THE CAMPUS NERD'S REVENGE

CHAPTER TWENTY-SEVEN (THE TRUTH)

TAEHYUNG'S POV

Habol ko na ang hininga kakaiyak nang maramdaman kong pinisil ni Daddy ang balikat ko.

Saka niya ako pilit na inilayo ng konti sa katawan niya. Hinaplos niya ang pisngi ko at pinahid ang mga luhang halos hindi maubos ubos mula sa aking mga mata.

"Son, it's okay. Everything's going to be alright. Now, I want you to calm down so we can talk."-Daddy

Lalo akong napahikbi nang makita ko ang labis na pag aalala at pagmamahal sa mukha niya.

Niyakap ko ulit siya ng mahigpit saka ko siniksik lalo ang sarili sa katawan niya.

"Baby, calm down please. I know you're hurt but please calm down. Do it for Daddy."-Daddy

Dahan dahan akong tumango habang pilit na kinakalma ang sarili.

"D-Dad, hindi po totoo ang sinabi ni Jungkook. Mali po ang iniisip niya sa akin."-Taehyung

"I know, baby. Ikaw lang ang paniniwalaan ni Daddy. May tiwala si Daddy sayo." He said while smiling genuinely.

Nanikip ko ang dibdib ko sa sinabi niya. Natutuwa ako at naniniwala si Daddy sa akin pero nasasaktan din ako dahil kung bakit ganun ganun nalang para kay Jungkook na pag isipan ako ng masama. Ni hindi man lang ito nag abalang pakinggan muna ako.

Kung mahal niya ako bakit hindi man lang niya ako pagkatiwalaan? O kahit subukan man lang niyang pakinggan muna ang panig ko?

"Now, Daddy wants to know everything behind that picture. Tell Daddy everything, I will listen."-Daddy

"Dad, Minho is dying."-Taehyung

FLASHBACK

STILL TAEHYUNG'S POV

May pag aalinlangan man sa akin ay nakipag kita pa rin ako kay Minho sa coffee shop na sya mismo ang pumili.

One week ago nang nagulat nalang ako nang bigla siyang tumawag sa akin asking for us to meet.

I was hesitant at first, lalo na't hindi ko pa rin nakakalimutan ang katarantaduhang ginawa niya sa akin noon at sa amin ni Jungkook. But he was crying when we were talking on the phone and I can sense the sincerity in his voice.

Kaya sa kabila ng takot at pag aalinlangan ay mas pinili kong makipagkita sa kanya na itinago ko muna kay Jungkook.

Alam kong tututol siya at hindi niya maiintindihan kung bakit ko ito gagawin.

I want everything to be settled between us. I want to let go of our past and move on with our life.

I want to spend my lifetime with Jungkook at hindi ko magagawa iyon kung hindi naayos ang nakaraang nakasira sa aming dalawa.

Kung sana subukan man lang niya akong pakinggan at pagkatiwalaan.

Atubiling pumasok ako sa loob ng coffee shop saka inayos ang suot kong face mask. Agad na iginala ko ang mga mata sa loob nang tuluyan akong makapasok.

And at the very right corner of the coffee shop I saw the familiar face of Choi Minho. But a very thin and seems very sick version of him.

Agad akong naglakad papalapit sa kanya.

"Minho?" I said with a very gentle voice.

Dahan dahan naman nitong iniangat sa akin ang paningin at agad na nagtubig ang mga mata nito nang makita ako.

Mabilis akong umupo sa harap niya habang hindi ko maiwasang maawa sa sitwasyon niya ngayun sa harap ko.

"Don't look at me like that, Tae. I'm dying and I already accepted it."-Minho