Zły

14. Nasze życie

Po kilku dniach obserwacji wróciliśmy do domu. Cieszyłem się, że mogę znowu cię do niego zabrać. Miałem dosyć już tego przebywania w tym szpitalu. Byłem oczywiście przygotowany na twoje wyjście. Jechaliśmy tak autem w całkowitym milczeniu. Włączyłem radio i ustawiłem piosenkę ,,Something Good" wykonawcy Alt-J.
-Ja to znam. Znam tą piosenkę. -krzyknęła i zrobiła duże oczy ucieszona tym faktem.
-Wiem o tym. Uwielbiałaś biegać przy tej piosence. -powiedziałem to z uśmiechem. Wiem o tobie więcej, niż ci się wydaje. Lecz muszę dawkować informacje.
-Zrobiłeś to specjalnie. -uśmiechnęła się i przytuliła mnie.
-Ostrożnie prowadzę, kochanie. -oznajmiłem jej to ostro. Miło było zobaczyć twój uśmiech. Czasem potrafiłaś być urocza jak dziecko. Teraz widzę twoją druga twarz, którą ukrywałaś. Pozornie twarda i ostra kobieta jest tak naprawdę czuła i pragnie miłości.
-,,But something good". -śpiewała to całą drogę do domu.
-Jestem tego pewny. -zaśmiałem się do niej. Spotykają nas tylko dobre rzeczy. Nim się spostrzegłem znajdowaliśmy się przed domem. Zająłem się bagażem. Podszedłem do ciebie z torbą.
-Spokojnie, to nasz dom. -chwyciłem ją za ramie.
-Nie pamiętam go w ogóle. Coś źle mi się kojarzy mam jakieś złe przeczucia. -mówiła i patrzyła swoimi dużymi oczyma na mnie.
-Przesadzasz, kochanie. Dużo przeszłaś dlatego tak ci się wydaje. -mówiąc to chwyciłem ją za rękę. Co dziwne ona złapała moje palce i weszliśmy razem do środka. Udałem się do sypialni zanieść twoja torbę z ubraniami. Musiałem włamać się do twojego mieszkania by zabrać parę ubrań i potrzebnych ci rzeczy. Zająłem się wszystkim. Ustawiłem pełno naszych wspólnych zdjęć. W końcu znam się na fałszowaniu. Musiałem też zająć się twoim aktem urodzenia. Zmienić trochę danych. Wieczorem zrobię ci wykład namieszam w głowie tak, że uwierzysz w moją historie. Wyszedłem z salonu. Stałaś tam przy komodzie i oglądałaś zdjęcia.
-Nie pamiętam tego zdjęcia, czy to z jakieś wycieczki? -oglądała zdjęcie. Później wzięła je w dłonie.
-Tak, to tam się poznaliśmy w Paryżu. W końcu to miasto miłości. -uśmiechnąłem się do niej.
-Czy mogę teraz zobaczyć te zdjęcia? Nie chce czekać z tym wieczność -spojrzała na mnie.
-Oczywiście, zaraz wracam. -wyszedłem do salonu. Wziąłem pudełko z szafy. Gdzie trzymałem pamiątki i tajne rzeczy. Wróciłem do salony siedziała tam cicho i grzecznie.
-Proszę. -położyłem pudełko na stoliku.
-Dziękuję. -odpowiedziała. Zaczęła przeglądać zdjęcia. Później chwyciła akt urodzenia. Przeglądała go kilka razy. Później na dnie zobaczyła coś błyszczącego.
-Czy to mój pierścionek zaręczynowy? -była zaskoczona.
-Tak. -wziąłem z jej reki pierścień. Uklęknąłem jak należało.
-Czy ty Lauro Miller zostaniesz moja narzeczoną? -zapytałem ją szybko. To był dosłownie impuls nad, którym nie panowałem.
-Jasne, że tak! -wykrzyknęła głośno. Rzucając mi się na szyję. Później czule mnie pocałowała.
-Cieszę się bardzo. -objąłem ją mocno. Wiedziałem, że wierzy mi we wszystko. Czułem się pewniej mogąc kontrolować sytuacje. Uwielbiam mieć wszystko pod kontrolą. Teraz wiem, że mi ufa. Pozostało nam tylko planować wesele.