Suçlu Kim?

Vururum

Sadık tereddüte düşerken benim sıramın geldiğine karar verdim ve ilerledim.

"Bu kadın ve çocukların seninle bir ilgisi yok. Onların serbest bırakmanın zamanı geldi." dedim.

Maalesef, parkın kapısından çıkmak için adamın önünden geçmeleri gerekiyordu. Parkın etrafındaki parmaklıklar insanları dışarıda tutmak içindi. Yüksek ve tırmanılması imkansızdı.

Silahlı adam ilk defa olarak bana baktı, ardından dönüp arkasında toplanmış grubu kontrol etti.

Çığlıklar durmuştu ama birisi hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Kuru ve korkunç sesi midemin kasılmasına sebep oldu.

"Hiçbir yere gitmiyorlar." diyen Sadık ile Emir "Bunun hiç kimseye faydası yok, dostum. Biraz zaman kazan. Gitmelerine izin ver." dedi.

Kararlı ve sert bir ses tonunda Sadık "Hayır!" dedi.

"Onlara ihtiyacın yok. Onlar sadece ayak bağı oluyor." dedi Emir.

Omzumun üzerinden dönüp arkama bakmayı göze alıp söz verilen desteğin yetiştiğini gördüm.

Gerçi emniyetin özel kıyafetli ve çelik yelekli özel timi henüz ortalıkta yoktu. Durduğum yerden üç memur görebiliyordum.

Aşağı yukarı hepsi de arabanın arkasına saklanmıştı.Demek ki daha görmediğim bir sürü polis vardı ama en iyi ihtimalle tek silahları şok tabancasıydı.

Kaldı ki silahlı olsalardı bile onların atış alanının ortasında duruyordum. 

Arkadaki kalabalık grubu göstererek "İçlerinden birini rehine almak istiyorum." dedi Sadık.

"Hiç şansın yok. Onlara doğru gidersen seni durdurmak zorunda kalırım." dedi Emir. Kendinden emin konuşuyordu.

Helikopter tepemizde durdu, motorlarının rüzgarları hissedecek kadar alçalmamıştı ama ateş etmeye yetecek kadar alçaktı.

"Yerinde olsam buna kalkışmazdım." dedi Emir. 

"Buna mecburum." dedi Sadık ve silahını Emir'e doğrultarak "Seni vururum!" diye tehdit etti.

"Yaparım biliyorsun." diyen Sadık ile Emir  bir adım daha yaklaştı, pozisyon alıyordu. Arkadaki kadın ve çocuklardan oluşan grubu kast ederek "Onları buradan götür Çisem." dedi Emir.

Bunun tehlikeli olabileceğini aklıma bile getirmeden hızla her ikisinin yanından geçtim. Ancak içimdeki korkunun ağırlığı mideme vurmuştu.

Kendimden çok çocuklar için korkuyordum. Ve Emir, doğuştan sahip olduğu özelliğin farkında olmayan, hayatını kahraman olarak geçiren Emir için.