DOLUNAY ||Tamamlandı||

37. BÖLÜM - SALDIRI

Demet'in Ağzından...

Sevdiklerimiz ne derece yakar canımızı? Ya da yanımızdayken mi daha çok acıtırlar yoksa giderlerken mi kalbimizi?

Defalarca kez kavga ettiğim, doğmamasını dilediğim kardeşim o araca binerken hissettiğim şeyi daha önce hissetmediğimden emindim. Hüzün müydü bu? Yoksa kaybediş miydi?

Kerem ile hiç anlaşamazdık. Her zaman beni sinir etmek için bir yol bulurdu ve ben de her seferinde onun tuzağına düşerdim. Sonrasında evde kopan kıyametlerin haddi hesabı olmazdı.

Şimdi aracın gidişini izliyor ve arabanın arka camından bana bakan gözlerine bakıyordum. Keşke gitmeseydi, gitmek zorunda kalmasaydı da beni sinir etmeye devam etseydi. Ama bu olmayacaktı. O geri döndüğünde burada çok daha farklı bir ortam olacaktı ve ben belki de eski ben olmayacaktım. Elime birilerinin kanı bulaşacaktı belki de ve fazlasıyla ölüm görecektim.

Alacakaranlık'ın son filmini izlerken, o savaş sahnesinde yaşadığım duygu heyecandı, şimdiyse, gerçek bir savaşa gireceğimin bilincindeydim ve bu kez hissettiğim duygu korkuydu. Hüzün ona yarenlik ederken, kardeşim yanımdayken ona söylediklerim ve aramızda yaşanan o tartışmalar için pişmandım. Keşke şu an yaşananlar kötü bir rüya olsaydı da o yanımda olsaydı. İşte o zaman ona sımsıkı sarılırdım.

"Ali'yi aramalıyız," dedim yanıma gelen Ömer'e. Kollarını bana dolamıştı abim ve o da endişeyle araçların arkasından bakıyordu.

Ali okula gitmek için çıkmıştı sabah. Hepimiz okulu dondurma kararı alırken, o devam etmek istemişti. Normalde her ihtimali göze alırken, şimdi bunun için önlem almamış olması oldukça şaşırtıcıydı. Ya da değildi ve Ali'nin planladığı başka bir şey vardı. Kafasının nasıl çalıştığını hala daha çözememiştim onun.

"Tamam, arayalım," dedi Ömer. Telefonunu cebinden çıkarıp kilit ekranını açtı. Rehberden bulduğu 'Aliş' kişisine tıkladığında ister istemez güldüm. Beni de 'Çalı' diye kaydetmişti. İnsanları kafasına göre kaydederdi, bir kişiyi olsun ismiyle kaydettiğini görmemiştim şu ana kadar. Hatta bir hocasını 'Zebani' diye kaydettiğine bile şahit olmuştum.

Bir süre telefonu kulağında tuttuktan sonra geri çekti Ömer. "Açmıyor, bir kez daha arayacağım," diyerek yeniden denedi. Bu kez de telefonunu kapattığını söyleyerek telefonu cebine geri koydu. Kötü bir şey olmamış olmasını umarak diğerlerinin yanına döndük.

"... Köyün çevresinde konuşlanacağız. Ne taraftan geleceklerini bilmiyoruz, bu yüzden her hangi bir saldırı durumunda nereyi korumamız gerektiğini de bilmiyoruz. Saldırı bir noktadan gelmeyecektir diye tahmin ediyorum, kapana kısılma ihtimalimiz var. Bu yüzden hepimiz bulunduğumuz bölgede kalmalıyız, bir yerden darbe aldığımızda diğerleri bulunduğu yerden ayrılmamalı..."

Samet Amca'nın anlattıkları bu şekilde süregelirken, hepimiz saldırıyı beklemek üzere belirlenen konumlara yerleştik. Köyün kuzey tarafındaydım ben. Yaşım küçük olduğu için buraya yerleştirmişlerdi beni. Tabi ailemin bundaki etkisini de yok sayamazdım. Öte yandan Ömer, annem ve babamla birlikte güneydeydi. Olası saldırı sahasında bulunuyor olmaları beni tedirgin ediyordu. Onlara bir şey olma ihtimalinden çok korkuyordum. Umarım her şey iyi olurdu.

Belçim ve sürüsünün Afyon'da yaşadığını öğrenmiştik. Çok da uzakta  olmamalarına rağmen onlardan bir haber olmamız gerçekten çok sinir bozucuydu. Burnumuzun dibindeydiler onca zaman ama onları fark edememiştik. Kim bilir ne kadar zamandır bizi izliyor ve zayıf noktalarımızı öğrenmeye çalışıyorlardı.

Uluma sesleri yankılandı ormanda. Bu sesler ormanın içine yerleştirdiğimiz kurtlardan geliyordu. Gece çökmek üzereydi ve saldırı için böyle bir zamanı tercih etmeleri oldukça adiceydi. Öte yandan vaktinden önce geldikleri gerçeğini de göz ardı etmemek gerekiyordu. Eğer Baran buraya gelmemiş olsaydı ve Samet Dayı vaktinden önce önlem almamış olsaydı hazırlıksız yakalanacaktık. Üstelik köyde yaşayan insanlar da bu saldırıya maruz kalacaktı. Onları köyden göndermenin ne kadar doğru bir karar olduğunun bir kez daha farkına varmıştım.