ANONİM TEXTİNG (DÜZENLENDİ✔)

-9

"Hocam bence mira olmaz!" İlaydanın tiz sesi kulaklarımda yankılandı. Şuan ne mi oluyor serpil hoca voleybol turnuvasına isim seçiyor. Ben çok iyi olduğum için öyle bir gerizekalılıkta bulunup adımı yazdırıyorum. Ama ilayda itraz ediyor.

"İlayda şansını zorlama!" Dedim aynı şekilde yüzüne bağırarak. "Zorlarsam nolur boğarmısın beni!" Dedi. Koridorun ortasında hocanın etrafına toplanmış adımızı yazdırıyorduk. Ve şuan kenara çekilmiş ilaydayla kavga ediyoruz. "Sana sesini kes dedim!" Diyerek bağırdım. Üstüne yürüyecekken serpil hocanın bağırışıyla ikimizde durduk. "Siz daha akıllanmadınız mı ne bu kavga arkadaşlar!!" Çüş kır! ne bu şiddet bu celal. O nasıl kükremeydi.

Koridorda herkes durmuş ben ve ilaydayı izliyordu. "Hocam kendisi biraz hasta tiplerden. Sonra kaybedersek falan karşı takımı boğmaya kalkar." Dedi ilayda alayla konuşarak. Serpil hocayı es geçip ilaydaya doğru adımlamdım. "İlayda canını yakarım!" Dedim. "Eee yeter be ilayda çabuk arkadaşından özür diliyorsun!" Dedi. Ama ne ala! İlaydanın umrunda değil, dilemesinede gerek yok zaten.

"Çabuk dedim sana!!" Diye tekrar bağırdı. İlayda bir bana bir de serpil hocaya bakıp, "Asla özür dilemem hocam. Kusura bakmayın!" Dedi ve arkalarınada iki kendi gibi sürtük alıp gitti. İlaydadan özür isteyen kim? Kalsın özrü onda! "Mira sende bir daha kavga edersen bu iki oluyor ve disipline gönderirim seni!" Dedi bağırarak. Hocadan bakışlarımı çekip koridorda bizi izleyen alt sınıf ve bizim sınıfa baktım.

Gözüme çarpan tek şey Emirin ve Berkin bizi duvara yaslanarak izleme şekilleriydi. Bakışları gözlerimle buluşunca kalbimin deli gibi çarpmasına engel olamıyordum. Dediği gibi; "Gözlerinin içi titriyor." Demişti. Bakışlarımı çekecektim ki o benden önce davranıp çıkışa doğru gitti. Berk ise bana pis pis sırıtıyordu. Gözlerimi devirip serpil hocaya döndüm. "Hocam adımı yazın takıma ve sonra görüşürüz." Diyip Emirin gittiği tarafa doğru koştum.

Onunla konuşmam lazımdı. Okulun merdivenlerini iniyordu. Arkasından seslendim. "Emir?" Sesimi duyan kişiler ve Emir bana döndü. Biraz çekinsemde özür dilemem lazımdı. Bana dönmesiyle sert bakan yüz ifadesine inat adımlarımı atıp bir kaç adım uzağında durdum. "Konuşabilirmiyiz?"dedim. Sert yüz hatlarını saklamadan kafasını sallayıp bahçeye inmeye başladı. Bende onu takip edip peşinden gittim. "Hızlı ol!" Söylediği ile kafamı olumlu anlamda salladım.

Görmese bile...

"Sende yavaş ol!"Dedim tıpkı onun gibi. Okuldan aşağı inerken herkesin bakışları üzerimizdeydi. Emir biraz daha yavaşlayıp yan yana geldik. Kısa süreli bakışlarımız birbirini buldu. Okulun hemen yan tarafındaki banka doğru gidip oturduk. Bana dönüp gözlerimin içine baktı. Şey diye başlasam aptalmısın, dese yemin ederim yeri.

"Şey.." aha aptal mira!! Aklımdan geçeni neden dile döktüm. Off!  "Yani özür dilerim. Biraz şımarıklık ettim galiba."dedim. Aynı sertlikle "Bana özür dilemeni gerektirecek birşey yapmadın. " dedi. Hayır yapmıştım. Kendisi Anonime söylemişti. Yani bana..

"Ben yinede özür diliyorum. "Dedim. Kafasını olumlu anlamda sallayıp dik bir şekilde oturdu ve okula bakmaya başladı. "Benim için değerli kişilerden genelde özür alırım. Yani benim için değer taşımıyorsun. Mira. " dedi. Sustum. Gözlerim doldu. Omuz hizamdaki saçlarımın bir bir önüme düşmesini sağladım. Üzgündüm... hemde çok. Gözlerimin dolmasını engelleyemedim.

Senden de mi sevgi göremeyecektim Emir..

"Pekala.." dedim ve ayağa kalktım. Yüzüme baktı ama bakamadı aslında. Ben çoktan yüzümü saçlarımla kapatmıştım. Kırıldığım sesime yansımıştı.. eminim. "Mira ben öy-" ne diyeceğini bildiğim için sözünü kestim. Ama ona dönmedim. "Haklısın!"dedim ve tek kelime etmesine izin vermeden çekip gittim ordan. Az önce birlikte indik. Heyecanlıydım.. şimdi ise paramparçaydım.

"Sevgi görmemeye alış mira! " Sende haklısın. Sınıfa çıkıp yerime oturdum. Başımı cama çevirip göz yaşlarımı serbest bıraktım. Sevilmek bile bana anlamsız geliyordu artık. Gerçekten artık sevilmek bile istemiyordum. Bunu en acısı sevdiğimden duydum. Değer taşımıyordum hiçkimse için. Elimi kaldırıp göz yaşlarımı silecekken elime dokunan ellerle aniden yaşlı gözlerimle ne zaman sırama bile geldiğini bilmediğim sinan gözlerimin içine bakıyordu.

Sinan bizim sınıftandı. Yani hiç konuşmuşluğumuz yok. Genelde derslerde bana bakıyordu. Ve şuan karşımda beni göz yaşlarımla görmüştü. Yanıma hiç sormadan oturup eliyle yanağımdaki yaşları sildi. Yüzüme dokunmanın şokunu atlatıp başımı geriye çektim. "Ne yaptığını sanıyorsun sen!" Dedim.

Gülümseyerek, "Üzgündün yanına gelmek istedim." Dedi. Hiçbirşey demeden sadece bakışlarımı boşluğa çektim. "Sen üzülmeyi kırılmayı ağlamayı haketmiyorsun mira. Üzülmeni istemiyorum. " Sinan'ın sesiyle boşlukta ki bakışlarım onu buldu. Duymak istediğim değer taşıyan bir kaç cümle değilmiydi. Neden peki şimdi mutlu olamıyorum.

Belkide duymak istediğin kişi değildi.

Evet bencillikti ama değildi.

"Teşekkürederim." Dedim. Neden teşekkür ettiğimi sorsanız inanın bilmiyorum sadece söylemek istedim. Gülümseyip gözlerimin içine bakmaya başladı. Ben de aramızda neredeyse hiç olmayan mesafeye bakıp hafif geri çekildim çaktırmadan. Ardından ona döndüm. "Beni yalnız bırakırmısın Sinan. Herşey için teşekkürler." Dedim. Kafasını olumlu anlamda sallayıp gülümseyerek durgun bir şekilde yanımdan uzaklaştı. Yerine oturdu.

Bende bakışlarımı Emirin herzaman oturduğu yere çevirdim. O an ölmek istedim. Az önce içime akıttığım bütün acılarım birer göz yaşına dönüştü. Emir... Emir bunu yapamazdı. Ben.. ben bunları haketmedim. Emir şuan Nareyi öpüyor olamazdı..

Zaten görmek istemediklerimiz olan her türlü şeyler değilmiydi.."

Evet öyleydi.. kahretsin ki öyleydi. Elimi kalbime bastırıp derin nefes almaya çalıştım. Madem değersizdim. Seni aldatan sevgiline nasıl dönersin Emir..

Neden ihanete uğramışsın gibi konuşuyorsun. Emir sana ait bile değilken."

Evet değildi.. kahretsin!! Ben.. ben bunları haketmedim..

...

İşte yb geldii.

Sizi seviyorum.^^

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın canlarım🙅

İyi günler❤