"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk 53

Pov.Celeste

De auto stopt voor een grote hangaar. Een grote hand valt op mijn knie en ik schrik op van mijn gedachten. "Hier moet ik je achterlaten" vertelt Laurens, ik knik en stap de auto uit. Ik zou moeten huilen en schreeuwen maar... ik kan het niet, ik voel niets, ik weet niets, het kan me allemaal niet meer schelen, ik heb hem achtergelaten en dat is vreselijk. In autopilot loop ik naar de donker bruine hangaar, als ik er bijna ben wordt de deur opengedaan en stapt een beken blond iemand naar me toe. Als Brian bij me is slaat hij zijn armen rond me heen maar ik kan hem niet terug knuffelen "het spijt me" fluister ik. Hij verstrakt zijn grip en drukt zijn hoofd tegen mijn nek, zijn warme tranen lopen van mijn schouder en maken mijn t-shirt nat "het spijt me" fluister ik opnieuw.

De hangaar blijkt vanbinnen niet gewoon een hangaar te zijn maar een soort ontmoetingsplaats. Eerst kom je een paar containers tegen en daarachter staan verschillende zetels, een poker tafel, een bar en een snookertafel. Momenteel zit ik alleen in een zwarte suède zetel, zo'n tien minuten geleden is Brian weg gegaan en hij is nog steeds niet terug. De nieuwsgierigheid neemt de overhand en ik kan het niet laten om rond te neuzen. Eerst open ik een container waar verbazingwekkend veel geweren in zitten, Hmm niet interessant. Dan trekt een deur waar vage geluiden uit komen mijn aandacht, hoe dichter ik kom hoe luider het wordt. Ik trekt de deur op een kier en zie een stuk of dertig verschillende mannen in pak rond Brian staan "wat is dit hier?" Vraag ik. De mannen draaien zich geschrokken om en als ik East net niet voor dood had achtergelaten zou ik er wel mee kunnen lachen. "Dit is de hangaar van de familie, onze mannen komen naar hier als ze worden op geroepen of na een opdracht" legt Brian uit "oké en waarom ben ik hier?". "Dat weten we ook nog niet" zegt hij, ik knik "oké, over wat gaat deze kleine bijeenkomst dan?" Alle mannen kijken elkaar twijfelachtig aan  "weet je wat het maakt ook niet uit, ik ben naar hier gekomen om jullie iets te vragen, nee jullie te smeken om me te helpen met Easton daar weg te krijgen, hij is gewond en ik denk niet dat hij het daar nog lang uithoudt".Weer kijken ze elkaar twijfelachtig aan "Maar Don Da San Gallo zei dat we hem niet mochten helpen" zegt er eentje

Ongelovig kijk ik ze aan "en is Don Da San Gallo dan iemand die jullie willen als hoofd van de familie? Iemand die zijn eigen zoon nog niet wilt gaan helpen, wees gerust dat ik de waarheid spreek als ik zeg dat hij jullie ook niet zal helpen als het er op aankomt. Die man is het niet waard om Don genoemd te worden, hij is zelfzuchtig en geeft niet om jullie terwijl zijn zoon die nu alleen in een kelder licht zijn leven zou geven voor iedereen in deze familie. Easton houd van jullie allemaal en toch is er niemand die hem wilt gaan redden? Noemen jullie dat loyaliteit? Noemen jullie dat familie?". Ughh ik kan wel schreeuwen van frustratie! "Het meisje heeft gelijk" zegt een man achteraan in de kamer "Don zou mijn dochter nooit gered hebben, maar vorig jaar twijfelde Easton geen minuut om haar uit die brandende auto te halen". Verschillende mannen knikken "ja, en nog niet zo lang geleden toen we recht in de hinderlaag liepen en onder shot terecht kwamen aarzelde hij niet om voor ons te gaan staan en ons te behoeden voor verwondingen, Don komt niet eens mee met ons op missie !" Instemmende geluiden en geknik vult de kamer.

" Ik smeek jullie nog maals , alsjeblieft help me om de liefde van mijn leven terug te halen". Een al wat oudere man stapt naar me toe en legt zijn hand op mijn schouder "geen zorgen meisje, we helpen je wel". En nu kan ik het niet meer houden, ik barst in tranen uit, opluchting overspoeld me. Ik dacht echt dat ze me niet zouden helpen , dat ze hem niet zouden helpen. Ik kan het niet laten om de man te knuffelen, hij verschiet maar geeft me al snel een klopje op mijn rug. Als ik ben gekalmeerd loop ik naar Brian toe en leg ik alles uit wat ik nog weet, over hoe ik door Jack werd ontvoerd voor mijn deur en hoe ik bij de Da Vinci's terecht kwam in een soort kelder en dat Laurens ons kwam helpen dus dat ze hem met rust moeten laten ik probeer ook nog zo goed mogelijk uit te leggen hoe we hier zijn geraakt en welke weg we straks zullen moeten nemen om daar te geraken. Als ons plan is opgesteld vertrekt iedereen om zich klaar te gaan maken.

"Hier is jouw kamer, pak een douche slaap nog wat, doe straks donkere en comfortabele kleren aan en kom om zes uur naar beneden dan geef ik je daar wapens. Om zeven uur stipt vertrekken we, Celeste we gaan hem daar uithalen, als is het het laatste wat ik doe" fluistert Brian het laatste, ik druk mijn lippen tegen zijn wang "ik weet het blondie, het komt wel goed, we gaan hem halen en ik laat hem nooit meer los" hij knikt en dan ga ik mijn kamer binnen. De kamer is best mooi, een wit tweepersoonsbed met beige dekens en kussens staat in het midden van de kamer, een klein wit bureautje staat naast een raam waar beige gordijnen voor hangen en een ingebouwde kleerkast staat naast een deur die lijd naar een klein maar proper badkamertje, God een douche hoe lang is dat ondertussen wel al niet geleden. Ik trek mijn kleren uit en stapt de heerlijk warme douche in , het schuldgevoel bekruipt me weer. Zie me hier nu staan, ik ben aan het genieten van een douche terwijl East waarschijnlijk als het goed meezit alleen in die kelder zit of misschien hebben ze hem wel al gevonden en zijn ze hem nu aan het martelen, oh wat heb ik toch gedaan, wie laat er daar nu iemand alleen achter. Nee Celeste zo mag je niet denken, we gaan hem redden en veilig thuis brengen! En dan laat ik hem nooit meer gaan.

Of  dat was het plan...