"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk 52

Pov.Celeste

"Shhhhhhhh" fluister roept Laurens naar ons , hij stapt de kamer binnen en sluit de deur achter zich. East is boos, wat zeg ik furieus! Met zijn handen in vuisten gebald wilt hij opstaan en naar Laurens vliegen maar we hebben al snel door dat dat niet gaat lukken als hij met een boze grom terug tegen de grond zakt " g*d verdomme, wees maar blij dat ik niet recht geraak, want ik zweer je ik had je vermorzeld Da Vinci" vloekt Easton. Ik schuif me zo dicht als ik kan tegen Easton aan, hij slaat zijn arm over mijn schouder en kust mijn slaap. Laurens houd zijn handen boven zijn hoofd als vredeteken "ik kom om te helpen, ik zweer het! Ik heb nooit gewild dat ze Celeste iets zouden aan doen, dit is vaders werk zeker niet de mijne!" legt hij uit.

Hmmm oké, dit had ik niet verwacht. East en ik kijken elkaar sceptisch aan, wat als het een leugen is? " en waarom zouden we jou moeten vertrouwen?" vraag ik hem. Hij kijkt me met een kleine tedere glimlach aan "omdat ik momenteel jullie enige hoop ben". Easton zijn spieren gaan weer strak staan "hij heeft gelijk..., wat kan je doen?" bromt hij. Plots is Laurens oncomfortabel en durft hij ons bijna niet aan te kijken " wel ik kan maar één van jullie hieruit krijgen, de andere moet achter blijven". Oorverdovende stilte vult de akelige kelder " je neemt Celeste mee" beveelt Easton, met een ruk draai ik me naar hem toe "WAT! Nee, Laurens je neemt East mee! Hij is gewond, ik kan het hier langer uithouden, hoor je me!" Gil ik haast.

Ik had niet door dat ik aan het huilen was totdat Easton zijn duimen zacht over mijn wangen wreef "shhhhh, het is oké. Laurens haalt je hieruit en je gaat verder met je leven, ik ben een grote jongen Celeste. Ik kom hier wel uit tijger, je kent me toch. Beloof me dat je mee gaat met Laurens en naar hem zal luisteren" fluistert hij. Mijn hoofd draait "I-ik, nee! Ik laat je niet achter" fluister ik het laatste. Hij vloekt en laat zijn handen van mijn wangen glijden "fuck Celeste, luister nu toch g*d verdomme naar me! Je moet hier weg, dit is waarom ik je van me weg wou houden, ik wist dat dit zou gebeuren, ik dacht dat als ik bij je weg zou blijven je niet interessant genoeg zou zijn voor hen! Luister nu alsjeblieft voor één keer en ga mee met hem, ik red me wel dat beloof ik maar als jij hier achterblijft dan vergeef ik mezelf dat nooit dus alsjeblieft, ik smeek het je ga hier weg" zegt hij radeloos, zijn handen zitten in zijn haar en de tranen staan in zijn ogen. Hij lijkt gebroken, klaar om op te geven, Easton is een man dat niet hoort te smeken, het is onnatuurlijk en het breekt mijn hart hem zo te zien.

"Oké" huil ik "oké ik ga met hem mee, maar je moet me één ding beloven" Nu pak ik zijn gezicht in mijn handen "Geef niet op, ik kom terug, het maakt niet uit hoe maar ik haal je hieruit" hij knikt "beloof het me" fluister ik. Hij drukt zijn voorhoofd tegen het mijne "ik beloof het" fluistert hij terug. Met zijn hand pakt hij mijn nek vast en drukt zijn lippen hard en gepassioneerd tegen de mijne, ik weet wat dit is. Dit is de afscheidskus, de kus voor als het de laatste keer zou zijn, verse tranen rollen over mijn wangen. Easton laat me los en veegt mijn tranen weg "flink zijn" ik knik, met alles wat ik in me heb laat ik de liefde van mijn leven los en ik haat mezelf daarvoor. Laurens pakt mijn hand en loopt samen met mij de deur uit.

Pov.Easton

Celeste, mijn tijger draait zich vlak voor ze uit mijn beeld verdwijnt nog eens om en kijkt me met een gebroken blik en tranen in haar ogen aan, haar lipt trilt en dan wordt ze meegetrokken door Laurens. "ik hou van je" fluister ik in het niets. Mijn buik klopt van de pijn en ik weet dat als ik hier niet snel uitkom ik niet lang meer heb. Een gevoel van twijfel bekruipt me, ik heb gelogen tegen Celeste, nu kan ik niets meer doen om mezelf te redden. Ik ben te zwak door al het bloed verlies, mezelf verdedigen lukt niet meer en ik ben ervan overtuigd dat zodra ze doorhebben dat ik hier ben in plaats van Celeste ze me gaan martelen tot ik dood bloed.

Ik weet wat Celeste heeft gezegd dus ik zal zo lang mogelijk vechten voor haar maar hoe zal ze mij kunnen helpen, ik ben ervan overtuigd dat mijn vader haar in haar gezicht zal uitlachen als ze om hulp gaat vragen. Mijn hoofd begint te bonken dus ik sluit mijn ogen, hoe meer ik kan rusten hoe beter. Nu dat Celeste weg is begin ik pas door te krijgen hoe koud het hier is, de winter is nog niet gedaan en dat voel je. De gure wind waait langs een gat in de muur naar binnen, en dan de deur gaat met een klap open. Een woeste Jack kijkt me aan

Let the games begin...