Suçlu Kim?

Destek

Arkamı dönmüş oradan uzaklaşmak üzereydim ki bir ses duydum.  Başta bunun yine köpekten geldiğini düşündüm.

Bir ulumayı andıran,  tüylerimi diken diken eden bir sesti bu; olduğum yerden hareket etmeden durdum.

"Çisem!" Emir sokakta durmuş yukarı bakıyordu. "Aşağı in." dedi Emir. Beklemesi için ona işaret ettim ve dinlemeye devam ettim.

Köpeğin hırlamalarının arasında tek tük inlemeler duyuluyordu. Artık eminim, içeride biri var.

Kontrolümü kaybetmemek için büyük çaba göstererek merdivenlere kadar acele etmeden yürüdüm ve daireden yeterince uzaklaşır uzaklaşmaz telsizimi elime aldım.

Yanlış düğmelere basıp kendi kendime söylenip geniş kanala geçtim.

"Merkez, merkez. Acil durum. Dokuz numaraya acil destek gerekiyor. Muhtemelen haneye tecavüz vakası. Saldırgan silahlı olabilir. İçeriden sesler geliyor ve ev sahibini saldırıya uğradığını sanıyorum. Birlik ve ambulans gönderin lütfen." dedim.

Kontrolör memur sakin bir şekilde söylediklerimi dinledi ve bir silahlı mücadele aracıyla bağlantıya geçerek adresi tekrarladı.

Ambulans merkezini bilgilendirdikten sonra, olayı, içeride silah bulunması ihtimaline karşı yüksek rütbeli bir memura devretti.

"Birlik dört dakika sonra orada olacak." dedi.

İşkence gören biri için dört dakika çok uzun bir zaman diye düşünmeden edemiyordum ama destek ekibinin yolda olduğunu bilmek de insanı her şeye rağmen insanı biraz olsun rahatlatıyordu.

Emir'i bulmak için birinci katın balkonuna inip aşağı baktım. Giriş kapısının önünde duruyordu.

Kapıyı ima ederek "Bu lanet şey kapandı. Beni içeri al." dedi.

"Bir şey duydum. Destek ekibi yolda." dedim cesaret edebildiğim kadar yüksek bir sesle. 

Emir şaşkınlıkla "Ne?" diye sordu. Biraz daha eğildim ve "Sanırım Semih Seçil'in evinde biri var. Destek çağırdım." dedim.

"Lanet olsun. Neden bana haber vermedin?" dedi Emir öfkeyle.

"Zaman yoktu." dedim. Başımı kaldırıp etrafa batım. Bir polis arabası sokağa girmiş bize doğru ilerliyordu. Neyse ki sirenleri kapalıydı. 

"Umarım bu konuda yanılmıyorsundur, Çisem" dedi Emir. Bir an dehşete kapıldım. Ya yanılıyorsam... Ya sesler duyduğumu sanıp birilerini boş yere çağırdıysam... Evde kimse yokmuş gibi görünüyordu.

Emir ne kimseyi görmüş ne de bir ses duymuştu ama ben duyduğumu sanıyordum. Daha önce duyduğum hiçbir şeye benzemeyen, acı dolu bir haykırış duymuştum ve iç güdüsel olarak, bunun ne olduğunu o an anlamıştım.