"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk 50

Pov.Easton

"Fuck, fuck, FUCK!" Brul ik door de kamer "waar is ze !". Celeste is niet thuis gekomen en dat is mijn fucking schuld, IK had moeten na gaan of ze goed thuis was gekomen, of dat ze in haar pyjama op haar bed zat met haar favoriete Ben&Jerry's kijkend naar Love actually zoals ze altijd doet als ze verdriet heeft. God, dan verlaat je de liefde van je leven om ervoor te zorgen dat ze veilig blijft en je bent nog geen twee seconden van haar weg of ze wordt al gekidnapt. Wat voor bullshit is dit! Mijn vuist beland tegen de muur van mijn living nog voor ik het weet, de pijn bonst door mijn vuist en toch is het niet genoeg, dus doe ik het nog eens en nog eens en nog eens totdat ik niets meer voel. het donker rode bloed dat op de muur hangt en op een misselijkmakend traag tempo van mijn knokkels glijd is niet genoeg om mijn woede te stoppen "WAAR DE FUCK IS ZE!" Bulder ik door de kamer, al mijn mannen die in de living zitten die opzoek zijn naar mijn meisje verstijven en gaan alsmaar sneller tokkel op hun computer. Goed. De zoektocht naar Celeste zet zich verder. Ik hoop voor hun dat ze haar vinden want zo niet dan ga ik door het lint...

Ik pak de eerste beste fles sterke drank uit de kast en giet het bruine spul achterover, als de bekende smaak van JackDaniels mijn smaak papillen bereikt en mijn keel doet branden neem ik nog twee grote slokken en gooi de fles tegen de muur. Fucking familie Da Vinci heeft mijn meisje en ze denken er mee weg te komen, HA ze hebben zojuist oorlog met ons verklaard, dat ze maar gaan bidden want zelfs God kan mij niet tegenhouden.

geef mijn gsm" blaf ik naar Brian. Mijn arme beste vriend komt naar me toe gesneld met het zwarte toestel in zijn hand. Ik druk op de sneltoets en wacht tot iemand aan de andere kant opneemt  "Padré, de Da Vinci's hebben haar. Stuur twintig man naar het huis, ik ga haar halen", gegrinnik volgt " Mio figlio( mijn zoon), domme jongen. Waarom zou ik dat doen? Van mij part mogen ze het meisje hebben, inderdaad ze is mooi om naar te kijken maar daar blijft het bij. Voor mij is ze niet van waarde en aangezien ze nog geen diamant rond haar vinger heeft ook niet voor jou"

Pov.Celeste

Kou dat is het eerste wat ik voel, kippenvel vormt zich over heel mijn lichaam, mijn hoofd bonst en de geur van benzine maakt het niet beter. Mijn poep doet pijn en dan pas heb ik door dat ik op de grond zit, de grond onder mijn handen voelt vies, nat en koud aan. Als mijn zicht na een paar keer knipperen scherper wordt zie ik dat ik in een soort kelder zit. Alles is van beton in deze vierkante kooi behalve dan een kleine raam-achtige opening met verroeste ijzeren barren die ervoor zorgen dat je niet weg kan maar dat er wel wat licht van een straat lamp binnen kan schijnen. De gure wind woelt en maakt een hard geluid als ze door het raampje naar binnen glipt, vandaar dus de kou, fijn. Een grote deur staat recht tegenover het raampje, zouden ze dom genoeg zijn om de deur open te laten? Wel het is het proberen waard om eens te gaan kijken. Als ik op mijn benen sta begin ik te wankelen, wat hebben ze me toch gegeven? Verdoving? Ik kan me niets meer herinneren, niets! Al steunend tegen de muren loop ik naar de deur, met een klein hartje grijp ik met mijn trillende hand naar de deur klink maar nog voor ik kan proberen de deur te openen vliegt hij open en maakt een hard geluid als hij tegen de muur botst. Jack staat in de deur opening en kijkt me met een vreselijke grijns op zijn gezicht aan "ah het prinsesje is wakker". Ik struikel naar achter en val met mijn ellebogen op de grond, een zachte kreet van de pijn verlaat mijn lippen. Zo snel als ik kan kruip ik een hoekje in, ik weet dat ik sterker zou moeten zijn, ik ben verdomme nog maar net terug van een hele training om me voor te bereiden op dit soort dingen maar de angst heeft het overgenomen en nu zit ik hier als het kleine bange meisje dat ik diep van binnen echt ben. Als een roofdier komt Jack naar me toegelopen, hij hurkt voor me neer en kijkt me met een sinistere lach aan. Een gevoel van paniek nestelt zich in mijn buik en overneemt mijn brein als hij een lok van mijn haar rond zijn vinger draait. Plots snokt hij me aan mijn haar naar voor, mijn gezicht is nog geen twee centimeter van zijn gezicht verwijderd "is ons prinsesje bang" tart hij. Zijn koude ogen vinden de mijne, de eerste tranen rollen over mijn wangen. Ik kijk in zijn ogen en haal trillerig adem, mijn hele lichaam beeft en ik denk niet dat het van de kou komt. Dit is foute boel, dat zie ik. Alle warmte die ooit in zijn ziel te vinden was is weg, alle vreugde die je in zijn ogen kon zien is vervangen door jaloezie. En het enige wat ik nu nog kan doen is bidden dat iemand me ooit uit deze hel red, dat ik ooit nog Easton zijn gezicht mag zien

Al is het voor de laatste keer...