Chase After Me (Chase Trilogy #1) ✔

Act 1, Chapter 5

Chapter 5: how much does it count?
"Some pray for rain, other pray for peace. I pray for your happiness, with or without me."

Korrazon

"So, you're telling me you feel bad? Kaya ka lumayo?" Tanong saakin ni Rys.

Tumango-tango ako habang hinihiwa pa yung ibang prutas na pinagbibili ko.

"If I was the one that got hit by that damned truck edi sana wala ng problema si Simon ngayon. Besides, he's already been through much." I forced a smile while telling Rys everything.

Naramdaman kong nakatitig siya saakin, I glanced at him kaya siya napangiti. Mariin akong pumikit at huminga ng malalim bago bumalik sa paghihiwa.

"We've all been through so much. None of us deserves to be hit by some truck." Tumawa siya.

At tama naman siya.

"Nakita mo yung gago 'mong kambal, Rys?" Biglaang tanong ni Emmie habang tumatakbo pababa ng hagdan ng padabog.

Napatingala si Rys. "Si Embrose? Hmm, sa pagkakaalam ko may pinuntahan nanaman siguro 'yong party." Sagot niya.

Tinignan siya ni Emmie ng "what the fuck" look saka huminga ng malalim. "Alam ko yon! Sabay nga kami dapat pupunta! Kaya nga nagpakaganda-ganda pa ako eh!" Reklamo niya bago padabog na umupo sa sofa na nakasimangot.

Sabay kami nagtinginan ni Rys. "Late yung kambal mo." Mataray ko na sinabi.

Rys frowned. "Don't blame me! Embrose is one hell of a secretive twin kaya kahit ako konti lang yung alam ko tungkol sakanya. We didn't technically grow up together kaya hindi ko siya mabasa." Paliwanag niya bago nagpatuloy sa pagngunguya niya.

"If that twin of yours break Emmie's heart--"

Napansin kong ngumiti si Embrose. "So, she likes my twin?" Pamumutol niya sa sinabi ko. 

Shit.

"H-hindi naman ako sigurado. But I can tell na pareho lang sila ng nararamdaman." Sabi ko habang umiiwas ng tingin sakanya.

"I can tell too, don't worry." Nakangiti niyang sinabi.

-

Napalingon ako kay Emmie na hanggang ngayon ay mukhang galit na galit sa hinayupak na Embrose na 'yon.

"Dadating pa ba 'yon?" Tanong ko sakanya.

Kanina pa kasi siya naghihintay. Natapos nalang ako sa paghihiwa at pagkain tapos wala parin si Embrose.

"Sabi niya 7:50 PM siya dadaan."

Napatingin ako sa oras. "Emmie, 9:46 PM na." Paliwanag ko sakanya.

Napabugtong hininga siya bago tumayo at nagdabog pablik sa kuwarto niya.

Tumayo narin si Rys at naglakad papunta sa pintuan bago ako nilingunan. "Aalis narin ako. Pagsasabihan ko nalang si Embrose. See you around, Miss sunset." Nakangiti niyang sinabi.

"Thank you sa oras, Rys." I smiled before he continued on leaving.

Huminga ako ng malalim at umakyat sa pangalawang palapag ng bahay at kumatok sa kuwarto ni Emmie.

"Emmie? Ok ka lang ba?" Nagaalala 'kong tanong.

I heard sobs at dahil doon mas lalo ako nagalala.

"Ha? Oo naman! Hayaan mo nalang yung si Embrose!" Sigaw niya. Medyo nagiba yung bosses niya dahil siguro sa umiiyak.

Kilala ko si Emmie, tuwing may nangyayari na ganito nung maliit kami kailangan talaga niya maiwan mag-isa. She's that type of person.

Kaya kahit na masakit para saakin alam 'kong mas gugustuhin niya maiwan muna mag-isa kaya iyon ang ginawa ko.