Ματωμένος Έρωτας

Part 51

STEFANO'S POV

Ξυπνάω μετά από αρκετές ώρες ύπνου και βλέπω πως ακόμα κρατάω στα χέρια μου το γράμμα της Άννας. Βάζω ξανά το γράμμα στον φάκελο και το κρύβω στο συρτάρι του κομοδίνου.

Κατεβαίνω κάτω και βλέπω πως τα παιδιά έφυγαν. Ωραία, είμαι μόνος μου. Πηγαίνω στην κουζίνα και βάλω να πιω λίγο νερό. Τι να κάνει τώρα; Είναι καλα; Έφτασε; Μα τι λέω; Αποκλείεται να έφτασε τόσο γρήγορα.

Πιάνω το κινητό στα χέρια μου και ασυναίσθητα μπαίνω στη συνομιλία μου με την Άννα. Κοιτάζω τα παλιά μας μηνύματα. Τότε που ήμασταν ο καθένας στη δουλειά του και στέλναμε διάφορα μηνύματα.

Προς Άννα:
Είσαι καλά; πληκτρολογώ ασυναίσθητα και αμέσως το στέλνω. Έτσι δεν θα την ξεχάσεις, φωνάζει μια φωνή μέσα μου.
Μα δεν θέλω να την ξεχάσω, λέει μια άλλη φωνή μέσα μου.

Απο Άννα:
Προσπαθώ... Εσύ;

Προς Άννα:
Μου λείπεις ήδη...

Από Άννα:
Και εμένα Στέφανε... αλλά δεν ήρθες καν να με χαιρετήσεις.

Προς Άννα:
Δεν το άντεχα

Απο Άννα:
Ούτε εγώ...

Προς Άννα:
Ήρθα στο αεροδρόμιο,
Αλλά είχες φύγει...

Απο Άννα:
Πλέον ότι και να λέμε δεν
έχει σημασία. Αντίο Στέφανε...

Δεν μπαίνω στη διαδικασία να της απαντήσω. Τι να της πω άλλωστε; Αφήνω το κινητό και κάθομαι στο σαλόνι. Το βλέμμα που πέφτει πάνω σε μια κορνίζα που είμαι εγώ με την Άννα. Σηκώνομαι και παίρνω την κορνίζα στα χέρια και ύστερα κάθομαι ξανά στον καναπέ. Κοιτάζω τη φωτογραφία και χαϊδεύω γλυκά με το ένα μου δάχτυλο το πρόσωπο της Άννας. Γελάμε και οι δύο. Είναι από τις πρώτες μας διακοπές που είχαμε πάει οι δύο μας στην Κέρκυρα. Πόσο διαφορετικά ήταν όλα τότε.

Αφήνω την κορνίζα στο τραπεζάκι και παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και το κινητό μου. Έχω ανάγκη μια βόλτα, μόνος μου. Μπαίνω μέσα και βάζω μπροστά. Αρχίζω να οδηγώ γρήγορα προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Κοιτάζω την ώρα, 6:00. Ακόμα απόγευμα είναι. Γαμώτο, δεν περνάει με τίποτα η ώρα σήμερα. Το κινητό μου χτυπάει και το πιάνω κατευθείαν στα χέρια μου, ελπίζοντας πως είναι η Αννα, όμως απογοητεύομαι όταν βλέπω το όνομα του Χάρη.