Before The Lightning Strucks (KOV #1)

Ballo In Maschera

Back to present time.

********

Aurora Isabelle Alonzo

It's been 17 years and yet it feels like forever. I've been pretending to be a so-called normal teenage girl for my mommy and daddy cause that's what they want.

They want me to hide my ability, but how can I possibly do that? I mean carrying things means I have to used it right?

I have a piano lessons today and for sure nandon nanaman yung manyakis naming kaklase. Si Luke. That son of a- nvm he's not worth describing. But he's also a new money that's why he can get away from us as well and if this time uulitin niya ulit ang pang babastos I will definitely crush his bones hanggang sa magtino siya.

Silly thoughts Aurora nice try but kapag ginawa mo yon, you'll get called and scolded by your parents.

I'm busy preparing for my classes and I'm arranging some things and I found my beloved silver bracelet. I can't imagine myself not wearing this, I'm not used to it being not part of me. Cause it was given to be before I even existed, it was a precious gift from my mom.

Nag usot nalang ako ng long sleeve blouse with my leather pencil skirt then my platform shoes para atleast I can freely, isa pa piano lessons lang yon I don't have to dress too much.

Nag madali na akong mag ayos dahil naririnig ko na si manang Susan at siguradong galit iyon dahil malapit na akong malate.

"Dawn hija? Bumaba ka na riyan at mahuhuli ka na!". Pasigaw niyang tawag saakin.

"Opo manang nagm-make up nalang po ako". Sagot ko naman.

"Nako hija mapapagalitan tayo ng mama at papa mo, mamaya ka na mag lagay ng ganiyan ere naman itong batang ito". Pag saway niya saakin. Kaya nag madali na rin ako.

Pag baba na ako nag bigay na lamang siya ng gatas saakin at inubos ko na kaagad yon at lumabas na ng bahay.

Nang maka labas ako ng bahay nandon kaagad ang aking driver at umalis na kami. While he's driving na pansin kong parang hindi maganda ang kaniyang pakiramdam so I asked.

"Manong Julio? Ayos lang po ba kayo?". Pag aalala kong tanong sa kaniya.

Tumango lamang ito kaya hindi ko na pinansin at hinahayaan na lamang. Dalawang oras lang ang byahe dahil malapit sa opisina ni mommy ang school at ang piano lessons ko, at habang habang nasa byahe ay naka receive ako ng text mula kay mommy.

Mommy: Anak? Nasan ka na? Bakit wala ka pa? Hinihintay ka na ng guro mo.

Ako: Mommy I'm on my way, ayokong mag madali dahil mukhang hindi maganda ang pakiramdam ni manong Julio.

Mommy: Sige anak mag ingat nalang kayo, ako na bahala sa guro mo.

Ako: Thanks mommy you're the best.

Mommy: Sure anak I love you.

Ako: I love you too mom.

Hindi ko na muling binuksan ang aking phone at nakinig na lamang ng music. Nang makarating sa aking pupuntahan ay agad na akong bumaba sa kotse at nag madaling umakyat.

Pag dating ko sa silid ay nagsisimula na sila at natigil ng makita ako sa pinto na dahan dahan naglalakad papasok.

"Well, well, well. Ms. Alonzo you're late..again". Naka taas ang kilay ni Ms. Aya saakin.

"I'm sorry Ms. Aya, mukha po kaseng may sakit ang driver ko kaya di ko po siya minadali". Wika kong mabait. Well totoo naman ang sinabi ko at hindi iyon palusot.