THE CAMPUS NERD'S REVENGE

CHAPTER TWELVE (THEIR SUFFERINGS)

JUNGKOOK'S POV

Hindi ko maiwasang kumawala mula sa bibig ko ang isang hikbing kanina ko pa pinipigilan.

Nasasaktan ako.

Parang dinurog ang puso.

Kinuha ko ang baso at inisang lagok ang alak na laman nito.

Tangina.

Akala ko masakit na yung iwan niya ako, hindi ko alam mas sasakit pa pala ngayung bumalik na siya.

Hindi ko akalaing ganito ang mangyayari sa muli naming pagkikita.

"Kim Taehyung..."-Jungkook

Parang piniga na naman ang puso ko nang banggitin ko ang pangalan niya.

Ayaw ko mang pilit pumapasok sa isip ko ang maamo niyang mukha. Ang maganda niyang ngiti at ang mapupungay niyang mata.

Mababaliw na ata ako. Ramdam ko na. Konting konti nalang bibigay na talaga ako sa labis na pangungulila sa kanya.

Nilagyan ko pa ng laman ang hawak kong baso at inisang lagok ulit ang laman nito.

"Jungkook, nakakarami kana. Ang mabuti pa umuwi na tayo."-Suga hyung

Naluluhang nilingon ko siya at sunud sunod na umiling.

"Ayokong umuwi. Gusto kong magpakalasing, hyung."-Jungkook

"Pero lasing kana. Tama na yan."-Suga hyung

"Bakit siya ganun, hyung? Paano niyang natitiis na gawin sakin to? Bakit ang dali lang para sa kanyang ganituhin ako? Bakit niya ginagawa to kahit ramdam na ramdam kong mahal niya rin ako?"-Jungkook

Nakita ko kung paano pinaglaruan ni Suga hyung ang yelo sa sarili niyang inumin saka malungkot na bumuntong hininga.

"Jungkook, masyado kasi siyang nasaktan. Alam kong medyu mababaw siya pero hindi natin alam kung ano ang pinagdaanan niya at kung gaanong sakit ang naidulot niyo sa kanya. Kaya kahit gusto man kitang bigyan ng kasagutan ngayun ay hindi ko magawa. Dahil ang totoo, wala tayong karapatang husgahan siya."-Suga hyung

Nanlulumong napayuko nalang ako saka sinubsob ang ulo sa mesa. Wala sa sariling napaiyak nalang ako. Hindi dahil sa sobrang kalasingan kundi dahil sa sobrang sakit na nararamdaman.

Gusto kong umayaw na pero mas nananaig ang pagmamahal ko para sa kanya. Mas nananaig sa puso ko ang pangakong binitawan ko sa kanya na kailanman ay hinding hindi ko siya susukuan kahit ang totoo ay nakakapagod na.

"Mahal na mahal ko siya, hyung. Sobrang mahal na mahal ko siya."-Jungkook

"Alam ko, Jungkook. Alam na alam ko ang pinagdaanan mo pero wag mo naman masyadong bugbugin yang sarili mo."-Suga hyung

"Bakit parang kahit na anong pilit ko, tila hindi ko na talaga maaayos to?"-Jungkook

"I don't know what to say anymore but all I can suggest is for your to fix yourself. Magpapasukan na at sinasabi ko sayo kapag naging magkaklase na naman kayo ni Taehyung, tadhana na talaga ang gumagawa ng paraan para paglapitin kayong dalawa."-Suga hyung

"I bet, magdadrop out agad yun kapag nangyari yan."-Jungkook

I can't help but to chuckled sadly by that thought. Kung noon ay ramdam kong gusto niya akong makasama, ngayun ramdam na ramdam kong kulang nalang gusto na niya akong isuka.

Ganito na ba talaga ako ka sama para mangyari ang lahat ng to sakin?

Do I really deserved this for being a total jerk back then?