Մենելի մոտ, գնալով ամեն բան ավելի լավ էր դառնում։ Նա կարծես թե երջանիկ էր։ Նայում էր ծաղկամանում դրված ծաղիկներին, ու սրտի թրթիռով ժպտում։ Կարծես թե ինչ-որ բան է կատարվում։ Ինչ-որ տարօրինակ բան, որը աղջկան երջանիկ է դարձնում, ու կտրում բոլոր մտքերից։ Նա անթարթ ծաղիկներին էր նայում, երբ Լիլին սենյակ մտավ։ Զարմանքից քարացած կանգնել էր դռան մոտ, ու քրոջն էր նայում, ով հիացած ծաղիկներն էր ուսումնասիրում։
-Լա՞վ ես,-կասկածանքով հարցրեց Լիլին։
-Այո, դո՞ւ,-տեղից վեր կենալով ասաց Մենելն ու քայլեց դեպի հայելին։ Սկսեց մազերն ուղղել, չնայած որ ուղղելու ոչինչ էլ չկար։
-Ի՞նչ ծաղիկներ են, ավելի ճիշտ ո՞վ է նվիրել։
-Նստիր պատմեմ։
-Ամենայն ուշադրությամբ լսում եմ, շա՜տ հետաքրքիր է,-գրասեղանի մոտ դրված անիվներով աթոռին նստելով ասաց Լիլին։
-Մի տղա կա, որի հետ վերջերս ենք մտերմացել։ Այսօր ծաղիկներ նվիրեց, իսկ ես դրանք ընդունելով՝ համաձայնեցի շբվել հետը։
-Ո՞վ է։ Ինչպե՞ս եք ծանոթացել։
-Ուսանողս է։ Սկզբում շատ էինք վիճում, հետո հասկացանք իրար։ Նա հետաքրքիր տղա է, գեղեցիկ, սիրուն ժպիտ ունի։
-Օ՜ Աստված իմ, ինձ նայի՜ր,-զարմանքից ծիծաղելով ասաց Լիլին,-Դու սիրահարվե՞լ ես ինչ է։
-Վերջ տո՜ւր,-քրոջ վրա բարկացավ կարմրած Մենելը,-Ի՞նչ ես խոսում։ Ես չե՛մ սիրահարվել։
-Իսկ ի՞նչ է նշանակում այսքան ասածներդ։ Էնպիսի հիացմունքով ես խոսում, ասես աշխարհը նրանով է սկսվում ու ավարտվում։
-Լիլ խնդրում եմ։ Ես իսկապես չեմ սիրահարվել։ Ուղղակի հավանում եմ։
-Դե ամեն ինչ հենց էդտեղից է սկսվում։
-Ուրեմն թող սկսվի, նոր կասեմ սիրահարվել եմ, թե ոչ։
-Մեն, ինչ էլ լինի ես քեզ հետ եմ լսո՞ւմ ես,-Մենելի ձեռքերն իր ձեռքերում առնելուց հետո ասաց Լիլին։
-Գիտեմ սիրելիս, շնորհակալ եմ։
Երկու քույրեր գրկեցին իրար։ Մենելի սիրտն ավելի հանգիստ էր, որ քրոջն ամեն բան պատմեց, իսկ Լիլին միայն մտածում էր...*Լիլիի անունից*
"Աստվա՛ծ, էնպես արա, թող երջանիկ լինի, ում հետ ուզում է թող լինի, միայն թե երջանիկ։ Իմ խե՜ղճ Ուիլ...Իմ Ուիլ...Ո՜նց ես տանջվելու։ Երանի քեզ մոտ էլ մի բան ստացվի"։
***
Մի քանի օր անց...
-Մի՛ անհանգստացիր։ Սա առաջին անգամը չէ՛, որ հանդիպում ես ծնողներիս հետ։
-Դա կապ չունի, ես այսօր ձեր տուն եմ մտնելու որպես քո ընկերուհի, ո՛չ թե հորդ ընկերոջ աղջիկը։
-Առավել ևս։ Դու մեր տան անդամն ես, ու չպիտի՛ լարվես։
-Ուիլ այնքան երջանիկ եմ,-պսպղացող աչքերով ասաց Մարթան, ու գրկեց Ուիլյամին։
-Ես էլ,-ժպիտով ասաց Ուիլյամն ու աղջկա հետ դեպի տուն քայլեցին,-Մենք եկա՜նք,-ձայն տվեց տղան ու իր հետևից փակեց դուռը։
-Սիրելինե՜րս,-Ուիլյամի մայրը գրկեց նրանց երկուսին,-Ինչքան գեղեցիկ եք միասին նայվում։
-Շնորհակալ եմ տիկին Նատալի։ Սա Ձեզ,-ծաղիկները տիկնոջը պարզելով ասաց Մարթան։
-Անուշի՜կս։ Շատ գեղեցիկ են։ Դե դե, համեցեք ներս անցեք։
Ուիլյամը Մարթային հյուրասենյակ ուղեկցեց։ Նստեցին բազմոցին։
-Սուրճ կխմե՞ք,-հարցրեց առույգ կինը, ով երջանկությունից տեղը չէր գտնում։ Վերջապես տղան հետաքրքրվում է որևէ մեկով, ու այն աստիճան, որ տուն է բերել։
-Ես կխմեմ մամ։
-Ես էլ։ Կգամ կօգնեմ Ձեզ։
-Ոչ ոչ ոչ, դուք նստեք ու խոսեք, իսկ ես հիմա արագ սուրճը կդնեմ ու կգամ ձեզ մոտ։ Կամելիան էլ շուտով կհասնի։ Հայրիկդ էլ է ճանապարհին։
-Հոյակապ է։
Կինը հեռացավ, իսկ Ուիլյամն ու Մարթան մնացին մենակ։ Աղջիկը դեմքով դեպի տղան շրջվեց, ու բռնեց նրա ձեռքերը։
-Շնորհակալ եմ Ուիլ։
-Ինչի՞ համար։
-Որ էստեղ եմ։ Որ ստիպում ես ինձ կարևոր զգալ։
Տղան առանց բառերի աղջկա գլուխն ուսին հենեց։
-Ես էլ քեզ եմ շնորհակալ, որ կյանքի կոչեցիր ինձ...

VOUS LISEZ
Ամեն Օր Նոր Էջ 2
Боевик> Ամեն օր ամեն բան կփոխվի որքան հանկարծակի, այնքան էլ արագ։ Նոր դեմքեր, նոր անուններ, նոր հերոսներ, նոր սերեր, ու նոր ծնվող պատմություններ... Իսկ նա մնաց իր էջերի արանքում, որպես մի էջանիշ... 💛💙💚📚📚📚💛🧡💜