"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk27

Pov.Celeste
"Dit is niet mijn huis" zucht ik gefrustreerd als Easton zijn oprijlaan op rijdt. Ik wist dat dit zou gebeuren. Vandaar dat ik het ook achter zijn rug wou doen heel dat kermis gedoe. "Ik ga je niet naar huis brengen, dan loop je maar "zegt hij nors. "Is goed" antwoord ik met een zoet stemmetje. Als de grote pick-up truck tot stilstand komt doe ik mijn deur open en slinger mijn tas over mijn schouder "dag Easton" roep ik over mijn schouder als ik zijn oprit afwandel. Hij antwoord niet. Het enige wat ik terug krijg is een voordeur dat dicht word geslagen met zo veel kracht dat ik verwonderd ben dat hij niet uit zijn scharnieren is gesprongen.

Zelfverzekerd been ik zijn lange oprit af en wandel dan naar huis. Ik moet nog vijf straten door lopen en dan ben ik thuis maar plots krijg ik het gevoel dat ik word bekeken. Ik verstijf, Dat gevoel krijg ik al heel de week op de meest rare moment: tijdens de lunch, op de sportvelden, hell zelfs tijdens sommige lessen. De enige plek waar ik dat gevoel niet had was bij Easton en ik met mijn stomme kop ben daar weg gegaan. Ik wil net een hoek omslaan als ik een man met een zwarte kap aan de overkant van de straat zie staan. Ik loop rustig door en zie van uit mijn ooghoek hoe hij oversteekt. Sh*t ik ben bang en ik moet nog vier straten doen. Wat als het Laurens is die nu toch wraak wilt nemen?! Ik probeer zo nonchalant mogelijk met mijn trillende handen mijn gsm uit mijn broek zak te pakken. Ik bel direct naar Easton. Hij pakt niet op verdomme. Ik bel voor een tweede keer, ook nu pakt hij niet op. Koppige ezel, dus omdat we ruzie hebben pakt hij niet op. Ik bel nog eens, derde keer goede keer hoop ik.

Een zucht van verlichting rolt over mijn lippen als hij dan uiteindelijk opneemt "kan je nu al niet zonder me" plaagt hij. "East, ik wordt achtervolgt door een man in een zwarte hoodie" fluister ik. Hij vloekt een paar keer "oké, Celeste schatje het komt goed, Mijn mensen zoeken je locatie op, we komen. Zie je nog meerdere mensen?" Vraagt hij. Ik adem beverig uit " ik zie enkel de man in de hoodie. East...ik ben bang". "Ik weet het tijger, ik kom" sust hij. "Loop maar gewoon door, hoe lang moet je nog lopen?". "Nog twee straten en dan ben ik thuis" antwoord ik. Ik hoor hoe er aan de andere kant van de lijn deuren van auto's worden open en dicht gedaan "oké Tijger luister goed, ga niet naar huis, sla nu links af en loopt rustig door doe alsof je naar de etalages van de winkels kijkt maar stop voor niets, we zijn er bijna". Ik knik maar dat ziet hij natuurlijk niet "oké" zeg ik met en brok in mijn keel. De volgende vijf minuten loop ik door de winkel straat terwijl Easton maar blijft herhalen dat ze er bijna zijn. Ik krijg alleen maar meer stress want er komen twee mannen bij "East, er zijn er twee bij gekomen! Alsjeblieft kom naar hier" smeek ik. "We zijn er schatje kijk voor je". Twee grote zwarte auto's komen onze richting uitgereden , met scheurende banden stoppen ze recht voor me. Het drukkende gevoel vervaagt in mijn borstkas, hij is er.

Verschillende zwart geklede mannen met een geweer springen uit de auto's en overmannen de drie met hun hoodies maar ik kan enkel kijken naar Easton die uit de auto stapt. Ik zet het op een lopen en spring in zijn armen. Hij vangt me behendig op en trekt me tegen zich aan, hij fluistert steeds "ik heb je" "ik heb je". Wanneer ik wat gekalmeerd ben zie ik hoe de drie mannen nu een zak op hun hoofd hebben en ruw in één van de twee auto's worden geduwd. "We gaan naar huis" zegt Easton dan. Hij stapt samen met mij in de auto en rijd richting zijn huis. Daar aangekomen zie ik dat Duke op zijn mand in de grote woonkamer ligt " hoe heb je dat nu weer gedaan" vraag ik als ik mijn hond aai. "Dat maakt voor nu niet uit" zegt hij terwijl hij me de trap op duwt. Easton verstrengeld onze vingers met elkaar "ik denk dat we eens moeten praten". Ik knik en volg hem.

Ik nestel me in bed en hij gaat tegen het hoofd bord zitten. Met een verwachtingsvolle blik kijk ik hem aan, wachtende op mijn antwoorden. Hij wrijft gefrustreerd over zijn gezicht en gaat dan met zijn hand door zijn haar. Easton kijkt me met een harde blik aan en steekt een verloren plukje haar achter mijn oren. Mijn hart gaat als een wilde tekeer als hij begint te spreken "zoals je wel al wist zit ik bij de maffia. Wat je echter nog niet wist is dat mijn vader daarvan de leider is, ook heb ik je niet vertelt dat het feest waarvoor je bent uitgenodigd draait rond het vinden van een verloofde voor mij en de zonen van andere maffiabazen. Fuck Celeste, Ik moet binnenkort de taak van mijn vader overnemen maar daarvoor moet ik getrouwd zijn of op zijn minst een verloofde hebben. Op het feest zullen er dus meerdere meisjes zijn die ik moet leren kennen. Achter af beslis ik dan met wie ik wil trouwen" eindigt hij zijn verhaal. Ik kijk hem ongelovig aan " dus je moet een verloofde zoeken?" Vraag ik twijfelachtig. Hij knikt "ben ik een kandidaat?" Vraag ik. Hij gromt en laat zich terug tegen het hoofd bord vallen. "ja...nee..., ik weet het niet" zucht hij gefrustreerd.

"Hoezo je weet het niet" zeg ik verontwaardigd. "Ik weet niet of dit het leven is dat ik voor jou wil Celeste". Ik staar hem met open mond aan "ik denk niet dat dat jouw keuze is" reageer ik fel. "Weet je Celeste dat is wel mijn keuze. Ik moet verdomme met iemand trouwen en ik moet verdomme de maffia overnemen en het is verdomme mijn keuze met wie, als ik jou hier buiten hou weet ik dat ik op zijn minst één iets goed hem gedaan" zegt hij nors. Ik ga rechtop zitten "dan is het maar goed dat je vader mij heeft uitgenodigd en niet jij hé, als je me niet moet hebben wie weet wil één van de andere zonen me wel hebben ,maar dat zullen we morgen zien zeker" met dat gezegd te hebben sta ik boos op en loop naar de badkamer.

Wie denkt hij wel dat hij is even gaan beslissen of hij mij kan laten vallen als een baksteen gewoon omdat hij dat leven niet voor mij wil. Pffff, Begrijp me niet verkeerd het is lief dat hij me wilt beschermen maar die beslissing is aan mij. Het gaat hier om mijn leven, óns leven. Ik draai de kraan van de douche open en voel dan pas het misselijke gevoel in mijn buik. Ik leg een hand op mijn buik oh God , Hij moet met andere meisjes omgaan. Wat als hij straks met één van hun trouwt. Bij die gedachte begeeft mij maag het en alles komt eruit. Ik spoel door en ga recht staan. Ik spoel vlug de vieze smaak in mijn mond weg en stap onder de warme stralen van de douche. Wanneer ik zo lang mogelijk onder de douche heb gestaan en er nu toch echt uit moet droog ik me af met een grote zachte handdoek en trek zijn shirt aan dan loop ik stil zwijgend naar het bed. Ik kruip onder de lakens en leg me met mijn rug naar hem toe net zoals hij met zijn rug naar mij toe ligt.

Ik sluit mij ogen maar kan niet in slaap vallen net zoals ik weet dat hij dat ook niet kan. De kamer is muisstil voor een lage tijd, dan volgt er een diepe zucht. Een grote sterke warme arm schuift me naar hem toe tot wanneer mijn rug tegen zijn buik en borst aan ligt. Ik kruip nog een tikkeltje dichter en sluit dan mijn ogen. Zonder nog iets te zeggen vallen we in elkaar verstrengeld in slaap.