"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk38

Pov.Celeste

"Gelieve iedereen zijn riemen vast te maken voor de landing" galmt er door het vliegtuig. Met mijn handen wrijf ik in mijn ogen "hoe laat is het?". "16 uur lokale tijd" antwoord Easton zeer kort en tokkelt dan verder op zijn computer, Oh ja we zitten nog in de ik-negeer-dat-ik-je-graag-heb-omdat-ik-gevaarlijk-ben fase. Ik richt mijn aandacht op het feit dat ik niet wil dood gaan in dit verdomde toestel en check mijn riemen, dan pak ik het noodplan en bestudeer het voor de tweede keer. "Je weet toch dat áls we dan al neerstorten ik ons echt niet laat dood gaan" bromt Easton zonder van zijn scherm weg te kijken. Ik draai me naar hem toe "wie zegt dat ik wil dat jij mij red? , misschien moet ik jou wel redden, of misschien ben ik wel instaat om mezelf te redden". Hij kijkt eindelijk op van zijn scherm "schatje, je kan nog niet eens een pot confituur open draaien, laat staan mij of jezelf redden" grijnst hij " maar geen zorgen daar gaan we verandering in brengen". Ik steek mijn tong naar hem uit en laat me terug in mijn zetel zakken "goed dan ga je maar dood, eikel". Hij grinnikt, schud zijn hoofd en begint dan weer te tokkelen. "Ughhh, Easton met jou valt niet te leven!"

Al vijf minuten lang heerst er een super oncomfortabele stilte tussen mij en Easton. Hij moest van de stewardess zijn MacBook weg steken voor veiligheidsredenen en nu zitten we hier, Muisstil naast elkaar. Alsof we vreemden zijn, wat een hypocriet! Ik wil net mijn mond open trekken en er iets van zeggen als het vliegtuig begint te rammelen, een hoge piep verlaat mijn mond en ik klamp me vast aan Easton. Hij grinnikt maar legt toch zijn armen rond me heen "en jij wou mij redden?". Omg, dit is zo beschamend. "Ja ja ja, laat het nu maar gaan" zeg ik nijdig, voor één keer lacht het leven me toe en doet hij wat ik zeg en blijft hij stil. Zo zitten we hier dus, ik half op zijn schoot terwijl ik hem zowat in een houd greep heb. Ondertussen is het vliegtuig al gestopt met wiebelen maar toch blijf ik hem vast houden "hoe lang duurt het nog denk je?". Hij haalt nonchalant zijn schouders op "Een minuut of tien denk ik".

Inderdaad na tien minuten maken de wielen van het vliegtuig contact met de grond, zo snel als ik kan laat ik hem los "zo dat zit erop". In zijn donkere ogen verschijnt er pijn maar dat is al even snel weg als dat het er kwam dus ik zal het wel verbeeld hebben. Hij knikt en pakt onze handbagage van uit ons privé kastje, hij overhandigt mijn tas en stap naar de uitgang van het vliegtuig. Ik slinger mijn tas over mijn schouder en loop achter hem aan, buiten staan de anderen al op ons te wachten. Brian loopt op me af " ik heb maar twee of drie keer een gil gehoord, kleine meisjes worden groot" hij veegt een niet bestaande traan weg en ik mep hem op zijn kop, dan lopen we door naar de groep die al bijna bij de bagage band is. "Hoe lang kan het duren!" "Mijn voeten doen pijn!" "Ik moet pissen" zeggen Brian, Jack en ik tegelijkertijd. We staan al meer dan drie kwartier te wachten op onze bagage, mijn koffer waar ik nu op zit rolde als eerste over de band. We dachten allemaal dat dit snel zou gaan maar nog geen enkele andere koffer is over de band gerold. Easton is een tikkende tijdbom, we wachten allemaal tot hij ontploft en iemand van het personeel een kopje kleiner maakt.

Twee van de mannen die ik hiervoor niet kende zijn al met personeel gaan praten van het vliegveld maar zonder veel succes, allebei kregen ze het antwoordt dat iedereen moest wachten, dat maakte Easton alleen maar bozer. En met onze opmerkingen van daarnet heeft hij het gehad denk ik, met grote stappen ijsbeert hij door de hal en knijpt hij in zijn neusbrug. "Ik zegt het je nog even en er komt rook uit zijn oren" fluister ik en Jack grinnikt. Easton stopt abrupt met stressen en richt zijn ijzige blik op een klein, dik mannetje in uniform, Hij stapt er met woeste stappen op af en begint te discussiëren met de oudere man. Ik hoor niet wat Easton zegt maar de arme man wordt lijk bleek en knikt dan. Zo snel als hij kan loopt de man weg, en nog geen vijf minuten later rollen onze koffers over de band. Ik spring van mijn koffer en wacht tot als de rest ook hun koffers hebben, dan lopen we door naar de douane. Daar steken we een grote rij wachtende mensen voorbij en even voel ik me schuldig dat we niet gewoon als al de rest wachten maar blijkbaar is dit de normaalste zaak voor de rest dus volg ik hen maar als een verloren puppy. Eens we langs de douane zijn en de uitgang hebben bereikt kan ik wel springen van geluk , we zijn er ein-de-lijk!

Twee zwarte auto's staan ons op te wachten voor de uitgang, twee mannen in pak staan klaar om onze koffers in te laden en ons naar ons verblijf te brengen. Ik dacht dat we gewoon in Firenze zouden blijven maar we rijden verder door naar een stadje dat Livorno heet en aan de zee ligt. We rijden door het rustieke vissersdorpje en zien oude ruïnes van gebouwen die ooit van rijke Romeinen zijn geweest, ook de grote vernieuwde haven komen we tegen. Het schemert en de lucht heeft een paarsachtig-roze kleur gekregen. Iemand doet mijn raampje open, Ik ruik de heerlijke aroma's van alle kleine restaurantjes, het gelach van de mensen vult de straatjes en de terrasjes barsten van het leven, ik kan niet anders dan met verwondering toekijken naar deze heerlijk warme cultuur.

Zachtjes aan wordt het gelachen stiller en komen we steeds minder winkels en restaurants tegen, als we net uit het dorpje komen begint er een soort heuvel. We rijden helemaal tot aan de top en stoppen voor een grote ijzeren poort, die gaat open en dan rijden we over een grote oprit die is omlijnd met typisch Italiaanse bomen door naar een prachtig huis. De auto wordt voor het huis geparkeerd en iedereen begint de auto's uit te laden, met open mond blijf ik in de auto zitten en bewonder ik het huis. Mijn auto deur wordt open getrokken en Easton steekt zijn hand uit om me uit de auto te helpen

" kom je nog?"