Bunların nevilerini bile sayamazsınız, nerde kaldı fertlerini sayabilesiniz! Çünkü, o nimetlerin fertlerinin bir sonu yoktur.
إِنَّ الإِنسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ “Doğrusu insan çok zalim, çok nankördür.”
İnsan, şükründen gaflet ederek nimete zulmetmiş olur.
Veya nefsini mahrumiyete maruz bırakarak zulmeder.
Denildi ki: İnsan zalumdur, darlık zamanı hâlinden şikâyet eder, feryadı basar. Keffar’dır, nimet zamanı hırsla toplar, başkasına da vermez.
35
وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِنًا “Hani İbrahim şöyle demişti: Rabbim! Bu beldeyi güvenli kıl.”
Beldeden murat, Mekke’dir.Bakara sûresinde “Rabbim! Bunu emin bir belde kıl” şeklinde benzeri bir ayet geçmişti. (Bakara, 126)Aralarında şöyle bir fark vardır:
Burada, Mekkeden korkunun giderilmesi ve emniyetli bir yer olması istenirken, orada emin beldelerden bir belde olması talep edilmiştir.
وَاجْنُبْنِي وَبَنِيَّ أَن نَّعْبُدَ الأَصْنَامَ “Beni ve evladımı putlara tapmaktan uzak tut!”
Ayette, peygamberlerin ismetinin Allahın tevfik ve hıfzı ile olduğuna bir delil vardır.
Ayet, zahiri ile, putlara tapmaktan uzak olmanın Hazreti İbrahim’in(عليه السلام) torunlarını ve bütün nesillerini içine aldığını göstermez.
İbnu Uyeyne, bu ayetten delil getirerek Hazreti İsmail'in (عليه السلام) neslinin puta tapmadığını iddia eder. Ona göre, onların etrafında döndükleri bir taş vardı, buna “devvar” adını vermişlerdi. Diyorlardı ki: “Ka’be bir taştır. Biz nereye bir taş koyarsak, o da Ka’be yerine geçer.’’[1>
