FIRÇA İZLERİ (İLK KİTAP)

3.BÖLÜM

Merhabalar. Nasılsınız? Umarım iyisinizdir.

Keyifli okumalar.

Vote ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.

🖌

Gözlerimi yavaşça açtım. Saat 8'i geçiyordu. Gece geç yatmama rağmen alışkanlıktan erken kalkmıştım. Yatakta ayılmayı bekledim. Kendime gelince ayaklandım. Diğerleri işte olduğu için hiç ses yoktu. Mahir zaten uyurdu. Elimi yüzümü yıkayıp kendime kahve yaptım. Kahve de olmasa düzgün ayılamam zaten.

Mahir kalkana kadar bitmek üzere olan resmimi tamamlayabilirdim. Salondaki masaya oturdum.

Resmi inceledim. Uzun zamandır bunu çiziyordum. Her ayrıntısına özenerek, dikkat ederek çizmiştim. Çünkü bu resim özeldi. Kafeyi açtığımız günden hepimizin fotoğrafıydı aslında. Bizim için önemliydi. Sadece kıyafetleri boyamak kalmıştı. Sonra tuval duvara asılmak için hazırdı.

Boyalarımı hazırlayıp sandalyeye oturdum. Dalıp gitmemek için telefonuma zamanlayıcı ayarlayıp kendimi resime verdim.

Fırçamı boyaya batırdım. Elimi tuvalin üzerine götürerek beni yönlendirmesine izin verdim. Efsun'un elbisesinden başlayarak hepimizi tamamladım. Bitince sağ alt köşesine imzamı attım. Bugüne kadar çizdiğim en değerli şey hazırdı. Benim için bizden değerlisi yoktu.

En ortada duran, kollarının altına beni ve Efsun'u alan Cihangir'e baktım. Fotoğraflarda gülmeyi sevmezdi ama ısrarımız yüzümden tebessüm etmişti. Hemen yanında çiçekli elbisesiyle sırıtan Efsun vardı. Onun yanında elini Efsun'un beline dolamış Mahir. Diğer yanda kot salopetimle ben yanımda ise kolunu boynumdan aşağı sarkıtmış, başını başıma yaslamış Esat. Zamanlayıcının sesini duyana kadar bize baktım.

Her kapıdan girdiğimizde bu resmi görmek istediğimize karar vermiştik. Kararlaştırdığımız yere, dış kapının karşısına, tuvali astım. Resme son bir defa bakıp mutfağa girdim. Hızlıca kaşarlı omlet yapıp, çayı demledim. Sıra da Mahir'i uyandırmak vardı. Önce kapıyı tıklattım.

"Gel."

"Kalkmışsın. Kahvaltı hazır."

"Tamam geliyorum."

Ben masaya oturduktan 2 dakika sonra geldi.

"Eline sağlık."

"Afiyet olsun."

"Dönüşe Vedat abinin oraya uğrasak mı?"

"Yoğunum diyordu bilmem ki."

"Duracağımız yarım saat zaten."

"Olur. Ben giyinmeye geçiyorum. Buralar ellerinden öper."

"Tamamdır."

Çocuklar ev işlerini kadınlar yapar düşüncesinde asla değillerdi. Yetimhanede büyüdüğümüz için zaten her işi kendimiz yapmayı biliyorduk. Eve çıktığımızdan beri de bize hep yardımcı olurlardı. 3 yıldır birlikte yaşıyorduk. Efsun'un 18 yaşını doldurmasını beklemiştik. O zamana kadar yetimhaneden ayrılanlarımız Vedat abiyle yaşamışlardı.

"Hazır mısın Bade?"

"Evet."

Mahir resmi fark etmemişti. Akşam hepsi birlikte göreceklerdi. Arabaya binince Esved'e geldiğimize dair mesaj attım.