As Promised (Ferrer Series #1)

Kabanata 8

"Friends! Semestral Break is approaching. Any plans?" binalingan namin ni Kristina si Samantha.

"I might go abroad," ani Kristina, at nagkibit balikat.

"Where naman?"

"I don't know, girl. Just want to go out of the country, but no specifics yet."

Sinundot ni Samantha ang tagiliran ko kaya napatalon ako sa upuan ko nang nilingon ko siya.

"What about you, Luna babe?"

I shrugged. "I might focus on my shifts in the café. It kind of tires me thinking that I'll travel or something."

"Girl?! Our shift is a lot more tiring than travel, 'no!"

"Not really. Mas gusto ko 'yon kaysa bumyahe-byahe pa."

"Tss, you're boring."

"What about you?"

"Baka umuwi kami ng province. You know, my grandparents are old, so we make sure to spend our time with them."

It's the second week of October. After this, our two-week semestral break begins. Pero ayon sa school admin, we'll take our exams before going on break. Para daw after ng vacation, start na agad ng bagong sem. Para na rin hindi mahirap magreview, lalo na't mahirap mag-aral kung alam mong nasa bakasyon ka.

"That actually sounds relaxing."

"Why are we talking about our plans? We have exams coming our way."

"My gosh, girl! You're so studious! Exams will be on Wednesday pa! It's just Monday!"

Napailing na lang kay Samantha na ang ingay na lang lagi.

Nandito kami ngayon sa mga sementadong round table na may mga puno sa bawat gitna. Wala na kaming last subject, kaya dito na kami tumambay.

"Hi, Luna!"

"Hello, girls."

"Hey, what's up?"

Napalingon kaming tatlo sa isang grupo ng mga lalaki na lumapit sa kinaroroonan namin. I'm not very friendly when in comes to boys, especially here in school since they're kinda annoying.

Tinaasan ko sila ng kilay, pero tipid akong ngumiti. Baka sabihin na maldita na nga ako, snob pa. Not that I care about what they'll think about me. I just want to be nice.

"Hello!" agad na bati ni Samantha, kumakaway pa. Si Kristina naman, ngumiti lang.

"Wala na kayong last sub? Wanna eat lunch with us?" aya no'ng isang lalaki na nasa gitna at pinakaunahan.

Lalong tumaas ang kilay ko. Anong grade na ba ng mga 'to? Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanila, at 'di sumagot. Mukhang naramdaman nila ang titig ko dahil sa biglang pagkahiya nila. Samantha nudged me, so I glanced at her.

"Lunch raw," bulong niya. Siya naman ang tinaasan ko ng boses. Si Kristina, nakatingin lang sa 'kin.

Bumaling ako sa grupo. Bahagya silang nagulat sa biglaan kong paglingon sa kanila. "Sorry, I don't want to have lunch with you, boys."

Napaawang ang mga labi nila sa sinabi ko. Tumikhim ako. "Sorry, I don't want to act as if I do that's why I'm straightforward," ngumiti ako sa kanila.

"Maybe my friends would like to join you," itinuro ko ang mga kaibigan sa likod.

"No need to make bugaw, Luna Madelaine!" marahas na bulong sa 'kin ni Samantha.

"Bakit? Porke ayaw ko ay ayaw niyo na rin?" Umirap lang siya.

"Nako! It's okay if you, girls, don't want to. We just wanted to invite you," nakangiting salo no'ng lalaking nagyaya.