Ματωμένος Έρωτας

Part 60

ANNA'S POV

Πέντε μέρες αργότερα

-"Χαιρομαι πάρα πολύ που θα δουλέψετε στο νοσοκομείο μας δεσποινίς Βασιλείου" μου λέει χαμογελαστός ο διευθυντής του καινούργιου μου νοσοκομείου.

-"Και εγώ χαίρομαι πάρα πολύ" ανταποδίδω το χαμόγελο. Η πόρτα χτυπάει και αμέσως ο διευθυντής στρέφει το βλέμμα του σε αυτή.

-"Περαστε" αναφωνεί.

-"Κυριε Δημητρίου, ήρθα να μιλήσουμε για το αυριανό χειρουργείο" αναφωνεί μια αντρική φωνή και ο κύριος Δημητρίου σηκώνεται όρθιος.

-"Πανω στην ώρα Στέφανε. Να σου γνωρίζω την δεσποινίς Βασιλείου, ήρθε από την Αμερική. Άννα, από 'δω ο κύριος Αλεξανδρίδης" μας συστήνει ο Δημητρίου και σηκώνομαι όρθια, γυρίζοντας προς τον...

Ω θεέ μου... Αυτός είναι, είναι ο Στέφανος. Το βλέμμα μου σοβαρεύει όταν κοιτάζω τα γαλανά του μάτια και παγώνω στη θέση μου. Το δικό του βλέμμα από ευγενικό και φωτεινό που ήταν, μετατρέπεται σε ψυχρό και σκοτεινό.

-"Χ-χάρηκα" ψελλίζω και τείνω το χέρι μου για χειραψία.

Ο Στέφανος μένει παγωμένος στη θέση του, χωρίς να κάνει κάποια κίνηση. Περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και αποφασίζει να ανταποδώσει τη χειραψία μου. Το χέρι του ακουμπάει το δικό μου, όμως το βλέμμα του παραμένει ψυχρό. Νιώθω ένα ρεύμα να με διαπερνάει από την επαφή μας. Είχα να τον αγγίξω τρία χρόνια. Απ' ότι φαίνεται... είναι γραφτό να συναντιόμαστε συνέχεια.

-"Στέφανε, δείξε σε παρακαλώ πολύ στην Άννα το νοσοκομείο και μετά έλα να μιλήσουμε για το χειρουργείο" λέει ευγενικά ο κύριος Δημητρίου και ο Στέφανος παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου.

-"Μαλιστα" απαντάει σχεδόν ψιθυριστά και βγαίνει έξω από το γραφείο, με εμένα να τον ακολουθώ.

Αρχίζει να με ξεναγεί στο νοσοκομείο, χωρίς όμως να με κοιτάζει. Πραγματικά δεν ξέρω, πως το καταφέρνει; Όση ώρα μου μιλάει δεν έχω σταματήσει να τον κοιτάζω, να τον παρατηρώ. Είχα χρόνια να παρατηρήσω τον Στέφανο. Τον τρόπο που περπατάει, τον τρόπο που εκφράζεται, που κινείται. Είχα χρόνια να παρατηρήσω τα χείλη του που όσο κι αν τα φιλούσα, πάντα ήθελα περισσότερο. Τα μάτια του. Τα βαθιά, γαλανά του μάτια που σαν δύο ωκεανοί με παρασέρνουν στον βυθό τους.

Απορώ πραγματικά, πως γίνεται μετά από όσα έχουν γίνει να το παίζει άνετος. Τόση ώρα μου μιλάει λες και με γνωρίζει πρώτη φορά. Εγώ το μόνο που νιώθω κάθε φορά που είμαι δίπλα του, είναι πως θέλω να το φιλήσω μέχρι να τελειώσει το οξυγόνο μας.