"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk1

Pov.Celeste
"MAM!" Roep ik uit volle borst. Wat is die vrouw toch doof. Ik heb haar zeker al honderd keer geroepen maar ze hoort het niet. Ik zucht en stamp de trap af. Aan tafel tussen al de verhuis dozen zit mijn moeder met een kop thee. "Mam, ik roep al eeuwen dat je naar boven moet komen" zeg ik gefrustreerd. Ik zal anders even uitleggen waarom. Mijn ouders hebben zomaar even beslist dat we naar America gaan verhuizen. Je zou denken doe toch niet zo kinderachtig dat is toch tof. Wel ik zal je zeggen dat het alles behalve tof is.

Ik moet mijn vrienden die ik nu al zeventien jaar ken en mijn grootouders hier achterlaten. Ik moet daar nog een jaar naar school en mijn hond moet acht uur op het vliegtuig zitten, de arme stakker.

" wat is er liefje?" Vraagt mijn moeder. " ugh laat ook maar" ik stamp de trap op naar mijn kamer. Ik zal mezelf anders even voorstellen. Ik ben Celeste Huntington. Ik ben zeventien jaar en woon momenteel in Londen. Ik heb licht bruin haar met blauwe ogen en een paar sproetjes hier en daar.

Ik ben 1.65 meter groot en hou van shoppen. Mijn vrienden zeggen altijd dat ik zachtaardig ben met toch wat pit. Wanneer ik in mijn kamer ben aangekomen kijk nog een laatste keer rond of ik niets vergeet. Alle meubels zijn gisteren opgehaald en al naar Amerika vervoerd. Mijn kleren , schoenen,Sieraden, make-up en decoratie van in mijn kamer zitten in kartonnen dozen. In mijn handtas heb ik mijn computer, opladers, gsm, make-up tasje en een flesje water zitten. Mijn outfit is basic en comfy aangezien we bijna acht uur op het vliegtuig zitten.

Wanneer de laatste kartonnen doos uit mijn kamer wordt gehaald loop ik met mijn tas in de hand naar beneden. Mijn ouders staan te wachten aan de deur. Ik gun ze geen blik en loop door naar de auto. Mijn moeder zucht maar zegt niets over mijn gedrag. We stappen in en beginnen de weg naar de luchthaven.
Daar komen we twee uur voor onze vlucht aan. De kartonnen dozen worden door mensen meegenomen en die verzekeren ons dat ze op het juiste vliegtuig worden gedropt. Zelf gaan we naar de vertrek hal, daar worden onze tickets gecontroleerd en onze handbagage gewogen. Wanneer dat achter de rug is gaan we door naar de douane, zij controleren onze paspoorten en dan gaan we door naar de duty free shops.

Ik wandel wat door de make-up sectie en vind een mooie lippen gloss, ook heb ik een nieuwe parfum gekocht. Wanneer ik mijn ouders terug heb gevonden zie ik dat mijn moeder een zak met chocolaatjes heeft gekocht en mijn vader een fles whisky. " heb je alles lieverd" vraagt mijn moeder met een zoete stem. " mhm" antwoord ik, sorry maar ik ben nog steeds niet gelukkig dat we naar Boston gaan. Plots zegt mijn vader " en nu is het genoeg met dat kinderachtige gedoe, gedraag je is als een zeventienjarige". Ik kijk hem sceptisch aan en zeg " een zeventienjarige is nog een kind en wat had je verwacht, dat ik je voeten zou kussen omdat jij mijn leven verpest?" Hij slikt en zegt niets meer terug. Ik draai me triomfantelijk om en loop met een zelfvoldane glimlach naar de gate. Het is nog tien minuutjes en dan gaan ze boarden.

We zitten eerste klas dus mogen we ook als eerste op het vliegtuig, toch nog een voordeel aan een vader hebben die altijd werkt. Ik steek mijn oortjes in en wacht tot dat we aan boord mogen. Blijkbaar moet ik in die tien minuten in slaap zijn gedommeld want ik schrik wakker als mijn moeder tegen mijn schouder tikt. We stappen op en ik ga in mijn zetel zitten, ik klik mijn gordel stevig vast en pak een pilletje om wat te relaxen. Ik heb namelijk wat vlieg angst, zeker omdat we zo lang over de zee vliegen. Nadat iedereen zit begint de stewardess met haar uitleg, ik volg aandachtig mee en zoek de dichtstbijzijnde uitweg voor als er iets mis gaat. Wanneer ze klaar is met haar uitleg controleren ze of alle tafeltjes dicht geklapt zijn, of alle ramen open zijn en of dat iedereen zijn riem aan heeft. De stewardessen gaan zitten en het vliegtuig start op. De motoren ronken en maken een brommend geluid. Ik pak de leuningen van mijn zetel goed vast. Wanneer het vliegtuig van de grond gaat kijk ik door mijn raampje naar buiten, ik zie hoe Londen steeds verder weg achter ons ligt. Ik doe mijn best om niet in huilen uit te barsten. Dag vrienden, dag oma en opa, dag leven.

Halloooo, lieve lezer bedankt om dit boek te bekijken. Ik hoop dat je ervan geniet. Ik zeg nu al vast dat ik geen vaste dagen heb dat ik update. Ik probeer altijd zo snel mogelijk een nieuw hoofdstuk te schrijven maar soms kan dat wat langer duren, soms krijg je ook twee hoofdstukken op een dag. Ik zie wel, veel groetjes.
~Emmelyn~