"Miss, are you okay?" Isang amerikano ang nakasalubong ng paakyat ako sa aking Unit.
Muntik ko ng mabitawan ang biniling pagkain. I forgot to eat my dinner. Late na at lumabas pa ako para bumili.
I nodded without thinking.
It's been two days since that happened. Hindi ko siya nakikita kailanman. I don't know if he's hiding or he went home.
Bukas na rin ang flight ko pauwing Pilipinas. Klein never contacted me.
Manager flight was delayed. Mabuti nalang at naipadala niya ang pera sa kaniyang anak. Kwiny will go with her too.
"Zach baka naman nakita mo si Klein?" Sambit ko isang araw ng magkakita kami ni Zach.
"I'm sorry Cyrene. I didn't saw him. Sorry."
Nakatulala lang ako habang naglalakad papuntang elevator. Anong oras na rin at wala na masyadong tao rito sa baba. It's 11 in the evening. Bukas na ang alis ko pero hindi ko pa nakikita o nakakausap muli si Klein.
Tila, nadinig ang dasal kong makita siya. Mag-isa siya at seryso ang mukha. Mukhang aalis pa yata.
Walang pasubling tumakbo ng makita si Klein papalabas ng building.
"Klein! Teka lang!" I shouted.
Napahinto siya sa paglalakad, ng marating ko ang pwesto niya ay sinubukan kong ngitian siya but he didn't.
He impatiently looked at me.
"I miss you..." I softly whispered when I'm in front of him.
Nakita kong mas sumeryoso siya at umayos.
Hindi siya kumibo at tiningnan lang ang wrist watch.
"You should not here this late. What are you up to?" Malamig na aniya at tumingin sa hawak ko.
Napangiti ako sa tanong niya at may dumaang pait sa aking kalooban.
I miss this. I miss his concerns for me.
Pinigilan ko ang sarili. "Uh, may kinuha lang...." I said and hide the cover food at the back.
He just sighed so I continued.
"Can you come back? I-I miss you. W-Wala na ba talagang chance? H-Hindi mo na ba ako mahal?" Desperada kong sinabi kaya hindi siya makapaniwala sa sinabi ko at umiling.
He sighed again and looked away.
"Uuwi na ako kaya umuwi ka na rin," Aniya at mabilis akong humakbang ng makita na aalis siya. He stop again.
"That's just photos. I..I told you, walang nangyari. Para lang sa litratong iyon, hihiwalayan mo ako? That's...so unreasonable." Mabilis na sabi ko at umiling sa kaniya.
Malamig niya akong pinasadahan.
"That is reasonable. Let's stop. I'm going..." Seryosong sabi niya at umalis nga sa harapan ko.
Before he could touch the sliding door I uttered again.
"Napakababaw naman. Napakababaw ng pagmamahal mo." I whispered at him but I know he heard it because he suddenly stop.
Nilingon ko siya kahit na nakatalikod siya sa akin.
Akala ko magsasalita siya pero matapos huminto ay agaran rin siyang nagpatuloy at hindi na kailanman lumingon.
"Stop it, Cyrene. Maawa ka sa sarili mo.
And I woke up late. I'm still crying so hard. Inaalu ko ang sarili ko.
I look at the ceiling, still, laying on my bed.
