Ματωμένος Έρωτας

Part 22

STEFANO'S POV

Έχω ξυπνήσει έξω και λίγα λεπτά και παρατηρώ την Άννα που κοιμάται. Τόσο ήρεμη. Χθες έκλαιγε πάρα πολύ, φοβήθηκα ότι θα πάθαινε κάτι με τόσο κλάμα.

Άρχισε σιγά σιγά να ξυπνάει και να ανοίγει τα μάτια της. Είναι τόσο γλυκιά, δεν μπορώ να σταματήσω να την κοιτάζω. Βάζει τα χέρια της στα μάτια της και τα τρίβει ελάχιστα. Μόλις με βλέπει χαμογελάει και εγώ της χαϊδεύω το μάγουλο.

-"Πόση ώρα είσαι ξύπνιος;" με ρωτάει χαμογελαστή και εγώ χάνομαι να κοιτάζω το χαμόγελο της.

-"Αρκετή για να καταλάβω πόσο όμορφη είσαι ακόμη και όταν κοιμάσαι" της λέω ήρεμα και γλυκά και εκείνη κοκκινίζει.
-"Πάω λίγο στο μπάνιο και έρχομαι εντάξει;" την ρωτάω και εκείνη μου γνέφει καταφατικά. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω γρήγορα προς το μπάνιο, για να κάνω την καθημερινή μου ρουτίνα.

Αφού τελειώσω την πρωινή ρουτίνα μου επιστρέφω στο δωμάτιό μου. Η πόρτα είναι ελάχιστα ανοιχτή και πριν μπω μέσα βλέπω την Άννα να κάθεται στο κρεβάτι και να μιλάει στο τηλέφωνο. Μερικά δάκρυα πέφτουν στο πρόσωπό της και προσπαθώ να καταλάβω με ποιον μιλάει.

-"Και πρέπει να κάνει το χειρουργείο;" ακούγεται ανήσυχη η φωνή της και μερικά ακόμα δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπό της.
-"Μαμά, δεν έχουμε τόσα λεφτά για το χειρουργείο" λέει ξανά και η φωνή της ακούγεται απογοητευμένη. Χρειάζεται λεφτά;
-"Καλά σε κλείνω, θα τα πούμε αργότερα" λέει κοφτά και κλείνει το τηλέφωνο. Μπαίνω αμέσως στο δωμάτιο και εκείνη σκουπίζει τα μάτια της.

-"Γιατί κλαις;" την ρωτάω όταν κάθομαι δίπλα της και της πιάνω γλυκά το χέρι.

-"Μιλούσα με τη μαμά μου"

-"Και κλαις για αυτό;" της λέω χιουμοριστικα και εκείνη γελάει.
-"Ελα σοβαρά τώρα, πες μου γιατί κλαις;" της λέω σοβαρός και εκείνη παίρνει μια βαθιά ανάσα.

-"Ο μπαμπάς μου, για να διαφύγει τον κίνδυνο και για να ξεπεράσει τον καρκίνο πρέπει να κάνει ένα σοβαρό χειρουργείο. Χρειάζεται αρκετά χρήματα και εμείς δεν έχουμε τόσα, οπότε λογικά δεν θα κάνει το χειρουργείο. Το πιθανότερο σενάριο είναι σε λίγα χρόνια να τον χάσουμε από τον καρκίνο" μου λέει πλήρως απογοητευμένη και ξεκινάει πάλι να κλαίει. Δεν το αντέχω να την βλέπω να κλαίει. Την βάζω στην αγκαλιά μου και της χαϊδεύω απαλά τα μαλλιά, ελπίζοντας πως θα ηρεμήσει.

-"Είναι σίγουρο πως αν δεν κάνει το χειρουργείο θα φύγει;" της λέω σιγά στο αυτί της και μου γνέφει καταφατικά.
-"Η μαμά σου τι λέει για αυτό;"