"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk37

Pov.Celeste
Met mijn zware koffer loop ik door de automatische schuifdeuren van het vliegveld, Zes grote jongens of beter gezegd mannen lopen naast me. Binnen in de aankomsthal zijn er dan ook veel nieuwsgierige blikken die op ons gericht zijn. Mijn hart beveelt me om naar Easton te gaan en me te verschuilen voor al die nieuwsgierige ogen maar ik luister naar mijn hersenen en blijf gewoon flink door wandelen, ik heb hem niet nodig. De zes reuzen begeleiden me door de douane zo door naar de lounge, daar eten we rustig ons ontbijt. Met mijn handen graai ik in mijn tas "waar de fuck is het" mompel ik. De jongens kijken me nieuwsgierig aan "waar is wat?" Vraagt Brian. Gefrustreerd gooi ik mijn tas leeg op de tafel, alles valt op de tafel, gsm en oortjes, oplader, make-up, zonnebril, tampon, portemonnee, flesje water maar geen pilletje. "Wat is er?" Dringt Brian terug aan. zuchtend zeg ik "normaal gezien neem ik een soort slaap pilletje voor mijn vlieg angst maar ik vind ze niet". Alle zes richten ze hun aandacht op mij "je hebt vlieg angst?" Vraagt Jack verward, beschaamd knik ik "al van kleins af aan" , mijn vingers zijn plots zeer interessant geworden. Easton bekijkt me en wilt net iets zeggen als onze vlucht wordt afgeroepen, wow saved by the intercom!

We verzamelen onze spullen en lopen naar de juiste gate, we reizen eerste klas dus mogen we straks ook als eerste op het vliegtuig. De jongens zetten zich op zes stoeltjes naast elkaar en ik plant me neer naast hun op de grond , pffff tot zo ver het gentleman zijn. Mijn handen zijn weer zeer interessant, wat als er iets fout gaat tijdens de vlucht? Wat als er brand is of iemand heeft een hart aanval?! Wat als we neer storten! Ik heb onlangs nog maar naar een programma gekeken waarbij ze die dingen onderzoeken, gemiddeld sterven jaarlijks 270 mensen aan een vliegtuigcrash! En met mijn geluk wordt ik sowieso ooit één van die 270 mensen.

Nee ik ga stap niet op dat vliegtuig! Ik pak mijn tas en sta recht, niemand kijkt op van zijn telefoon. Zachtjes schuifel ik naar achter tot wanneer ik buiten bereik ben, dan draai ik me om en snel-stap ik naar de uitgang. Nog voor ik twintig meter verder kom wordt ik echter over iemand zijn schouder gegooid. De jongen die me vast heeft geeft me een tik op de kont, Brian kijkt me met een straalende glimlach aan "goeie Jack!" Roept ie lachend. Met mijn vuisten bonk ik tegen zijn rug " Jack laat me lo-hosss!" Zaag ik. De twee jongens grinniken en zetten me neer op één van de stoeltjes, links van me zit Easton en rechts van me zit Brian.

Easton heeft nog niets tegen me gezegd deze week, behalve als het over de opleiding ging. Het is altijd raar en akward als hij erbij komt zitten of iets zegt, dus ik probeer hem wat te ontlopen, iets dat duidelijk niet goed lukt. Het is gewoon telkens als ik zijn gezicht zie of in die donkere ogen kijk dan zie ik een toekomst, ééntje die ik niet zal krijgen en dat doet pijn. Daarom ben ik wel opgelucht dat hij zo kill is want ik weet dat als hij dat niet doet, ik mezelf gewoon terug verlies in hem en dan denk ik niet dat ik hem nog eens kan kwijtraken. De blonde stewardess verzoekt de mensen van de first class om te boarden, ik wil me terug omdraaien en naar de uitgang sprint, maar twee grote handen worden op mijn onder rug gelegd en duwen me zacht naar voor. Mokkend stap ik op het vliegtuig, ik kan toch niet weg. Een boarding pass wordt in mijn handen geduwd en ik ga opzoek naar mijn zetel.

Ik heb op zijn minst een goede plaats gekregen, ik zit helemaal vooraan aan een nood uitgang. De zetel naast me is nog leeg en stiekem hoop ik dat dat ook zo blijft. want anders moet ik ook nog doen alsof alles oké is en we niet gewoon onze dood tegemoet vliegen. Natuurlijk gunt moeder aarde me dat niet, en komt Easton naast me zitten. Hij lijkt er al even veel zin in te hebben als ik, hoor de sarcasme. Met een stijf knikje als begroeting zet hij zich in de zetel, hij pakt direct zijn MacBook en begint op het ding te tokkelen. Fijn dan moet ik me geen zorgen maken over small talk en al die dingen. Na dertig minuten grondig geluisterd te hebben naar de uitleg van de stewardess en het noodplan grondig gestudeerd te hebben vertelt de piloot ons dat we gaan opstijgen, tot nu toe gaat het nog. Normaal gezien zou ik nu al lang in een kleine roes moeten zitten waardoor ik rustig en slaperig ben, maar dat kan niet zonder die domme pil. Het enige dat ik voel zijn de zenuwen die heel mijn lichaam overmeesteren. De motoren springen aan en het luide geronk maakt me alleen maar zenuwachtiger.

Het vliegtuig begint te rijden over de startbaan tot dat hij op de juiste plek staat. Het geluid van de motoren wordt plots nog harder en ik grijp in paniek naar mijn stoelleuningen maar in plaats van de leuning omklem ik Easton zijn hand, hij kijkt me een paar seconden aan en pakt dan mijn hand nog harder vast. De schrik moet op mijn gezicht af te lezen zijn want hij slingert zijn arm over mijn schouder en trekt me tegen zich aan "het komt goed schatje" belooft hij. Ik pak hem alleen maar harder vast, het vliegtuig gaat steeds sneller tot wanneer ik plots dat zweverig gevoel krijg, we zijn in de lucht. Alle opgekropte spanning verdwijnt als Easton figuurtjes op mijn rug tekent, de adrenaline sijpelt mijn lichaam uit en vermoeidheid neemt over. Mijn oogleden worden zwaar en Easton zijn zij is lekker warm. Ik vlei me zonder erover na te denken tegen hem aan en laat mijn ogen zacht dicht zakken.

Er zal niets gebeuren, ik heb Easton.