Just Be Mine [Completed]

Prologue

PROLOGUE

Palapit siya ng palapit habang ako palayo ng palayo. Hanggang sa cinorner ako ni Alfred dito sa kwarto niya. Kaba ang bumalot sa buong katawan ko. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Nanigas na lang ako dito sa sulok ng kwarto.

"Chloe."

Binanggit niya pangalan ko. Nakatayo na siya sa harap ko. His eyes were locked to mine. He was looking at me seriously. Naalala ko yung sinabi niya kanina sa park. Seryoso ba siya? Knowing Alfred Marquez, hindi yan' mahilig magbiro. So I bet seryoso siya sa sinabi niya kanina. It's so weird na tinanong niya 'yon sa'kin.

"Iniwan mo ako kanina ng hindi sumasagot. Now I'm here to know your answer."

Fudge. Ano bang dapat kong isagot? Hindi ko alam ang desisyon ko. Bakit ba kasi niya naisipan 'yon? Anong pumasok sa isip niya at natanong niya 'yon sa'kin?

"You got hurt. Niloko ka at ngayon nasasaktan ka. Araw-araw ka na lang ba ganito? You have to mend your heart Chloe. And I think that's the only solution to solve your problem. Just say yes." he said in a serious tone.

"Pero Alfred..."

"Answer,"

Papayag ba ako? I got his point. Tama siya. Ako din lang ang makikinabang sa pagaayos sa nawasak kong puso. Pero what if hindi magwork? Paano kung niloloko niya lang din ako? Masasaktan lang ulit ako. Pero parang gusto ko ding pumayag. May parte sakin na nagsasabing sincere si Fred. Never ko pa din namang narinig na naging cassanova siya. Gulong-gulo ako ngayon. Hindi ko pa talaga alam ang idedesisyon ko.

"A-Ano ulit 'yong solusyon?" utal utal kong tanong.

Mas lumapit siya sa'kin. Nilapit niya din yung mukha niya sa'kin. Ang lapit na naming dalawa sa isa't-isa. It makes me more intense. Nakatingin siya ng deretso sa mga mata ko at ganun din ako.

The next words he said hit me.

"Just Be Mine."

__________________________________
Vote, comment and share! Maraming salamat. Sorry for many typos and grammar errors. I was only 12 y/o when I started writing this and I'm too lazy to revise.
-DiamondAlpha