"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk31

Pov.Easton
Fuck.. wat moet ik nu. Celeste kijkt me geschrokken aan, shit dit had ik ook niet van mijn vader verwacht. Dat hij haar wat regels zou opleggen wist ik wel maar haar op training sturen dat is wel heel drastisch. Ik pak haar hand vast en trek haar de dans vloer af, met grote passen loop ik door de zaal net na een grote zetel druk ik op een knop en trek haar zowat de deur in. Ze struikelt over haar voeten en valt tegen mijn aan, ik sluit vlug de deur achter ons.

"Wat was dat nu weer" zegt Celeste. Ik haal gestrest een hand door mijn haar, wil ik dit leven wel voor haar? Kan ik haar dit leven echt aan doen? Ze hoort naar de universiteit te gaan en een job te zoeken, ze hoort een familie op te starten en oud te worden met iemand niet een maffia familie te runnen. Maar fuck ik kan haar niet laten gaan, enkel nog maar de gedachte dat iemand anders haar kleine lichaam tegen zich aandrukt of haar lippen kust en ik flip compleet.

Ze legt haar handen op mijn borst "East praat met me". Ik kijk naar onder recht in die blauwe ogen, kleine gouden vlokjes worden opgelicht door de kaarsen in de kamer. Nee...dit leven kan ik haar niet geven, zij verdient zo veel beter, nee mijn besluit staat vast " we gaan naar huis". Ze zet een stap naar achter bij mijn koude toon maar knikt dan toch. Met haar pols in mijn hand loop ik door het huis van mijn vader, dit was een slecht idee ik had haar nooit mogen laten komen. Vlak voor de deur stop ik abrupt ze botst tegen mijn rug. Shit hoe hou ik haar nu ooit nog veilig, iedereen heeft haar gezien en mijn vader heeft met zijn domme dronke kop haar echte naam gebruikt. Fack ze zal toch op training moeten gaan maar no way dat ze in de maffia komt. Na die training zie ik haar nooit meer. Ik laat haar gaan en kijk niet meer achterom, ik verhuis en laat haar los.

De deuren van het huis gooi ik open en pak dan haar pols terug vast, met grote passen loop ik het grind pad van de oprijlaan af, op weg naar mijn auto. Geen van beide spreekt tegen elkaar, als we bij de auto zijn trek ik met zo'n grote kracht haar auto deur open dat ik verwonderd ben dat ik hem niet vast heb. Ze glijd in de auto zetel en fluistert een bedankje, ik druk de deur dicht en stap dan zelf in. De rit naar mijn huis is stil wat me alleen maar meer frustreert, ik pak mijn stuur nog steviger vast. Dit is voor het beste, als ik een eikel ben dan is het afscheid voor haar gemakkelijker. De weg schiet aan ons voorbij, ik kijk van uit mijn ooghoek naar haar.

Ze staart uit het raampje, net op dat moment vallen er duizenden dikke druppels regen van uit de hemel op ons neer. Wat is dit nu weer, een fucking trieste film of zo. Alsof het weer weet dat wat ik nu doen slecht is. Maar het is niet slecht dit is goed, alles wat ik nu doe is voor haar. Dit. Is. goed. Dat herhaal ik heel de weg lang, hopend dat als de tijd daar is dat ik haar ook echt kan loslaten. Dat ik van haar kan weg blijven en haar veiligheid kan garanderen want dat is het belangrijkste.

Ik rij de oprit van mijn huis op, ongeveer een uur geleden is Celeste in slaap gevallen. Ik parkeer de auto en draai me naar haar toe. Ze slaapt nog. Ik wil een lok haar achter haar oor strijken maar doe het niet, nee ik stap uit en hef haar uit de auto. Met haar tegen mijn borst aangedrukt stap ik naar de deur. Eens we binnen zijn loop ik de trap op naar mijn kamer, daar laat ik haar op mijn bed zakken. Ik loop naar de badkamer en pak daar wat watjes met product dat ze gebruikt om haar make-up af te doen. Zachtjes ga ik met het witte doekje over haar gezicht, ik glij over haar wangen, wimpers en lippen alle make-up die ze eigenlijk niet nodig heeft komt er geleidelijk aan af. De diamanten oorbellen haal ik uit haar oren en leg ze in een doosje dat Celeste van bij haar thuis meer naar hier had genomen. Ik probeer niet te denken aan het feit dat ik al haar spullen in mijn kamer ga missen, van de kleine prullen die ze overal laat liggen tot de douche producten in mijn badkamer. Allemaal hebben ze hun plaats gekregen en hebben ze zich verweefd met mijn spullen.

Ik draai me terug om naar haar en kijk naar de rijke rode stof dat haar prachtige lichaam omhuld. De jurk stond haar beeldig, ze had niet door hoeveel mensen hun blik op haar hadden gevestigd deze avond. Van mannen met een hun hongerige ogen tot vrouwen met jaloezie dat van hun gezicht droop, ze was het middelpunt van de hele belangstelling. Maar nu ze zo in mijn bed ligt is de jurk misplaatst, niet...vertrouwd. Ik glij met mijn vingers over haar rug en voel dan de kleine knoopjes. Zo zacht mogelijk probeer ik ze open te doen, hopend dat ik haar niet wek. Als alle knoopjes open zijn haal ik de zijden stof van haar lichaam af, ik had een kanten beha zonder bandjes verwacht maar haar mooie volle borsten komen van onder de stof vandaan. Op haar zachte zon gebruinde huid verschijnen allemaal kleine bolletjes van de kou, ook haar tepels reageren op de kou. Ik laat mijn blik over haar glijden maar kijk uiteindelijk toch terug naar haar prachtige gezicht. Ze ligt hier zo vredig zonder die gekwetste blik van daarnet. De jurk glijd over haar benen en valt op de grond, ik pak mijn dichtstbijzijnde shirt en help haar er in. Ik drapeer het deken over haar heen en pak dan haar kleed van de grond. Voor de eerste keer in een lange tijd staan er tranen in mijn ogen, hoe kan ik dit meisje nu laten gaan?

Als haar kleed in mijn kast hangt loop ik naar de deur, zonder nog naar haar te kijken loop ik de kamer uit, ik sta met mijn rug naar de deur. Als ik het zachte klik geluid hoor laat ik me naar de grond zakken en fluister

"verdomme"