"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk 48

Pov.Easton

Haar zachte regelmatige ademhaling geeft aan dat ze in slaap gevallen is, ik hef haar op en met haar in mijn armen en loop ik naar boven. Vanavond laat ik haar gaan, de kloof in mijn hart wordt alleen maar groter wetende da ik niet enkel haar hart zal breken maar ook de mijne. Ze heeft pijn dat zie ik elke dag, maar die pijn voel ik ook. Hoe moet ik kiezen tussen mijn familie en haar. Er zijn zoveel mensen die op me rekenen, als ik weg ga zijn zij verloren maar als ik haar achter laat verlies ik een stuk van mezelf. Ik heb daarnet van Padré vernomen dat er een verloofde is gekozen voor mij dus ik kan haar niet langer dichtbij houden. Ik zal zoals beloofd verdwijnen uit haar leven als we in Amerika landen, wat ze echter niet weet is dat ik altijd voor haar zal zorgen maar dan vanuit de schaduw want hoe hard het ook is meer kan ik voor haar niet zijn. Ik ben hierna enkel nog een schaduw waarvan ze niet weet dat die haar volgt.

Zo stil mogelijk doe ik haar kamer deur open, haar koffers staan al klaar in de hoek van de kamer. De kamer waar ik haar echt heb leren kennen en waar ik haar het hardst gekwetst heb, de kamer waar zo veel herinneringen in rond zweven, de kamer waar ik mezelf voor het eerst echt aan iemand gegeven heb, de kamer waar ik nooit nog iemand zal inlaten, deze kamer is van mij en Celeste. Ik leg haar neer en dek haar in, met mijn vinger glij ik zacht over haar voorhoofd, en zo over haar zacht neusje naar haar wang toe. Mijn zicht wordt troebel en een brok vormt zich in mijn keel, dit is het. Het moment waarop ik haar moet loslaten is er, ik veeg mijn tranen weg druk een kus op haar voorhoofd en stap de kamer uit.

Met een messy-bun, legging en hoodie van mij loopt ze de trap af, dikke, rode opgezwollen ogen geven aan de ze gehuild heeft. Brian pakt haar koffers over en legt ze in de auto, Celeste gaat in de auto zitten en dan pas begin ik met mijn spullen in te laden. Als iedereen klaar is sluit ik het huis af en ga ik in de auto zitten, haar ogen zoeken de mijne maar ik kijk haar niet aan en al snel kijkt ze weg. Een steek gaat door me heen maar ik weet dat het voor het beste is. De rit is lang en stil, niemand durft iets te zeggen en iedereen voelt het sombere aura dat in de auto hangt. Wanneer we voor de ingang van het vliegveld stoppen zijn we dan ook allemaal snel uit de auto. De bagage wordt uit de auto's gehaald en als iedereen zijn koffer heeft lopen we naar onze gate, de douane slagen we over aangezien ik een goede som geld heb betaald om ze stil te houden. Eenmaal in de gate lopen we door naar de stewardessen en zij laten ons boarden, zo zijn we als eerste op het vliegtuig. De vlucht duurt lang en hoe dichter we bij Amerika komen hoe groter het nare gevoel in mijn borst wordt.

Pov.Celeste

Hij heeft me nog geen enkel keer aangekeken, maar ik had niet anders verwacht. Het is gedaan en dat weet ik, dat voelde ik toen ik wakker werd, het was alsof ik niet meer wist wie ik was. Toen ik deze ochtend naar beneden kwam kon iedereen zien hoe hard ik gehuild had, maar wat nog het meeste pijn deed was het feit dat East er al even slecht uit zag als ik. Zijn eens warme ogen waren dof en donkere kringen waren te zien, zijn lokken stonden alle kanten op en hoe hard hij ook probeerde om zijn gezicht in de plooi te houden en een onverschillige blik op zijn gezicht te houden de pijn die zijn ogen weerspiegelde was genoeg voor mij om terug bijna in huilen uit te barsten en toen had ik het pas door. Hij heeft pijn, misschien wel even veel pijn als ik.

De vlucht duurde een eeuwigheid maar ging vrij soepel, we waren als eerste op het vliegtuig en we mochten er als eerste ook terug af wat een opluchting was want ik had geen zin in veel mensen om me heen. Onze koffers hadden we als snel gevonden en dan was het moment daar, de koude Amerikaanse lucht omvatte me en speelde met mijn haar, ik trok mijn donker groene hoodie nog wat strakker tegen me aan. De vier grote zwarte auto's die voor de uitgang van het vliegveld stonden waren niet te missen en ik wist dat één van die auto's mij zou weg brengen, weg van mijn beste vriend en weg van hem. De jongens stonden allemaal op een rij, klaar om afscheid te nemen.

En nu sta ik hier voor Pietro, met een kleine glimlach kijk ik naar hem op, "doe voorzichtig" zeg ik, hij buigt zich naar voor en plant zijn warme lippen op mijn wang " je bent en blijft het mooiste meisje dat ik ooit al heb gezien en nog zal zien" zegt hij, ik bloos en knik naar hem. de volgende is Alberto, twee grote armen cirkelen rond mijn middelen en omhelzen me, Alberto laat me los en knikt vriendelijk naar me kort maar krachtig, zo kennen we hem. Wade en wane volgen, die twee staan met een grijns op hun gezicht naar me te kijken  "tot ooit nog eens prinses" zeggen ze gelijk tijdig en lachen,  ik grinnik en druk een kus op hun wangen " tot nog eens jongens" en dan heb je Brian... de tranen springen  in mijn ogen zodra ik hem zie , " wat ga ik toch doen zonder jou?"   "wees voorzichtig" zeggen we allebei tegelijk. nu staan we hier als twee hormonale tieners te lachen door onze tranen heen en wees gerust ook al wou hij zijn tranen niet tonen ik heb ze gezien. Hij drukt me tegen zich aan "pas alsjeblieft op hem" fluister ik ik zijn oor. Brian laat me los en knikt " doe ik". En dan als laatste heb je Easton, eindelijk vinden zijn ogen de mijne, die bruine ogen zullen me nog elke dag achtervolgen " dit is het dan" fluister ik, hij knikt en zijn ogen worden vochtig " dag tijger". Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en stapt zonder nog om te kijken de auto in.

Dag Easton