JB4: The Lost Doctor [BXB] [√]

23

Philip Yoshieke Magnao

"I...I really like Ian, Piyo. Simula noong mga bata pa lang kami nakuha na niya ang puso at atensyon ko. Pero hanggang kaibigan at kapatid lang ang turing  niya sa akin. Ngayon na wala na si Melissa, gusto kong ipakita sa kanya na kaya kong pantayan ang manlolokong babaeng 'yon. That I can be more than just a sister to him. But he's always busy and lahat ng natitirang oras niya ay inilalalaan niya sa'yo," ang malungkot niyang sabi habang pinaglalaruan ang pitsel ng juice. "You can help me naman 'di ba?" Muli siyang tumingin sa mga mata ko.
May bahid iyon ng pag-asa at pananabik.

Ang alam ko kapag kaibigan mo, kung may maitutulong ka wag kang magdadalawang isip na tumulong.  Kaibigan ko si Lee at ayaw kong maging madamot sa kanya pero hindi ko mahanap sa puso ko ang kagustuhan na tumango at sumang-ayon sa kanya. Pwede na nilang kunin ang lahat 'wag lang si Ian.

"Ano...ano kasi, Leigh.." Nanginginig ang mga paa ko at namamawis na ang mga kamay ko. Natatakot ako baka magalit si Leigh sa sasabihin ko.

"Hindi ko kaya eh," ang makatotohanang sabi ko saka sinundan iyon ng pag-iling.

Agad na bumagsak ang kanyang balikat sa sinabi ko at malungkot akong tiningnan. "B-Bakit naman?"

"Kasi ano..."

Bakit ayaw mo, Piyo? Ano nga ba ang rason ko? Kasi ayaw kong mapunta si Ian sa kanya? Kasi ayaw kong may kahati kay Ian? Kasi gusto kong sa akin lang ang atensyon ni Ian?

Kapag tinulungan ko si Lee, malaki ang tyansa na baka mapalapit pa siya lalo kay Ian. Malaki ang tyansa na mainlab si Ian sa kanya. Hindi ako handang makita si Ian na ikakasal si sa iba.

Hindi naman siguro masama kung magiging madamot ako kay Ian di ba? Si Ian lang naman ang ipagdadamot ko. Madami pa namang lalaki sa mundo. Lalaking mas bagay kay Lee kaysa kay Ian. Mga lalaking hindi si Ian na...

Si Ian na...

"Gusto mo rin ba si Ian, Piyo?" Ang seryosong tanong ni Lee sa akin.

Nag-iwas ako ng tingin at napatitig sa lupa.

"Kasi Lee.." Ayaw talagang mabuo ng mga salita sa bibig ko. Nababahala ako sa sasabihin at magiging reaksyon ni Lee.

"No, it's alright. I'm sorry for making you uncomfortable. I need to go." Nagmamadaling tumayo si Lee mula sa kanyang kinauupuan bitbit ang kanyang bag at naglakad paalis.

Bumuntong hininga ako.

Gusto? Mas malalim pa doon ang nararamdaman ko para kay Ian. Sigurado ako d'on. Hindi ko lang gusto si Ian. Alam kong mas matindi at mas malalim pa ito kesa doon sa salitang gusto. Pero hindi ko rin alam kung tama ba at sapat na ba ang nararamdaman ko para tawagin 'yong lab? Lab ko na ba si Ian? Ano bang basehan para masabi mong lab mo ang isang tao?

"Piyo, kain ka pa. Maya-maya lang ay dadating na rin ang mga asawa natin."

Nabalik ako sa reyalidad ng tawagin ako ni Austine. Napakamot ako sa ulo ko at saka iginalaw ang aking mga kamay. Hindi ko kasi maiwasang hindi isipin ang pinag-usapan namin kahapon ni Lee.

Kasalukuyan kaming kumakain ngayon sa isang restoration katabi sa bibilhan daw namin ng damit para sa party na magaganap sa sabado. Kasama ko sila Austine, Kirby at Roro pero wala ang mga bebe nila. Iniwan nila ang mga bebe kina tito Christian daw kasama ang mga yaya nila. Tapos na daw kasi silang sukatan sabi ni Austine kaya kami naman.

Pagkatapos kong sinubo at nilunok ang pagkain, nahihiya kong tinawag sila Roro at Austine, "Uhm...Austine, Roro, pwede bang magtanong?"

"Bakit, Piyo? May problema ba?" Nag-aalala akong tiningnan ni Roro.