Ματωμένος Έρωτας

Part 47

ANNA'S POV

Βάζω τις ζεστές πιτζάμες μου και κατεβαίνω γρήγορα στο σαλόνι. Βρίσκω τον Στέφανο καθισμένο στον καναπέ και πηγαίνω σιγά σιγά από πίσω του. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω και χαϊδεύω το γυμνασμένο στήθος του και αφήνω διάφορα φιλιά στον λαιμό του.

-"Έλα κάτσε" μου λέει με σοβαρό τόνο, όμως χαμογελάει.

-"Έγινε κατι;" ρωτάω ανήσυχη και κάθομαι δίπλα του.

-"Οχι, απλά θέλω να σε φιλάω πιο άνετα" λέει παιχνιδιάρικα και αμέσως πέφτει επάνω μου, ενώνοντας τα χείλια μας σε ένα φιλί γεμάτο πάθος. Ανταποκρίνομαι αμέσως στο φιλί του και τον φιλάω με τον ίδιο τρόπο.
-"Μου έλειψες" ψελλίζει μόλις σταματήσει το φιλί μας και εγώ χαμογελάω.

-"Και εμένα" απαντάω χαμογελαστή.

-"Είμαι τόσο μαλακας" λέει θυμωμένα και χτυπάει το χέρι του στον καναπέ. Τι τον έπιασε;

-"Εϊ τι έπαθες;" ρωτάω γλυκά και πιάνω το πρόσωπό του στα χέρια μου.

-"Δεν έπρεπε να σου φερθω έτσι"

-"Δεν σε παρεξηγώ Στέφανε και το ξέρεις. Αντέδρασες όπως ένιωθες"

-"Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε δύο βδομάδες θα χωρίσουμε"

-"Στεφανε σε παρακαλώ, μη μου το κάνεις αυτό"

-"Πως θα ξυπνάω χωρίς να είσαι δίπλα μου; Χωρίς να βλέπω αυτό το χαμόγελο, αυτά τα μάτια σου"

-"ΣΤΑΜΑΤΑ" φωνάζω πλέον βουρκωμένη. Σταματάει να μιλάει και σηκώνεται από πάνω μου. Κάθεται κανονικά στον καναπέ και εγώ κάθομαι δίπλα του.
-"Συγγνωμη" ψελλιζω με χαμηλωμένο το κεφάλι. Δεν μου απαντάει κάτι, απλά μένει να κοιτάζει τα χέρια του.
-"Ούτε εγώ το αντέχω όλο αυτό. Θέλω να περάσουμε ωραία αυτές τις δύο βδομάδες, γιατί μετά όλα θα τελειώσουν. Ξέρεις πόσο ψυχοφθόρο είναι όλο αυτό για μένα; Στέφανε, σε έχω αγαπήσει όσο κανέναν άλλον. Ξεκινήσαμε μια σχέση και την κρατήσαμε σχεδόν τέσσερα χρόνια. Ήμουνα τόσο σίγουρη ότι θα ήμασταν μαζί για το υπόλοιπο της ζωής μας. Είχα κάνει πόσα όνειρα για εμάς και ξαφνικά όλα γκρεμίστηκαν. Και εμένα θα μου λείψεις. Θα μου λείψουν οι στιγμές μας, οι ατελείωτες ώρες που περνούσαμε μαζί, το πρωινό φιλί σου που με ξυπνούσε και το βραδινό που με κοιμιζε γλυκά. Τα μάτια σου, που κάθε φορά που τα κοιτάω χάνομαι μέσα τους. Θα μου λείψεις ΕΣΥ Στέφανε. Όμως δεν αντέχω να μου λες αυτά που μου είπες πριν. Πονάει, πονάει πολύ" του εξομολογούμαι όλα όσα σκέφτομαι και εκείνος με κοιτάζει συναινετικά. Ξέρω ότι νιώθει τα ίδια με εμένα.