Ματωμένος Έρωτας

Part 43

ANNA'S POV

-"Ρε Στέφανε σήκω επιτέλους, βαρέθηκα να σε παρακαλάω" φωνάζω για να ξυπνήσει, γιατί αλλιώς θα χάσουμε το πλοίο. Αυτός αντί να σηκωθεί γυρίζει πλευρό και ξανακοιμαται. Ώρες ώρες κάνει σαν μωρό παιδί.
-"Θα χάσουμε το πλοίο" λέω πιο ήρεμα, όμως δεν δείχνει να πτοείται.

Ωραία, ώρα να πάρω πιο δραστικά μέτρα. Φεύγω από την κρεβατοκάμαρα και πηγαίνω γρήγορα στην κουζίνα. Γεμίζω ένα ποτήρι με κρύο νερό και κατευθύνομαι ξανά στην κρεβατοκάμαρα. Δεν φταίω εγώ, αυτός με ανάγκασε.

Κάθομαι και κοιτάζω μια τον Στέφανο και μια το ποτήρι με το νερό. Δεν θέλω να το κάνω, τον λυπάμαι, αλλά με έχει κάνει έξω φρενών. Εδώ και μισή ώρα τον παρακαλάω να σηκωθεί και εκείνος το μόνο που κάνει είναι να συνεχίζει να κοιμάται.

Ίσως μετανιώσω που το κάνω, αλλά τουλάχιστον θα σηκωθεί. Σωστα; Ωωω πολύ το σκέφτομαι. Χωρίς να το καταλάβω, το νερό έχει προσγειωθεί πάνω στο πανέμορφο νυσταγμένο προσωπάκι του Στέφανου.

-"Τι στο καλο;" φωνάζει έξαλλος και σηκώνεται από το κρεβάτι. Συγγνώμη μωρό μου, με ανάγκασες.
-"Γιατι το έκανες αυτό;" ρωτάει εξοργισμένος. Σοβαρά νευρίασε;

-"Για να ξυπνήσεις" απαντάω αδιάφορα και γελάω στο τέλος.

-"Θα μπορούσες απλά να φωνάξεις"

-"Στέφανε σοβαρά τώρα; Τόση ώρα σε φωνάζω να ξυπνήσεις και συνεχίζεις να κοιμάσαι"

-"Και αποφάσισες να την κάνεις την μαλακια σου" φωνάζει και φεύγει από το δωμάτιο, προχωρώντας προς το μπάνιο.

-"Το έκανα για πλάκα και εσύ το πήρες στραβά" απολογούμαι όσο εκείνος αρχίζει να ετοιμάζεται.

-"Ετοιμάσου, θα αργήσουμε" είναι το μόνο που λέει και πάει ξανά στο δωμάτιο για να ντυθεί. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο νευρίασε.

Περνάνε λίγα λεπτά και πλέον είμαστε και οι δύο έτοιμοι στην πόρτα. Ανοίγω την πόρτα και ο Στέφανος παίρνει τις βαλίτσες στα δύο του χέρια. Αποφεύγει να με κοιτάξει και προχωράει προς το αμάξι μας. Κλείνω και κλειδωνω την πόρτα και προχωράω προς το αμάξι μας. Ο Στέφανος τοποθετεί και την τελευταία βαλίτσα στο πορτ-μπαγκάζ και αμέσως μπαίνει στο αμάξι. Ακολουθώ και εγώ την ίδια διαδικασία, και αφού βάλουμε τις ζώνες μας ξεκινάμε τη διαδρομή μας προς το λιμάνι.

Με τα παιδιά αποφασίσαμε να πάμε αυτό το καλοκαίρι στην Κω. Θέλαμε πολύ καιρό να πάμε, αλλά πάντα βρίσκαμε ένα πιο ωραίο νησί και το ακυρώναμε.