ANONİM TEXTİNG (DÜZENLENDİ✔)

-17

Sorduğu soru karşısında bakışlarımı kalabalık bahçeye çevirip bakışlarımı kaçırmıştım. Verecek bir cevabım yoktu.. ne diyeceğimi bilmiyordum. Doğruyu mu söylemem lazımdı. Keşke... keşke bir umudum olsaydı da sana gerçekleri söyleyebilseydim. Özür dilerim sevdiğim.. özür dilerim. Yalan söylemek zorundayım sana. Affet olurmu. "Mira iyimisin?" Koluma dokunmasıyla ateş değmiş gibi hemen kolumu geriye doğru çektim ve yüzümün yanmasına izin verdim. Bana temas etmesi bile kalbimin deli gibi çarpmasını sağlıyordu.

Narenin beline dokunduğu ellerle dokunmasın sana Mira!

Gerçekten beni düşünen tek iç sesim vardı. Belki de gerçek hayatta duymak istediğim düşünüldüğümü bilmek istediğim kelimeleri içimden getiriyordum. Kimse duymuyordu.. içten içe duyuyordum. "İ-İyim." Dedim. Herşeye inat bakışlarımı gözlerine çevirdim. Onunda gözleri gözlerime sabitlenmişti.. "şey.." dedim. Ellerimle oynayıp kendimi zorlamaya çalıştım. "Şans eseri gördüm sizi.." dedim ve sertçe yutkundum.

"Peki neden ağlıyordun?" Bunada cevap versene mira! "Aile meselesi." Dedim ve bakışlarımı tekrardan kaçırdım ailem varmıydı benim.. neden varlıklarını hissedemiyordum göremiyordum. Ailem olunca konu gözlerimin dolmasını engelleyemiyordum. Canım çok yanıyordu. Belki de canımın yakılışının son günü emirin benim göz yaşlarımın silmesi olacaktı.

"İyi ol mira.." çok zor be emir. Çok zor kahretsin ki imkansız... İyi olamıyor görmüyormusun! Görmüyormusun Emir. "Olur." Dedim. Bakışlarımı kolumda ki fulara götürüp düğümünü çözdüm. Ellerimin arasına alıp oynamaya başladım. "Konuşmak istermisin?" Dedi. Anında ona dönüp gözlerinin büyüleyici güzelliğine karşı yenik düştüm. "Konuşacak birşey yok ki." Dedim. Anlamış gibi kafasını sallayıp bir soru yöneltti. "Neden hep yalnız takılıyorsun?" Sorduğu soru karşısında dudaklarımda acılı bir gülüş oluştu. "Yalnızım çünkü.." evet yalnızım.. çok yalnızım.. kalbimde ki sende olmasan tamamen yalnızım.

"Güzel mi yalnızlık.." gözlerimin içine bakarak söylediğiyle kafamı olumlu anlamda sallayıp, "Çok kötü.. En azından.. En azından Keşke sevdiğim benimle olsa diyorum." Dedim. Söylediğimle bir süre gözlerimin içine bakıp şaşırmış bir yüz ifadesiyle bakışlarını kaçırdı. "Peki nerde bu sevdiğin.. Senin gibi birine bakmıyor.."

Karşımda!! Karşımdasın Emir!

Bakmıyorsun bana!

Baksana Emir!

Severek aşkla bir saniye olsun baksana!

Nolur be Emir !

Bak kaçırma bakışlarını!

Yalvarırım bak.

Elimdeki fuları yan tarafıma koyup gözümden akan yaşları hemen sildim. Elleri el gözlerimi sildiğimi gördüğü an sertçe bakışları bana kaydı. "Nasıl ağlatabiliyor peki sevdiğin seni?" Ağlatıyorsun emir! Bir bak şöyle.. ben kiminle her defasında göz göze geldiğimde acı çekiyorum. Ben kiminle göz göze geldiğim de ağlıyorum. Ben kimin yanında acı çekiyorum.. hiç farkedemiyormusun.. bi bak şöyle be emir. Nolur bi bak şöyle..

"Ağlatıyor işte.." dedim. "Üzülme.. üzülmeni istemiyorum." Söylediği ile bomboş gözlerle ona bakmaya başladım. Yüzümdeki boş ifadeyi farketmiş gibi bana bakmaya devam etti. "Nareyle mutlumusun?" Kalbimin üzerinde öyle bir yük kalktı ki anlatamam. Sanki kalbimin ağrısında ki bütün soruları bir soruyla dindirecekmişim yada alevlendirecekmişim gibi hissettim. Bakışlarını kaçırıp kendini konuşmaya zorladı. "İnan ki bilmiyorum. Eksisi gibi ona güvenmek istiyorum. Güvendiğimi sanıyorum ama ona söyleyemediklerimi başkasına açıklıyorum." Yani bana Anonime... "Biriyle konuşuyorum.. beni çok rahatlatıyor. Sanki dibimdeymiş de anlayamıyormuşum gibi hissediyorum." Dibindeyim işte emir.. bi bak sorgula nolursun. "Bu his çok değişik. Nareyle de devam edemiyorum. Onu kırmadan ayrılmayı düşünüyorum. " dedi. Heyecandan şuan boynuna sarılabilirdim.. yüzümde oluşan aptal sırıtışı hemen yok edip konuşmaya başladım. "Kalbinin sesini dinle Emir.. Kalbin en sadakatli varlık.. onun sesini dinle olurmu.. kimse de üzülecek diye düşünme.. kalbin zaten birini üzmek için konuşmaz.. aksine doğruya yönlendirir. Senin için ne iyi olacaksa onu dinle olurmu.." dedim ve ayağa kalktım. Dudaklarında oluşan gülümseye takıldı gözüm.

Dudaklarında ki özel gülümsemeyle kafasını sallayıp, "Sende bana çok iyi geliyorsun.. kalbimi yönetiyorsunuz Mira hanım." Dedi gülerek. Bende gülümseyip, "Görüşürüz." Dedim. "Görüşürüz kalbimin yöneticisi.." kalbimin sahibi... yönetici değilde sahibi deseydin keşke.. imkansız birşey istiyorum senden.. arkamı dönüp okula doğru gittim. Onunla konuşmak beni çok rahatlamıştı.. çok güzeldi.. çok.. çok güzel.

"Mira?" Sınıfıma girecekken Emirin arkadaşı Berkin beni çağırmasıyla korku ile çarpan kalbim deli gibi dövünmeye başladı. En son ki konuşmamız da birşeyleri ima etmişti.. arkamı dönüp bana doğru gelen berke baktım. "Hiç sorgulamadın söylediklerimi." Dedi ve gülmeye başladı. Ona diklenerek, "Neyden bahsettiğini açık açık söylesene sen!"dedim. "Vaay zalımın kızına bak sen." Dedi gülerek.

Sinirle solup sınıfa girecekken kolumdan tutmasıyla hemen geri çekildim. "Seni sevdim yengecik." Dedi ve gülmeye başladı. Ona anlamazca bakmaya başladım. Tam dibime girdi ve kulağıma doğru fısıldayarak konuşmaya başladı. "Yarın bul beni Anonim. Bence konuşacaklarımız var."

...

Hahaytt bitti bölüm😂 sizi seviyorum..

Senide güzel çocuk (Berk) yemin ederim hayalimdeki erkek kanka.. Mira ve Berk eğlendirecek bizi...

Ha şu ayrıntıyı farkettiniz mi Mira fularını Bankta unuttu.. acaba Emir aldımı?

Yaşasın kötülük DÖŞŞFUVUGĞN

Ben diğer bölüme uçtum görüşmek üzere..

Unutmadan oylamayı ve yorumlamayı unutmayın.

İyi günler❤