ANONİM TEXTİNG (DÜZENLENDİ✔)

-53

Hayata vurulan bir kilit gibi acımasız kaldığımız anların bir müddet de çekilen cezası. Herşey birbirine girmişti. Bu sefer gerçekten herşey karışmıştı. Ben ne olduğunu anlamadan kafasını eğip  derin bir nefesi içine çekti. Simsiyah  giyinmiş yüzünü bir şapka ve bir kapşonla saklamıştı. Neredeyse yüzü görünmüyordu. Sadece çenesi görünüyordu.

Bu adil değildi.

"Neden göstermiyorsun yüzünü?" Kendime engel olamadan sert bir dille yüzünü neden göstermediğini sordum.  İstesem şuan gidip çenesinden tutup kaldırabilirim ama ona dokunmak istemiyordum. "Böyle kalsın." Bir kez daha duydum kalın ve tehlike barındıran sesini. O kadar farklıydı ki şaşırmamak elde değildi. "Neden beni buraya çağırdın o zaman! Yüzünü göstermiyeceksen ne işim var benim burda!" Dedim aynı sinirle.

Nefes sesine benzer bir gülme sesi geldi. Şuan bir adım atıp omuzlarından itip yüzünü görmek istiyordum ama bu olamazdı. En azından ben bu oyunu  kuralına göre oynamalıydım. Sustu. Hiçbirşey söylemedi. Sabrımı mı sınıyordu bilmiyorum ama artık sıkıldım. "Seninle aynı yerde aynı nefesi almak ne kadar da güzel. Bu anı hayatım boyunca unutmayacağım. "

Saldır mira!

Sus içses!

Ne diyor ya bu! "Bak beni buraya çağırmanın bir nedeni olmalı neyse çabuk söyle benim gitmem lazım." Dedim. Benimle dalgamı geçiyordu, bilmiyorum ama bu çok can sıkıcı olmaya başladı. "Bir kere elini tutabilirmiyim?" Bir kez daha sesini duymamla ne dediğini anladım ve bir adım geriledim. Kendimi sakin tutmaya çalışıyordum ama beceremiyordum. "Sadece bir kere. Ondan sonra herşeyi söyliyeceğim." Ne! Bana şartmı sunuyor! "Bak bana şart sunamazsın. Buraya geldiğimden Emirin haberi yok ve ben ondan başkasının elini de tutmam. Bildiklerin sende kalsın. Birdaha bana mesaj atma. Emir görürse hiç iyi olmaz. " dedim ve saklamış yüzüne son bir bakış atıp otele doğru adımladım. Dahası adımlayamadım. Kolumdaki ellerle neredeyse başım onun bedenine çarpacaktı.

Işık hızında geri gidip sert bir dille konuştum. "Bana dokunmamanı söyledim!" Dedim. Aniden bağırmamla bir adım oda aynı şekilde geriledi. Emire ihanet ediyorum... emire ihanet ediyorum. "Özür dilerim dokunmak istemedim. Sadece gitmeni istemiyorum." Dedi. Şuan şuraya oturup hüngür hüngür ağlamak isitiyordum.  Birşeyler çok ağrıma gidiyordu. Titreyen elimi kaldırıp yüzüne doğru işaret parmağımı salladım. "Benimle oyun oynama! Benimle oynama her kimsen artık senden çok yoruldum." Dedim.

Şimdi değil mira! Birinci kural asla ağlamak yok bir başkasının karşısında.

Olmuyor içses. Bir şey ağlamamı sağlıyor. Bir taraftan kendimi engellemeye çalışıyorum. "Özür dilerim leydim. Peki duymak istemeyeceğin şeyleri söylemek zorundayım." Dedi ve hafifçe yüzünü kaldırıp yüzüme  bakmaya çalıştı. Bakamadım aslında çünkü yüzünü görmek için her anı değerlendirip yüzümü yüzünden ayırmıyordum.

"Hayatından birine birşey olcak. O kişiyi isteme benden leydim söyleyemem. Sadece dayanmaya çalış. Sana olmayacak. Seni koruyorum Leydim. Ama birine birşey olacak. Seni aslında bu yüzden çağırdım buraya." Dedi ve o an nefes alamadım. Yutkunuyormuydum onun bile farkında değildim.  Olamazdı ki. Olamazdı. Kimseye birşey olamaz.
Benim hayatımda kim vardı ki, Selen, Berk, Nuray teyze Levent amca? Hangisi... hangisi ki..

Tek bir isim söylemeye korkuyordum. Ağzıma bile almak istemiyordum. O benim hayatım değildi. O benim kalbimdi. Ona birşey olmasına asla izin veremezdim. Emir.. Emir olamazdı. Olmazdı. İkmansızdı.

"Özür dilerim leydim. Sadece her üzüldüğün an yanında olacağım onu bil. Bu senin karşına ilk ve son çıkışım değil. Bu başlangıç leydim. Sen istesende istemesende hep yanında olacağım." dedi. Bütün kelimeler dilimde yok olmuş gibiydi. Ne söyleyeceğimi ne yapacağım hakkında ne ufak bir fikrim yoktu. Sadece bildiğim... korkuyorum.