"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk 54

Pov.Celeste

Zenuwen gieren door mijn lijf. De auto stop. Het is donker. De nacht is stil. Grote mannen springen uit de auto. Geweren worden getrokken. Klaar voor een aanval. We gaan hem redden. Het huis waar ik nog geen dag geleden uit ben ontsnapt komt in beeld. Mijn handen trillen en mijn hart klopt in mijn keel. Mijn gedachten schreeuwen maar één iets en dat is "red hem net zoals hij jou is komen redden". Ik sta omringd door vijfentwintig mannen, stuk voor stuk zien ze er angstaanjagend uit. Ze zijn uitgerust met materiaal dat ik nog nooit heb gezien en als ik het wel al heb gezien durf ik er niet aan te komen.

We zijn opgedeeld in drie groepen, groep alpha, dat is de groep waar ik in zit gaat als laatste binnen maar komt als eerste bij Easton aan. Groep Béta bestormd binnen enkel minuten het huis en maakt de weg vrij voor ons en als laatste heb je nog groep Omega zij monitoren alles van buiten af en schieten ter hulp als het nodig is.

"Maak je klaar!" Roept één van de mannen "we gaan binnen en buiten, dit moet snel verlopen". Iedereen knikt instemmend " we grijpen Don en maken dat we weg komen, de oorlog is voor een andere dag!" er wordt wat gebromd maar uiteindelijk spreekt niemand hem tegen. Groep oméga gaat in een soort v- formatie staan, iemand roept "Andiamo" en de groep loopt naar het huis toe. De deur wordt opengebroken. Even is het muisstil. Mijn hart slaat een slag over. Dan begint het geschreeuw. ik spring recht. Klaar om hen te gaan helpen. Brian pakt mijn pols vast en schud zijn hoofd, verslagen ga ik terug neerzitten in het busje. Door de speaker van een computer die aangesloten is aan het oortje van de leider van groep Oméga hoor ik hoe hij aan het roepen is, en instructies geeft. Weer is het stil. kippenvel is te voelen op mijn armen. Dit is foute boel. Iedereen houd zijn adem in. We wachten met een bang hart af tot iemand roept " the coast is clear!" Ik stap samen met mijn groep uit het busjes en zoals we hebben besproken lopen we in formatie naar het lelijke huis toe.

Als we binnenkomen langs de ingang is het stil, de living is een ander verhaal , daar heerst er complete chaos. Dienstmeisje staan te huilen en terwijl verschillende mannen bewusteloos op de grond liggen zijn er ook een paar die nog proberen terug te vechten. Er worden verschillende dingen in het Italiaans naar elkaar geroepen. Hier heb ik geen tijd voor, ik wil iets zeggen tegen Brian maar wordt aan mijn haar naar achter getrokken, een gil verlaat mijn lippen "ik wist wel dat je zou terug komen voor die eikel" blaft Jack. Dan gaat het allemaal zeer snel Brian maakt een soort tijger sprong naar Jack, dat had hij niet zien aankomen en laat me los om zich te verdedigen maar hij is al te laat. Brian schiet in de voet van Jack en daarna ook nog eens in zijn schouder jammerend valt Jack op de grond. Mijn hand krult zich rond Brian zijn pols en ik trek hem mee richting de kelder waar Easton zit. Iemand anders zorgt wel dat Jack krijgt wat hij verdient. We rennen door verschillende gangen en als ik dan uiteindelijk bij de deur kom die naar de kelder leid stop ik, dit is het. Wat als hij niet meer leeft? Wat als we al te laat zijn. Wat als dit allemaal mijn schuld blijkt te zijn? Tenslotte wou Jack mij hebben. Brian ziet de twijfel op mijn gezicht en knijpt in mijn schouder om dan zelf de deur open te trekken. Gelukkig staat er deze keer geen man op wacht en kunnen we gewoon direct de trap af lopen. "Daar is het!" schreeuw ik zodat heel het team me hoort.

De deur knalt open. Mijn hand vliegt maar mijn mond. Dit had ik niet verwacht. East hang bewusteloos aan een soort houten martel tuig. De geur van bloed en riool water walmt door de kamer. Hij staat rechtop met een grote balk op zijn schouders en zijn handen zijn met dikke, ruwe touwen rond de balk gebonden. Zijn T-shirt is door midden gescheurd en ligt op de grond. Zijn buik zit onder het bloed van de wonde die hij al had en dikke blauwe plekken zijn te zien op zijn ribben en op zijn rug. Één van zijn donkere wenkbrauwen ligt open en opgedroogd bloed is te zien op zijn kaak, ook zijn lip is gebarsten. Hij is nog half bij bewust zijn als ik naar hem toe sprint, ik leg mijn handen zacht op zij wangen " East ik ben het". Zijn ene oog gaat langzaam open maar algauw is hij terug weg. Ik maak zijn handen los en twee mannen komen me helpen om de balk van zijn schouders te heffen. Easton valt naar voor recht in mijn armen. " we moeten voort en snel ook" zegt de leider van onze groep. Brian legt Easton zijn arm rond zijn schouders en Thomas één van de jongens in ons team doet hetzelfde aan de andere kant. Zo snel als we kunnen lopen we door het grote huis. De gangen stinken en nu pas heb ik door hoeveel gaten er in de muren en plafonds zitten. Als we de living terug binnenkomen liggen alle mannen op de grond inclusief Jack, maar voor hem heb ik geen aandacht. We lopen verder over het grasveld naar ons busje, en leggen Easton op de achterbank.

Mij tranen vallen op zijn kaak, "het spijt me zo, het spijt me zo". Zijn ogen fladderen open en scannen mijn gezicht, ik pak vlug een flesje water en help hem drinken. Gulzig slokt hij het water op "rustig maar, er is genoeg. Doe maar op je gemak, we hebben tijd " hij knikt, laat zijn hoofd terug op de autozetel rusten en staart naar het plafond van de auto. "Kan ik nog iets doen?" vraag ik. Zijn chocolade bruine ogen boren zich in de mijne, zijn grote hand pakt mijn nek vast en dan drukt hij zijn lippen tegen de mijne. De kus is zacht en de tranen beginnen weer te vloeien, ik zweer dat ik normaal geen crybaby ben maar de laatste twee dagen zijn zwaar geweest. Easton laat met los maar legt zijn voorhoofd tegen het mijne " I love you " fluistert hij. Net als ik wil zeggen dag ik hem ook graag zie stopt de auto abrupt en wordt Easton met veel lawaai op een brancard gelegd om zo het ziekenhuis ingerold te worden. Alles gebeurt zo snel en dan sta ik daar, voor het ziekenhuis,

Helemaal alleen...