Sırtına odaklanmıştı kız. O yürürken, onu izlemek en sevdiği şeylerden biriydi. Önceden birlikte yürürler, gezerler eğlenirlerdi. Kız o günlerin her saniyesini, onunla geçirdiği anların her saniyesini özlüyordu.
Ona açıldığı için pişman değildi, onu sevmekten, ona aşkla bakmaktan bir saniye bile pişman olmamıştı kız. Başlarda çok kızmıştı ona ama şimdi arkasından yürümek, onun gidişini izlemek bile kalbinin deli gibi atmasına yetiyordu.
Peşini bırakcaktı. Onu rahat bırakacaktı. Kalbinin her zaman olduğundan daha çok parçalanacağını biliyordu ama yapmak zorundaydı. Aşkı için fedakârlık etmeliydi.
Çocuk aniden yolda durduğunda, kız da istemsizce durmuştu. Göz göze geldiklerinde, ikisinin kafasında ki soru işaretleri ve anlamsız düşüncelerden sonra ortaya derin bakışlar çıkmıştı. Çocuk yerdeki taşlara vururken, kızın yüzüne çekingen bir bakış atmıştı.
"Ailen için üzgünüm."
"Üzülme."
Çocuk kızın yüzüne döndüğünde, tombul yüzünde o garip gülümsemesini görememişti. Kız ona sarılmamak, gülümsememek, ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Çocuk suskunluğu ile arkasını dönmüş ilerleyeceği vakit, ürkek ve titrek dokunuş onu durdurmuştu. Kızın dolu gözleri yeniden kalbinin sızlamasına neden olmuştu.
"Bu kadar zor olmak zorunda değilsin."
Zorluyordu. Olmayacağını bile bile zorluyordu kız. Vazgeçmek istemiyordu. Kalan son umut dalına tutunuyordu ama dal çok inceydi ve artık onu taşıyamıyordu. Çocuk kolunu yavaşça kızın ellerinden çekerken, gözünü bile kırpmadan kızın gözlerine bakıyordu.
"Rose sen benim arkadaşımsın ve hep böyle kalacaksın. Biz hiçbir zaman öyle şeyler yaşamayacağız, artık arkadaş bile olmamız zor ama..."
Kızın dolu gözlerine bakarken, uzun zaman sonra ilk defa onu kırmamaya çalışıyordu.
"...ama ben hep seni en yakın dostum olarak hatırlayacağım."
Kız, yerde taşların içinden büyüyen çiçeklere odaklanmıştı. Yüzüne bakamıyordu. Rose'de o çiçekler gibi zorlamıştı. Ama onun zayıf dalları taşı aşamamış, altında ezilmişti. Çocuk, kızın yanağına dokunduğunda ürkmüştü. Kızın yanağını okşarken buruk bir gülümseme atmıştı.
"Lütfen sen de beni arkadaşın olarak hatırla."
Kızın gözünden yaşlar dökülürken yine gülümsemişti. Şaşırmıştı. Mutlu muydu yani? Kız kafasını salladığında, daha çok gülümsemişti.
"Mutluyum."
Çocuğun şaşkınlığının üstüne bir yenisi daha ekleniyordu. Sanki onu duyuyor gibiydi. Onu hissediyor gibi... Kız, çocuğun yanağında ki elini okşarken gözlerini sımsıkı kapatıp derin bir nefes almış, kollarını çocuğun beline dolamıştı. Başını göğsüne koyduğunda, uzun zamandır bunu istediğini hatırlamıştı. Onun kollarında olmayı, kokusunu içine çekmeyi, çocuğun ellerini saçlarında hissetmeyi ne kadar çok arzuladığını hatırlayıp gülümsemişti.
Çocuk yaşadığı anın şokundan çıkıp, kızı yavaşça kendinden itmişti. Kız burnunu çekerken, gözlerini silip gülümsemişti. Çocuğun onu tebessümle izlediğini görünce kuruyan gözlerini tekrardan ıslatmıştı. Yapamıyordu işte. Olmuyordu.
"Yine görüşeceğiz küçüğüm."
Kızın titrek sesi kulaklarını doldururken, kalbinde ki sızının daha da arttığını farketmişti çocuk. Yaşlı gözleri ile yanından hızla geçip giderken, bir şey yapamamıştı. Sanki onu yeniden kaybediyor gibi hissetmişti ama hiçbir şey yapamamıştı. Kız arkasını dönmüş hızla oradan uzaklaşırken, hıçkırıklarının duyulmaması için ağzını sıkıca kapatmıştı. Biliyordu, yapabilirdi kız. Sevdiği için fedakârlık yapabilirdi. Sonuçta kimse vazgeçilmez değildi ama korkuyordu. Yapamayacaklarından korkuyordu.
●
"Sizce aşk nedir?"
Adam attığı buruk gülümsemesinin içinden, kan ağladığını biliyordu. Derin bir nefes aldığında,kadının gözlerine geri dönmüştü.
"Kalbinde ki insan sırf seni istemiyor diye ondan vazgeçebilmektir."
Kadının kaşları havalanırken, adamın buruk gülümsemesine bakıyordu.
"Kendinden, sevginden fedakârlık etmektir."
. . . . . . .
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
