Just Be Mine [Completed]

Chapter 4

Lucas at the Media--->

Leave comments and votes after reading! Thank you. :]
Comment for Dedications.

DiamondAlpha
---------------------------

CHAPTER 4
Chloe's PoV

Pagkatapos ng pagmomonologue namin ni Alfred dito sa lighthouse niya, bumalot sa'min ang katahimikan. Ang mata ni Alfred punong puno ng galit. Samantalang ang mga mata ko punong puno ng luha.

Ang hirap hirap talaga tanggapin ang katotohanang niloko ako ni Lucas. Na wala na kami. Wala pa kaming isang taon tinapon niya na ang pagsasama namin. Sa konting panahon na 'yon napaibig talaga ako sa kan'ya.

Nakatingin pa din kami sa kawalan. Napansin kong kumukulimlim ang panahon. Walang araw at nangingitim ang mga ulap.

Pinunasan ko ang mga luha ko.

Naalala ko, may bagyo nga pala. Tama na muna ang pagdadamdam.

"Alis na tayo. Bago tayo abutan ng ulan." Sabi ko kay Alfred.

Tumayo siya ng maayos at nagbuntong hininga.

"Sige tara."

Nauna akong bumaba ng hagdan at nakasunod lang siya. Kung kanina mabilis kami tumaas, ngayon ang tamlay tamlay at ang bagal. Para bang ayaw naming umalis. Pagkababa namin siyempre pagod na pagod nanaman ako.

Naglakad kami palabas ng gubat. Hanggang sa makita namin ang motor niya. Inabot niya sa'kin 'yong helmet na pinahiram niya din kanina.

"San ka nakatira? Ihatid na kita." tanong niya.

"Sa--"

Napatigil ako. Hindi ko pwedeng sabihin na apartment lang ako nakatira! Paniguradong malalaman niyang mahirap lang ako kapag nakita niya! Mamaya ipagsabi niya pa. Hindi pwede 'to. Ano nang sasabihin ko?

"A-Ah! Ibalik mo na lang ako sa... sa school!"

Kinakabahan pa ako habang nagsasalita. Nako pa'no ko ba 'to sasabihin sa kan'ya.

"Not unless you give me an acceptable reason why I should bring you back to school."

"Kasi..."

"Kasi?"

"Kasi may nakalimutan ako kanina! Pinapatawag pala ako ng Prof ko!"

Sana naman mapaniwala ko siya sa dahilan ko. Please naman oh! Hindi niya talaga pwedeng malaman na mahirap lang ako. Hinding hindi!

"It's almost 6. Bukas mo na puntahan 'yang prof mo. Umuwi na tayo."

"Pero..." bulong ko.

Pero hindi niya na ata ako narinig. Sumakay na siya ng motor niya. Wala na akong maisip na dahilan sa kan'ya. Nako patay na.

"So san ka nga nakatira?" tanong niya ulit.

At dahil nga wala na 'kong maidahilan ay mapipilitan na lang akong sabihin sa kan'ya saan ang village namin.

"S-Sa Azoteya Village."

"Alright sumakay ka na."

Dahan dahan pa 'kong sumakay sa likod ng motor niya. Tapos sinuot ko 'yong helmet at kumapit sa bewang niya. Pangatlong time ko ng sumakay ng motor.