"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk44

Pov.Celeste

Mijn voeten doen verdomd veel pijn, ik sta al meer dan twee uur op mijn zwarte stiletto's en ik kan mijn kleine teen niet meer voelen. Al meer dan twee uur sta ik hier te balanceren op van alles en nog wat en moet ik met al mijn kracht de jongen zien uit te schakelen, wat niet lukt voor alle duidelijkheid " Sneller Celeste!" brult Easton, alsof ik nog niet moe genoeg ben. Ik wil net mijn been tegen Pietro zijn middenrif rammen als hij uit de weg springt en ik met volle vaart in de lucht trap en door mijn enkel zak. Ik wil nog proberen om mezelf voor de grond te beschermen maar ik ben te zwak en beland voluit op de grond. Kleine zwarte vlekjes dansen in het rond, er wordt van alles door elkaar geroepen en dan is het zwart.

Twee gespierde armen heffen me van de grond en mijn hoofd zakt tegen een borstkas aan, langzaam aan fladderen mijn ogen open. Het licht van de zon is fel en ik kan niet uitmaken wie me aan het dragen is, dan kijkt diegene naar beneden " Celeste, je bent wakker" de zware stem van Easton dringt tot me door. "We zijn onderweg naar het ziekenhuis schatje, alles komt goed" verzekert hij. Mijn zicht wordt langzaam aan scherper en ik kan eindelijk zien waar we naartoe gaan, twee grote zwarte SUV's staan klaar. De deur van de eerste auto wordt opengetrokken door Brian en dan pas zie ik dat de rest van de jongen achter ons aan lopen, iedereen stapt in de auto en dan scheuren we weg. Mijn hoofd bonkt als een gek maar toch fluister ik "East, East dit is niet nodig, het komt wel goed ik moet vast gewoon wat rusten" fluister ik. Zijn grote warme armen die me dicht tegen hem aan drukken in een soort coconnetje spannen zich aan "Celeste, schatje ik neem geen enkel risico. Je enkel staat gezwollen en je bent flauwgevallen schatje, dit is niet niets". Ik pak zijn hand vast en knijp er zachtjes in.

Pov.Easton

Haar kleine hand rust in de mijne, ze is in slaap gevallen terwijl we naar het ziekenhuis aan het rijden zijn. Haar donkerblonde lokken zijn uit haar staart gevallen en framen haar prachtige gezicht, dikke wimpers rusten op haar wangen en haar schattige wipneusje beweegt af en toe. Dit is het mooiste meisje dat ik ooit al heb gezien en momenteel maak ik me alleen maar zorgen dat er iets mis is met haar en dat het mijn schuld is. De auto stopt abrupt voor de ingang van het ziekenhuis, met Celeste in mijn arme stap ik uit de auto. Haar blauwe ogen komen van onder haar wimpers vandaan en ze begint paniekerig rond te kijken, als ze uiteindelijk door heeft waar we zijn laat ze haar hoofd tegen mijn borst rusten "ik kan wel zelf stappen hoor" zegt ze. Zonder dat ik het door heb pak ik haar nog wat harder vast, duw ik haar nog dichter tegen me aan "je weet even goed als ik dat dat nu geen goed idee is "ze knikt en zegt verder niets" als we met zen allen het spoed binnen wandelen richt iedereen zijn blik op ons, twee verpleegkundigen haasten zich naar ons toe. We worden naar een kleine ziekenhuis kamer geleid en daar leg ik haar voorzichtig neer op het bed.

Na twintig minuten wachten komt er eindelijk een dokter binnen "mijn excuses voor het wachten" zegt de oude man "wat kan ik voor jullie betekenen". Ik leg uit wat er gebeurd is en de man begint te kijken naar haar enkel, die blijkt licht gekneusd te zijn en met wat ijs erop te doen zou ze binnen een uurtje al weer op haar benen moeten staan, dan kijkt de man met een klein lichtje naar haar ogen om haar reflexen te testen, die blijken niet volledig goed te zijn dus moeten ze een paar scans doen. "Oké dus we gaan een scan maken van haar hersenen om te kijken of er geen interne bloedingen zijn door de val, hiervoor gaan we haar in een kleine roes brengen zodat ze rustig is tijdens de scan en wij ons werk beter kunnen uitvoeren" legt de dokter uit. Ik moet wat papieren tekenen voor het ziekenhuis en ga dan als alles gereed is naast haar zitten. Een vriendelijke iets oudere verpleegster komt binnen met alle spullen om Celeste in de roes te brengen, "dus meisje , ben je bang van naalden?" Vraagt de mollige vrouw. Celeste knikt nee maar ik zie de paniek in haar ogen, ze pakt mijn hand stevig vast en knijpt wanneer de naald in haar arm prikt "zo dat was het, goed gedaan meisje "zegt de verpleegster tegen Celeste, dan richt ze zich tot mij "binnen een minuutje zal ze waarschijnlijk slaperig worden en dan is het veel voorkomend dat ze in slaap valt" vertelt de verpleegster en loopt dan de deur uit. Zoals gezegd krijgt Celeste het moeilijk met haar ogen open te houden en zakken ze uiteindelijk zachtjes dicht.

Ze hebben haar een twintigtal minuten geleden terug gebracht van de scan, en ze zou nu moeten gaan wakker worden. "Hé man, is ze al wakker?" vraagt Brian als hij de kamer binnen loopt met een koffie in de hand, ik schud nee en schuif wat verder in mijn stoel. Hij overhandigd de koffie, aait even over Celeste haar hand en klopt troostend op mijn schouder "het komt wel goed man", Ik knik afwezig. Als ze na twintig minuten nog niet wakker wordt begin ik me toch wat zorgen te maken, ik wil net gaan vragen aan de verpleger of dit wel normaal is maar een klein stemmetje trekt mijn aandacht, Celeste vraagt waar ze is. Ik neem direct haar had vast en druk een kus tegen haar voorhoofd "het is oké schatje , je bent veilig" ze knikt afwezig en kijkt wat door de kamer "zijn we in het ziekenhuis?" vraagt ze dan verbaast, ik ben al even verbaast als haar. Weet ze dat echt niet meer? Dat klinkt niet goed! "Celeste ik ga even kijken wat de dokter heeft te zeggen goed, ik ben terug binnen vijf minuutjes" leg ik uit, ze knikt en zakt terug in haar kussen.

Met grote passen loop ik door de ziekenhuisgang opzoek naar onze dokter, als ik hem uiteindelijk bij de balie zie staan sprint ik zowat naar hem toe "meneer weet u al meer over Celeste Huntington?". Hij glimlacht "ik wou juist naar jullie toekomen, alles is oké met haar. We zien niets abnormaal op haar scan dus ze is vrij om naar huis te gaan, zorg dat ze een goede twee dagen het rustig aan doet en dan zou alles wel in orde moeten komen". Ik bedank hem opgelucht en loop terug naar haar kamertje, daar zit ze ondertussen recht op en is ze aan het praten met Brian. Ik help haar uit die vreselijke ziekenhuis kledij en help haar met haar gewone kledij aan te doen, als dat gebeurt is doe ik haar hakken om haar voeten, ze trekt een raar gezicht dus ik vraag wat er scheelt "mijn schoenen" mompelt ze. "Je schoenen irriteren je?" vraag ik voor alle zekerheid, haar wangen krijgen een roze kleur "het is oké hoor" zegt ze. "Ga zitten" beveel ik, ze luistert en zet zich neer op het bed.

Slechts enkel minuten later lopen we door de gang van het ziekenhuis, mijn meisje haar hoofd rust op mijn schouder en mijn ene arm hangt losjes rond die van haar als we naar de uitgang van het ziekenhuis aan het wandelen zijn. Haar tas over mijn ene schouder en haar hakken in mijn hand, ik op mijn kousen en haar kleine voeten in mijn veel te grote schoenen, de jongens lopen allemaal achter ons aan.

Dat moet een zicht geweest zijn...