Suçlu Kim?

Hamlamışım

Gözlerimi açtığımda bir hastane odasında hasta yatağında yatıyordum. En son olanlar aklıma gelirken derin bir nefes aldım.

Etrafıma bakınırken Emir'i görmem ile kurumuş dudaklarımın arasından ismini söyledim.

Emir anında oturduğu yerden yanıma geldi ve bana sarıldı. Kollarımı güçlükle beline sararken kendimi huzur bulmuş gibi hissettim.

"Kemal görüyor musun? Bizi daha fark etmedi." diyen annem ile gülerek "Anne bu durumdayken bile nasıl söylenebiliyorsun?" dedim.

Annem nereden çıkardığını bilmediğim terlik ile bana vurmaya başlayınca iyicene ayılmıştım.

Herkes buradaydı. Emir, annem, babam, Çınar -Erkek kardeşim- Fatih, Naz ve amir.

"Saatlerdir hareket etmemiş gibi hissediyorum. Çok pis hamlamışım." dedim.

"Abla iki gündür uyuyorsun." diyen Çınar ile "Ne uyumuşum be! Hala yorgunum." dedim.

"Yorgunluğun bir faydası yok. İki gün sonra işe geri dönüyorsun." diyen amir ile annem amire terlik fırlattı.

Yanlış duymadınız ya da okumadınız. Annem amire terlik fırlatmıştı. 38 numaralı o terlik amirin kafasına denk gelmişti.

"Kız trafik kazası yaşadı! Hemde sizin yüzünüzden! Güvenlik tedbirleriniz çok kötüymüş. Ve şimdi iki gün değil bir hafta izin veriyorsunuz." dedi annem.

Amir annemin terliğin eşini atmasından korkarken "İyi hissettiğinde işe başlarsın." dedi ve hastane odasından kaçtı.

Emir ile kahkaha attık. "Amirin bu halini gördüm ya. Artık ölsem de gam yemem." dedim.

Emir "Al benden de o kadar. Adam korktu lan." derken hastane odasının kapısı tık tıklandı ve içeri Nur Teyze ile Fahri Amca girdi.

"Çisem, kızım nasılsın? Duyar duymaz geldik." diyen Nur Teyze ile tebessüm ederek "İyiyim ben. Teşekkürler Nur Teyze." dedim.

"Teyze deme artık kızım. Bende senin annen sayılırım." diyen Nur Teyze ile yüzüm kıpkırmızı olurken Emir'in sırıttığını hissedebiliyordum.