still with you

39

☘

Boşluk. Bomboş. Yalnızlık. Hiçlik.

Ellerini kalın ceketinin ceplerine geçirdiğinde, geniş ve boş bankta sırtını geriye vermiş, ensesinden yalayıp geçen soğuk esintiye tepki bile verememişti. Ayağının az ötesine vuran denizin dalgalarına bakıyordu bomboş gözleriyle.
Bitiyordu. Deliler gibi aşık oldugu biricik sevgilisi, küçüğü ellerinden kayıp gidiyordu.
Hastaneye kaldırılmasının ardından yaklaşık iki ay geçmişti. Hayatında geçirdiği en zor iki aydı. Bu süre içerisinde bir çok kez hastaneyi ziyaret etmiş, torbalarca hala ilk alındığı gibi duran ilaçlar almışlardı -torbaların içine baksanız sadece ağrı kesicilerin boş olduğunu görürdünüz ve uyku ilaçlarının-.

Anılara dalmıştı aniden. Küçükken gittikleri parka gitmişti bir anda. Kızın ona özenle hazırladığı pembe kalpli kutunun içindeki, yine onlar gibi kalpli şekilde olan çilekli kekleri hatırlamıştı. Bir anda ormanda ki o ıssız yere kaymıştı kalbi ve bir tebbessüm. Dudağının kenarı hafifçe kıvrıldığında hızla geri eski haline gelmişti. Artık ona dokunamıyordu bile. Ona dokunduğunda sanki canını yakıyormuş gibi hisseder, yavaşça okşayarak geçerdi öylece.

Onun için deli gibi yağan yağmura aldırmadan geldiği ana gitmişti. Kızın minicik yumruklarıyla göğsüne attığı her darbeyi hissetmişti bir anda. Cebinden küçük resmi çıkarttığında ise gözünden bir yaş dökülmüştü. Kızın gülen yüzünün üstünden akarak yere ulaştığında, bir diğeri daha akmıştı resmin üstüne.
Kızın kolunu çocuğun ensesine attığı fotoğrafı... Kızın zorla eline tutuşturduğu o fotograf.
Çocuk yüzünde çizgiler oluşturan gözyaşlarını elinin tersiyle ittiğinde, baş parmağını kızın gülen yüzüne götürmüş, gözlerini sımsıkı yummuştu.

'Küçüğüme...'

Kafasını geriye verdiğinde gözlerini geri açmış, inatla parlayan gökyüzüne bakmıştı.

"Özür dilerim."

Gözyaşları teker teker yanaklarından hızla dökülürken, kafasını yere eğmiş, resmi bağrına basmıştı.

"Özür dilerim, küçüğüm."

.

(Oy vermeyi unutmayalım.. ❤❤)