Tüm hayatının bambaşka olduğuyla yüzleşen Meral içinde bulunduğu durumda ne yapacağını bilemez. Olan her şeyin yalan olduğunu öğrendiğin de kendisi gibi yakın arkadaşlarını da çoktan büyük bir çıkmaza sokmuştur. İçine hapsedildikleri yerde ne yaşaya...
Bölüm.26 *Artık anlaşılacağımı düşünmüyorum o kadar çırpındım anladınız mı? bıraktım anlamayın*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Artık korkmuyorum. Kaybetmekten, kandırılmak, aldatılmak, dostlar dan yanılmak ve de kanmak hiç bir şey korkutmuyor beni. O kadar alıştım ki ezbere bildiğim yalanlara kanamıyorum. İçimdeki ses beni o kadar yordu ki hayata geç kalıyorum. Artık hak edildiği gibi yaşamanın zamanı geldi uyanıyorum. Vicdanla, iyilikle kocaman sevgiyle kucak açtığım günler nankörlük ve değersizlikle tanıştırdı beni. Canları sağolsun bu yoldan dönmem artık uyanıyorum.
"Meral bu çok.." sustuk. Elimde tuttuğum mektup bana gerçek babamdan yazılmıştı. Herşey saçma sapan ilerliyordu zaten yeterince garip bir yaşam sürerken bu gerekli miydi cidden. "O çocuğu arayacak mıyız?" Gözlerimi yumdum. "Bilmiyorum." Bora çenesini kaşıdı. "Tuzak olabilir emin olmalıyız." Kafa salladım haklıydı yine. "o zaman önce numarayı bir telefon kulübesinden aramakla başlayalım." Yiğite onay verip en yakın telefon kulübesine yürümeye başladık. "abi cidden başımıza daha ne gelecek çok merak ediyorum." Mertte bakış attım. "etme çünkü daha başlamadık." Konuşmam dan sonra sessizleştik zaten kısa süre sonra kulübeye varmıştık. "Çeviriyorum numarayı." Atalayı kafamla onayladım. "Çalıyor.." açtığını belirttiği sesi duyduğumuz da pür dikkat kesildik. "alo" karşı taraftan ses gelmedi. "Cevap vermiyor." Bir durdum sonra telefona ben uzandım. "Alo?" Kıpırdanma sesleri kulağıma gelince bizimkilere baktım. "Meral sen misin?" Şaşkınlıkla evet diye cevap verdim. "Kusura bakma az önce konuşamadım. Babam senin sesin dışında bu numarayı arayan kimseye cevap vermemi söyledi." Oturup ağlayacaktım. Annemin kocası evdeki o adam değil miydi benim babam o lanet olası herif değil miydi? Ben kim dim.! "Tamam. Sana güvenmem gerektiği yazılmış. Ne olacak şimdi?" "Görüşeceğiz yüz yüze." Sonra nefes verdi. "Kapatıyorum. Ben sana ulaşırım." Dıt dıt..
Elime aldığım bir kağıda içimden geçenleri yazdım. Katladım ve kitapların olduğu raftan bir kitap seçip içine koydum. Kim alacaksa bir gün o okuyacaktı. Bende bunu seviyordum bir seyler yazıp bir kitabın arasına koymak ve tanımadığım bir insanın o satırları bir gün okuyacağını beklemek.
Sevgili güzel insan bunu okuyan seni tanımıyorum fakat umarım sorunlarına ışık olabilirim. Hiç bir şeyi erteleme planlı yaşama olur mu? Çünkü saniyenin bile garantisi yok şuan varsın ve bir adımda yok olabilirsin. kendine eziyet etme lütfen. Ne hissediyorsan öyle yaşa ne seviyorsan ne sevmiyorsan. Güzel Sen çirkinsen inan bunların bir önemi yok rahatsız da olabilirsin vücudun da beğenmediğin çekindiğin bir rahatsızlıkda olabilir bunlar çok normal sakin utanma ve pes etme. Sen sen olduğun için yeterince güzel vede özelsin. Çirkinlik sadece iç de olan bir şeydir malesef bazı insanların kalpleri çok çirkin bunu düzeltmeye güçlerimiz yetmez. Hepimiz kendimizden sorumluyuz biz iyi kalmalıyız değil mi? Belki çoğu kişiye umut olabiliriz. Üzüle biliriz yıkıla biliriz pes edebiliriz düşe biliriz ölümler tada bilir ihanetle tanışa biliriz ama biz kimseyi üzemeyiz biliyorsun bile isteye kimsenin kalbinde yük olamayız. Biz de böyleyiz. Hislerini saklama okurum çünkü insanız yok oluyoruz ölecek gibi yaşamalıyız ölüyoruz. Oyunlar, yalanlar planlar bunlara kapılma. Sen kalbindeki güzelliklerle sev, sevil. Sevilmiyorsan da kalbindeki ışığı kaybetme. Ben inanıyorum çabaladığımız taktirde güneş bizi de aydınlatacak. Hiç olmadı eğer bir karanlıktaysan gökyüzüne bak bir yıldız seç kendine belki bir gün o yıldız göz kırpar sana. Senin mutluluğunda karanlıkta parlar kim bilir neden olmasın ?
Şimdi ne mi yapıyorduk bize ulaşacağını söyleyen Üzey abimi bekliyorduk. Söylediği ormana yakın olan arsayı andıran yerde ben ayakta dikilirken Irmak yere bağdaş kurmuş çocuklar oldukları yerde dönüp duruyorlardı. Başımıza ne gelecekti bilmiyorduk belki bir tuzak belki daha kötüsü hiç bir fikrimiz yoktu. Dakikalar sonra bir motor sesiyle ırmak ayaklandı hepimiz aynı yere döndük motordan inen çocuğa.. "Selam." Ağzından çıkacak cümleleri beklerken oldukça net bir şekilde kestirip attı. "Selim ben."
