"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk 55

Pov.Celeste

Twee weken. Twee, al bijna drie weken heb ik hem niet meer gezien. Ik weet niet of hij nog leeft. Ik weet niet of hij weg is zoals hij gezegd had. Misschien zit Easton wel aan de andere kant van de wereld of misschien ligt hij zes meter onder de grond. De laatste keer dat ik hem zag was zijn huid zo wit als sneeuw zijn haar zo donker als pure chocolade en zijn ogen glinsterden vol met ongezegde woorden. Roerloos stond ik voor het ziekenhuis, zijn bloed op mijn vingers, zijn pijn werd mijn pijn. Uiteindelijk is Lily me komen ophalen voor het ziekenhuis. Met een taxi zijn we naar mijn huis gereden. Ik heb nog niet gehuild, ik denk dat ik nog niet geloof dat hij echt weg is. Ik heb hem opgebeld, honderdduizend keer, maar ik had geen geluk. Zelfs Brian neemt niet op. Ik wil gewoon weten of hij nog leeft. Zijn woorden spoken door mijn hoofd "I love you ".
Die woorden. Ik hoor ze als ik in de les zit of als ik in de douche sta, ik wordt midden in de nacht wakker en het enige wat er in mijn hoofd rond galmt is die zin. Wat betekent het?. Wat bedoelt hij ermee? Duidelijk niet anders had hij me wel al gecontacteerd, God die jonge wist waarschijnlijk waar ik naartoe ging nog voor dat ik het zelf wist.

"Miss Huntington, pay attention please". Voor de zoveelste keer deze week krijg ik een opmerking tijdens de les. Maar kan je het me kwalijk nemen? Ik ben moe, gefrustreerd en alleen. Mijn ouders zijn vertrokken op een zakenreis naar Nieuw -Zeeland dus ons grote huis is volledig van mij. Mijn beste vriend daar heb ik geen con- "hey alles oké?" fluistert Lilly, ik probeer te glimlach naar mijn vriendin "alles oké" haar geëpileerd wenkbrauwen fronsen naar elkaar toe " weet je wat jij nodig hebt, een avondje uit gaan!". Ik schud nee met mijn hoofd " dat hoeft niet, ik blijf liever thuis". Ze lacht " ha, we gaan uit! Het is vrijdag dus dat is perfect! Doe iets moois aan en tegen tien uur deze avond vertrekken we naar een leuke bar". Ik wil haar tegenspreken maar ze sust me nog voor ik iets kan zeggen, met een strenge blik kijkt ze me aan dus na een tijdje geef ik toe. Wat voor kwaad kan het doen?

Veel dus, het beige bijna gouden zijde kleedje dat ik aan heb trekt veel meer aandacht dan dat ik had verwacht, ook Lilly krijgt vulgaire dingen naar haar hoofd geslingerd als we bij de bar twee margaritas bestellen. Het meisje achter de bar kijkt ons spijtig aan en zegt dat de drankjes van het huis zijn. We bedanken haar en beginnen wat te babbelen " ik weet dat ik niet mag weten wat er gebeurt is tussen jou en Easton maar je ziet er zo verloren uit" een brok vormt zich in mijn keel bij Lilly haar woorden " ik zou willen dat ik je iets kon vertellen maar ik weet het zelf niet, het ene moment zaten we in de auto en het andere moment stond ik voor het ziekenhuis en dan stond jij daar ook plots. Ik heb hem niet meer gezien of gehoord ". Ze pakt mijn handen vast en geeft me een zacht kneepje "het spijt me" zegt ze geluid loos. Ik knik en sla mijn armen om mezelf heen " hoe wist jij eigenlijk dat ik voor het ziekenhuis stond?". Ze kijkt om zich heen en buigt zich naar me toe alsof ze me een groot geheim gaat vertellen " die avond kreeg ik telefoon van een onbekend nummer, ik heb opgepakt. Brian heeft verteld hoe hij je in de regen voor het ziekenhuis zag staan, je hebt daar meer als een uur gestaan, gewoon naar de ingang aan het staren. Hij belde omdat hij ongerust was,  ik moest je komen halen en ik moest ook geen vragen stellen want hij zou er toch niet op antwoorden".

Na dat gesprek werd de sfeer wat lichter, we hebben wat geknoeid met het meisje achter de bar en nog geen twee minuten geleden is er een jongen die ontzettend hard op Chuck Bass van Gossip Girl lijkt op zijn bek gegaan, met drankjes en al. " zullen we nog iets bestellen om te drinken en dan gaan dansen?" Vraagt Lilly, ik stem in en bestel twee Martini's, als onze drankjes voor ons op de bar gezet worden neem ik een slokje van de koude zoete vloeistof. Ik sta recht en loopt met Lilly achter mij naar de dans vloer, net als ik onder een grote kristallen luchter sta verstijf ik en laat ik mijn glas op de grond vallen. Geschrokken gegil komt van alle kanten en de mensen rondom mij springen naar achter. Daar zijt hij, in al zijn glorie. Dit is een déjàvu, dat kan niet anders. Mijn Easton zit op een zwarte zetel met twee meisje rondom hem net zoals de vorige keer alleen deze keer ziet hij er niet even gelukkig uit. In plaats van met die meisje bezig te zijn praat hij met blondie, zijn groepje hoort het geluid van mijn gebroken glas en ze kijken op. Zijn ogen vinden mijn betraande ogen meteen, zacht rollen de tranen van mijn wangen, Ik kan het niet tegenhouden. Ik sta aan de grond genageld, hij is het echt, geen zes meter onder de grond en ook niet aan de andere kant van de wereld maar gewoon hier recht voor mij in een bar. Dan glimlacht hij vol liefde naar me, hij heft zijn glas en knikt als teken van afscheid. Dit was het, ik heb hem gezien. Een gevoel van rust nestelt zich in mijn hart,

" ik ben klaar om naar huis te gaan..."

Wees gerust dit is nog niet het einde van het boek!