ANONİM TEXTİNG (DÜZENLENDİ✔)

-37

Tek bir söz var dilimde.. 'İnsanlardan nefret ediyorum.' Kimseyle göz göze dahi gelmek istemiyorum. İçimde oluşan en ağır bir acı ve göz yaşı.. sonu gelmeyen bir göz yaşı.. bir göz yaşı değil bin göz yaşı.. sonsuz bir göz yaşı.. belki de hiç durmayacak bir göz yaşı..

Uçmuştu artık o kuş sürüleri.. ben ve emir kalmıştık. Ben ve Emir artık birbirimizin olmuştuk.. bir ailem bozulmuş.. daha doğrusu hiç bir zaman sevgi ve ilgi görmediğim ailem bozulmuş yeni bir hayat ve yeni bir aile kurmam gerken herşeyi hayat bana sunmuştu artık..

Annemin o gün odada ki halinde bütün sokağı ayağa kalıracak derecede bağırmış ve ağlamıştım. Çoğu kişi eve toplanmıştı. Babam ifadesizce koltuğa tekrar oturup bağırışlarımı dinlemişti. Sadece izlemiş ve dinlemişti. Komşular eve geldiğinde direk ambulansı ve polisi aramışlardı. Polisten önce gelen ambulans yukarda annemin cesedini alıp ambulansa götürmüşlerdi. Ağlamıştım.

Bütün herkesi öldürecek dereceye gelmiştim. Bağırışlarım kuşları kaçırmıştı.. etrafa sessizlik hakim olmuştu..

Eray eve geldiğinde annemin cansız bedenini sadece ambulansa koyulurken görmüştü. Her bir taraftan ışıklar yanıp sönüyordu. Önce ambulan sesinin ve ışıklarının kabusu. Ardından da polis siren sesi ve ışıkları.. babamı polisler almadan önce bana beni 'Çok sevdiğini bir gün Ailesizde ayakta kalabilmem için öyle davrandığını ' söylemişti. Artık hiçbirşey ifade etmiyordu.. Özellikle sözleri. Kanadı kırık bir kuş gibi süzülüyordum gökyüzünde. Ağacın uzun dalları bile yetişmiyordu bana..

Babam hapse annem mezara.. ailem darmadağan. Kardeşim bitik. Annemin cenazesi olduktan sonra Eray çok değişmişti. Kıraç beni daha çok rahatsız etmeye başlamıştı. Eray ise bunu zevkle izliyordu. Tamı tamına üç ay geçti o günden bu güne. Üç aydan beri sadece bir kere görmüştüm Erayı. Oda madde bağımlısı olup sokaklarda hem sürünüyor hemde hap satıyordu.

Ev bana kalmıştı. Bom boş bir ev.. her yerde küçüklüğümün çığlıkları..

Hayatım boyunca unutamayacağım bağırış ve hiçe sayışlarım. O günden bu güne Emir bana çok destek olmuştu. Selenle ise çok farklı olmuştuk. Kardeş gibi değilde biz bir birmişiz gibi tek parçaymışız gibiydi artık. Herşeyden her konuda çok destek olmuştu. Bu üç ayın neredeyse iki ay boyunca benimle kalmıştı. Acım dinmemişti ama artık alışmaya doğru yol alıyordum. Berk.. berk bile bana abi olmuştu.. Emir ise kanat germiş kırdığım kanatımı iyileştirmeye çalışıyordu.

Bana hepsi ayrı yerlerde çok destek olmuşlardı. Emirle aramız fazlasıyla daha yakındı ve sürekli birlikte uyuyorduk. Onsuz geçen bir günüm yoktu. Eray kaç kere bana bağırmıştı. Herşeyin tek sebebinin ben olduğumu ve hep ailede onu kıskandığımı dile getirmişti. Cenaze günü kıraç hariç diğer arkadaşlarıyla bir olup beni kovmuşlardı cenazeden. Ama Emir sayesinde kalabilmiştim.

Nare.. canımı yakmaya devam ediyordu. İlayda pek uğrşamasada Nare sürekli birşeyler yapıp sataşıyordu okulda. Okulda ruh gibi gezdiğim için yaptığı hiç bir harekete tepki vermiyordum. Annemin ölümünden sonra gerçekleşen voleybol maçına katılmamıştım. Selen benim için bu maçı kazanıp geleceğini söylemişti ve kazanıp gelmişti.

Serpil hoca annemin ölümünü duyduğu için kaptanlığı selene vermişti. Bir kaç kere arayıp sormuştu. Herkes bir taraftan destek olmaya çalışmıştı. Aslında doğruydu anne ve babasızlığa alışmıştım ama en azından.. en azından..

Varlıkları bile yetiyormuş bana. Bu dört duvar arasında ki odada aşağıda olmaları nefes almaları gülmeleri en azından eraya gülüp değer vermeleri yetiyormuş bana..