Ματωμένος Έρωτας

Part 65

ANNA'S POV

-"Ακουσε με" λέω με λυγμούς στο Θάνο, όσο εκείνος φτιάχνει τη βαλίτσα του.

-"Δεν έχω να ακούσω τίποτα. Ο,τι ήταν να ακούσω το άκουσα"

-"Ασε με να σου εξηγήσω σε παρακαλώ" του λέω και το αγγίζω το χέρι, σταματώντας τον από τη δουλειά του.

-"Ωραια, σε ακουω" μου λέει ενώ ξεφυσαει.

-"Εγώ και ο Στέφανος πριν φύγω είχαμε μια σχέση τριών, σχεδόν τεσσάρων χρόνων. Όταν έφυγα για Αμερική ήμουνα χάλια και με βοήθησες να το ξεπεράσω και-"

-"Τοσο μαλακας ήμουν" αναφωνεί, ενώ με διακόπτει.

-"Οχι, όχι Θάνο σταμάτα"

-"Συνέχισε" λέει ξερά και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

-"Βρεθήκαμε ξανά μετά από πέντε χρόνια και έτυχε να δουλεύουμε στο ίδιο νοσοκομείο. Χθες η Νεφέλη μας κάλεσε σε ένα τραπέζι και βρεθήκαμε με το Στέφανο. Ούτε που κατάλαβα πως έγινε"

-"Θες να μου πεις ότι δεν ήθελες να γίνει;" ρωτάει και εγώ σκύβω το κεφάλι μου. Το ήθελα πολύ...
-"Μαλιστα..." ψελλίζει και συνεχίζει να φτιάχνει τη βαλίτσα του.
-"Εφοσον λοιπόν δεν μετάνιωσες, δεν πιστεύω πως υπάρχει λόγος να μιλήσουμε"

-"Θανο-"

-"Δε θέλω να ακούσω τίποτα. Άφησα πίσω ολόκληρη τη ζωή μου, για να έρθω να ξεκινήσω άλλη ζωή πίσω στη Ελλάδα με κάποια που δεν άξιζε... τοσο μαλακας είμαι" είναι τα τελευταία λόγια του και αμέσως κλείνει τη βαλίτσα του, προχωρώντας προς τα έξω.

-"Θανο σε παρακαλώ περίμενε" φωνάζω και κλαίω με λυγμούς για να σταματήσει, όμως μάταια. Ρίχνει μια τελευταία ματιά και με κοιτάζει. Αμέσως μετά κλείνει την πόρτα και εγώ μένω να την κοιτάζω με ένα κενό βλέμμα, ενώ ασταμάτητα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου.

Αυτός φταίει. Αυτός, αυτός, αυτός και μόνο αυτός φταίει. Για μια φορά στη ζωή του ο Στέφανος δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Τα κατέστρεψε όλα, διέλυσε τα πάντα. Πάλι όσα έχτιζα διαλύθηκαν και αυτή τη φορά εξαιτίας του Στέφανου.

Σκουπίζω τα δάκρυα μου έχουν τρέξει από τα μάτια μου και βαδίζω με γρήγορα βήματα στην κρεβατοκάμαρα. Φοράω μια γκρι φόρμα με ένα μαύρο μπλουζάκι και αφού βεβαιωθώ πως όλα είναι κλειστά στο σπίτι, αρχίζω να περπατώ προς το σπίτι του Στέφανου.

Έχει αρχίσει να βρέχει και δεν έχω πάρει ζακέτα μαζί μου, με αποτέλεσμα το λιγοστό καλοκαιρινό αεράκι να τρυπάει το σώμα μου. Η βροχή είναι ελάχιστα δυνατή, με αποτέλεσμα να γίνομαι κάθε δευτερόλεπτο ακόμα πιο μούσκεμα. Απλά πείτε μου ποιος λογικό άνθρωπος κυκλοφορεί στις τρεις και μισή το βράδυ, μέσα στη βροχή. ΚΑΝΕΝΑΣ.