anneannem yanağımı öptüğünde daha sıkı sarıldım ona.

"İyi ki geldin, anneanne!"

Anneannem popoma bir tane şaplak atıp "Tabi geleceğim kız zilli!" Diyip saçımı okşadı.

Anneannemin kollarından ayrıldığımda elini öpüp başıma koydum. Onur'a baktığımda hala oradaydı.

Kollarımı açıp hızlıca Onur'a ilerlediğimde sımsıkı sarıldım ona. Onun güvenli kollarında gülümsedim. "Teşekkür ederim." Diyip kıkırdadım.

"Benim fikrim değildi." Dediğinde ondan ayrılıp kaşlarımı anlamayarak çattım. "Nasıl yani?"

Omuz silkti. "Arkadaşım akıl verdi. Benim değil onun fikriydi."

Omuz silktim. "Arkadaşın kim ki?" Diye sordum.

"Arkadaşımı tanıyorsun ya," dedi Onur. "Müdürün oğlu, Nizar."

— — —

Gurur aşkım nerdesin? Siyah civcivin Nizar tarafından elden gidiyoooo