ROYAL VAMPIRE AND AN EX MAFIA REAPER

CHAPTER 21: Lost hope

ASTRIA POV

Nakaidlip ako habang sakay sa balikat ng dalawang lalaki kanina, nagising lamang ako na nasa sasakyan at nakatali ang kamay pati ang paa.

'Ganto lang?!'

Kayang kaya kong makatakas ngayong oras mismo kaso mas pinilikong huwag nalang.

Inipon ko ang lakas para sa mangyayare mamaya, aalis ako ng buhay sa lugar kung saan man nila ako dalhin.

Kusa akong hindi lumalaban basta utos ni Raphael, syempre may utang na loob ako sa kanila.

Hindi lang ako lumalaban pero hindi ibig sabihing sumusuko na ako.

Makalipas ang bahabang biyahe ay tumigil ang sasakyan sa isang madilim at masulasok da daan.

"Where here already?" Sarkastiko kong tanong.

'Malamang sisimulan na nila ang pagbugbog sa katawan ko!'

Walang ni isang nagsayang ng kani-kanilang oras para sagutin ang tanong kong halata naman nandito na kami.

"You should carry me, both of my hands and feets are tied up so, Carry me or I'll leave this place right now." Utos ko sa mga bugok.

'They were knew what I am capable of.I really do what I say and I mean what I say, That's me!'

"Be gentle man. I'm not like a sack of rice that you will just carry without being careful." Reklamo po pa.

Hindi naman sila nagsasalita mga pipi ata.

"Hep hep! Put me down like I am a fragile thing." they follow what I say.

'Hahahaha mga uto-uto amp!'

"Are we gonna stay here waiting for Raphael to come here?! Why dont you give me an appetizer first before we'll proceed to the main dish?" Mayabang na hamon ko sa kanila.

Para lang kaming tangang naghihintay kay Raphael.

Ramdam na ramdam ko na ang kirot s balikat at braso ko. Malagkit na din ang suot kong tshirt marahil sa dugong dumadalos pababa sa akong katawan.

Napaisip ako kung paano ko hahanapin ang lungga ng mga may pakana nito.

Paano ko sila haharapin? Taenang buhay, akala ko retired na ako rito pero hindi pa pala.

I look up to see the sky, gabi na din pala..

Tinignan ko ang mga kumikislap na bituin.

'Nasasaktan ba kayo?'

Parang batang aliw na aliw habang nakatingin sa taas.

Minsan iniisip kong  masaya siguro na mamatay ka nalang kaysa mamuhay ng ganto.

Kumikitil ng buhay ng iba para maisalba ang sariling buhay.

Lumalaban kahit na alam mong wala ka namang kalaban laban.

Mag-isang humaharap sa mga pagsubok sa buhay.

Minsan iniisip kong kampon ako ni Satanas. Alam kong wala akong karapatan kumuha ng buhay ng iba pero anong magagawa ko? Ang lumaban o ang mamatay?

Lalaban man o hindi alam kong kamatayan pa din ang nag aantay sa akin.

Hanggang kailan ko ba to mararanasan?

Ang masaktang wala ka namang ginawa kung hindi ang tumulong?

Kailangan kong isakripisyo ang sariling kapakanan para mailigtas lang ang taong nangangailangan ng proteksyon ko.