JB4: The Lost Doctor [BXB] [√]

13

Alaric Ian Juariz

"Ian? What's wrong? Where are you going?" Ang sunod-sunod na tanong ni Melisa habang nakasunod sa akin.

Hindi ko ito pinansin at nagpatuloy lang sa paglabas ng café. I shouldn't have met with her. Hindi ko sana iniwan si Piyo. Hindi ko na sana ito hinayaan pang pumasok. I should have known better. Masyado akong naging kampante.

After knowing Piyo's whereabouts and condition, I was left speechless. Parang tumigil sa pag-ikot ang mundo ko. Everything seems to stopped for a moment. Biglaang na blanko ang utak ko. The noise coming from the childrens and adults were suddenly muted. Tanging boses lang ni Magnus ang paulit-ulit kong naririnig.

"IAN, WAIT! You didn't answer me. Wag ka namang bastos!" I stopped walking at hinarap si Melisa. I wonder how I fell in love with this fucking oportunistic, gold-digging bitch. I wasted too much time for her. 

"Are you seriously going to leave me just like that? Ni hindi ka man lang nagpaalam. I know your still ma—"

"Yes, I am!" I cut her off "Sinong tao ba ang matutuwa kapag hindi ka sinipot ng mapapangasawa mo sa kasal niyo? And now you're asking for my help like you've never hurt me! Tangina. manhid ka ba?!"

"Pero, Ian, in-explain ko naman sa'yo k-kung bakit." Tears pooled in the corner of her eyes. Those misty brown eyes used to be my weakness. They were my kryptonite before, pero hindi na ngayon. Not anymore.

"Just because you told me what happend, maibabalik na kaagad natin ang dati. It's not that easy, Mel. I need to go." I did not wait for her response. Tumalikod na ako at mabilis na sumakay sa sasakyang huminto sa harapan namin.

Pinalabas ko sa driver's seat ang guard at saka pumalit doon. Axel warned them about driving ethics before kaya sigurado akong hindi ito susunod sa akin kapag sinabi kong ilagpas sa speed limit ang takbo ng sasakyan.

Mabilis kong pinaharurot ang sasakyan papunta sa hospital na sinabi sa akin ni Magnus. Pero habang nagdra-drive ako bigla kong naalala na hindi ko nga pala alam kung saan 'yon.

"Shit," ang lutang ng utak ko. Itinigil ko muna sa tabi ang sasakyan at kinuha ang cellphone ko. Binuksan ko ang isang app doon at mabilis na tinipa ang pangalan ng hospital bago muling pinaharurot ang sasakyan.

Dalawang oras ang travel time papunta doon but I arrived in front of the hospital thirty minutes later. It was already dark when we arrived.  Nawawala kasi kami ng daan. Muntik ko na ngang itapon ang cellphone ko dahil sa inis. 

Mabilis akong bumaba ng sasakyan at tinakbo ang entrance ng hospital. Doon ako sinalubong ng duguang Magnus.

"Where is he?" Ang hinihingal kong tanong dito habang naglalakad papunta sa kung saan.

"Nasa loob na po ito ng recovery room." Unti-unting kumalma ang puso ko sa sagot. The tension in my body started to untangle and was immediately replaced with relief.

Dinala niya ako sa isang di mataong lugar malapit lang sa recovery room. As much as I wanted to see him immediately kinakailangan kong sumunod sa patakaran dito sa hospital.

"What in the actual fuck happened?" Ang pagod kong tanong kay Magnus.

Sa halip na sumagot kaagad, ibinigay sa akin ni Magnus ang tatlong litrato. Kunot-noo ko itong tinanggap at isa-isang tiningnan. Una kong napansin ang natutuyong dugo na nanggagaling dito. Sigurado akong dugo ito ni Piyo. Next were the unfamiliar faces of kids and adults. Ang batang si Piyo lang ang nakilala ko dito.