Glory and Gore (Completed)

Chapter 33

THIRTY-THREE

Blair

The next thing I knew, Maru jumped and thrown himself over me, as if shielding me from the predators that was about to tear me apart. Naramdaman ko ang pamilyar na init niya nang bumagsak siya sa akin. Nagtatakang tiningnan ko siya. He said something but I couldn't exactly make out the words through the loud sound of rain around us.

Umiling ako sa kanya, sinensyasan siyang dapat hindi niya iyon ginawa. In a matter of seconds, everything happened before my eyes. Unti-unting luminaw ang sinisigaw ni Maru sa akin. "RUN, BLAIR! RUN!" he continued to shout at the top of his lungs.

Saka rumehistro sa utak ko ang ibig niyang sabihin. He was telling me to run. But that would mean I'd be leaving him here, to be torn apart by these hungry predators into tiny piece, I realized.

Marahas kong ipinilig ang ulo ko. Hindi, hindi ko hahayaang maiwan siya rito. Dalawa na kami ngayon. We could fight, I told myself.

I quickly looked around me, there were rocks near us. Mabilis akong gumapang papunta sa kumpol ng mga bato. Kumuha ako ng isa at ibinato iyon sa grupo ng mga lobo. I heard them moan in pain but I knew it wouldn't be enough. Kakailanganin ko nang mas malaki pang bato. Through the fog, I could almost see them stepped backwards a little. Muli kong inikot ang paningin sa paligid ko nang marinig ko ang impit na sigaw ni Maru.

Dagli kong kinuha ang kumpol ng mga bato at puno ng lakas na ibinato iyon sa gawi ng mga lobo. Nakita ko na ang isa sa mga lobo ay naglakas-loob na talunin si Maru at kagatin sa braso. Blood started oozing from his arm. I crawled my way towards him when I saw the wolf who bit him backed away, but the rest of them stayed on their spot, waiting.

Pigil ang pag-ungol ni Maru habang hawak-hawak kanyang kaliwang braso na may sugat. I couldn't bear seeing him in so much pain when I knew it was because he saved me.

"Keep pressure on the wound," sabi ko. Pumunit ako ng kapirasong tela sa shirt kong basa at maingat na itinali iyon sa ibabaw ng sugat sa braso niya. It was a temporary way to keep the blood from coming out.

Tinulungan ko siyang tumayo pero hindi ko inaalis ang mga mata ko sa mga lobong malapit pa rin sa aming puwesto. They continued to growl, waiting for their right chance to jump on us.

"HELP!" I cried out. Kahit na alam kong hopeless na iyon, kailangan kong subukan. I had to at least try.

Iika-ikang inalalayan ko siyang makatayo nang maayos. Then I heard footsteps coming towards us. Si Jem at Ryan iyon. Dahan-dahan silang lumapit sa amin nang makita ang mga nag-aabang na lobo di-kalayuan sa puwesto namin.

"Oh, fuck, ang akala namin nasa likod lang namin kayo," ani Ryan.

Mukhang napansin ni Jem ang problema sa paa ko kaya kinuha niya si Maru sa akin. "Can you walk?" tanong niya kay Maru.

Tumango naman siya. Inalalayan ako ni Jem at pinakapit ako sa balikat niya.

"Paano natin sila mapapalayo?" tanong ni Ryan na nakatingin pa rin sa mga nilalang.

"W-we could distract them," suhestiyon ko.

Naramdaman ko ang matinding pagbaba ng temperatura ng paligid namin. Muling kumulog ang langit na nagpalakas ng buhos ng ulan.

"Get Maru's blood-soaked shirt and throw it away," I continued. Tama, maaring maging distraction iyon sa mga lobo dahil puno ng dugo ang shirt ni Maru. That could buy us sometime to run. Tumalima naman si Ryan at tinulungan si Maru na hubarin ang shirt.