Hunters ✔ [Nederlandse versie]

10 - Wonden

Zodra het meisje in slaap was gevallen, durfde Diaval haar te verlaten. Ver ging hij niet, want hij wilde niet dat ze door andere wezens aangevallen zou worden, maar hij moest zijn wonden bekijken. Pijn wervelde door zijn vleugel en zij toen hij het luchtruim verkoos. Alleen de gedachte dat hij straks zijn wonden zou kunnen verzorgen, zorgde ervoor dat hij de pijn het hoofd kon bieden en doorvloog, totdat hij een veldje zag waar het maanlicht door geen enkele boom werd tegengehouden. Hij streek neer in het glas en veranderde onmiddellijk van gedaante. Een gefrustreerde grom verliet zijn opeengeklemde lippen toen de pijn alleen maar erger werd. Gejaagd ademend trok hij zijn hemd omhoog. Een bloederige snede strekte zich uit van zijn heup tot zijn schouder. Ondanks de stekende pijn was de wond niet diep en bloedde hij niet heel erg. Hij kwam er wel weer bovenop.

Diaval begaf zich naar de beek die hij bij zijn vlucht had gezien. Hij woonde al jaren in het bos en had meer dan eens over Maleficents schouder gekeken wanneer ze haar drankjes maakte. De juiste kruiden zou hij wel weten te vinden. Als hij opschoot, zou hij zelfs Alesana's wonden nog kunnen verzorgen. Hij vond het gewaagd om haar wonden te verbinden, maar ze had er zelf schrikbarend weinig aandacht aan besteed en hij wist welke nare parasieten zich graag in bloederige wonden verstopten en hun gastheer nog veel zieker maakten.

Eenmaal bij het water aangekomen zakte hij door zijn knieën. Doordat het zo donker was, viel het niet mee om de verschillende planten te onderscheiden. Kon hij wachten tot de zon opkwam? Dat bracht grote risico's met zich mee en hij wilde Alesana zeker niet zolang alleen laten. Alesana had zich niet hardop afgevraagd waarom de vleermuizen haar hadden aangevallen en omdat ze haast alles wat op haar hart lag aan hem vertelde, vermoedde hij dat ze niet doorhad dat dit een persoonlijke aanval was. Waarschijnlijk dacht ze dat dit gewoon een van de vele gevaren was die in de Moren huisde. Diaval wist daarentegen wel beter. Hij had nog nooit eerder witte vleermuizen gezien, maar hij had wel gehoord dat zij een heer dienden die al een lange tijd geleden uit dit woud was verbannen. Hij dacht weer terug aan Maleficents waarschuwende woorden. Machtige wezens keerden terug naar de Moren op hetzelfde moment dat Alesana op zoek ging naar haar vader. Maleficent had dat al niet als een toevalligheid beschouwd en de recente aanval was daar enkel een bevestiging van. Het zou nog een stuk moeilijker worden om haar te beschermen dan hij bij aanvang had gedacht. Hij wist dat hij van meer betekenis was in zijn menselijke gedaante en zou niet schromen zich als zodanig te laten zien als het echt nodig was, maar voor nu schrok hij er toch nog voor terug. Alesana had genoeg aan haar hoofd. De ontdekking dat haar gevleugelde vriend deels mens was, zou haar gedachten zeker afleiden en dat moment stelde hij liever nog even uit. Zeker zolang ze gewond was.

In zijn ooghoek ontwaarde hij een oranje, zwevende bol. Het was net een luchtbel die de laatste zonnestralen had opgeslokt. Diaval wist dat dit enkel van Maleficents hand kon zijn. Hij had wel verwacht dat ze hen nog steeds in de gaten hield en hulp bood zonder in direct contact met Alesana te hoeven komen. Een tijdje strompelde hij achter de oranje bel aan. Bij iedere stap die hij zette vroeg hij zich af of ze het vermakelijk vond om hem zo moeilijk en met een door de pijn vertrokken gezicht vooruit te zien komen. Hij wist haast zeker dat er een sadistisch glimlachje op haar gezicht te zien was.

Toen de bel eindelijk in de lucht bleef hangen, hurkte hij in het gras neer. Al snel vond hij de kruiden waar hij naar op zoek was geweest. Onmiddellijk vergat hij zijn rancune tegenover Maleficent. Hij trok het plantje met de zilveren steel en bladeren uit de grond vandaan en brak de dichtgevouwen bloemknop af. Een glinsterende stof bleef achter op zijn vingers. Als hij het met water zou vermengen en het in haar mond zou laten druppelen, wist hij zeker dat ze nog een paar uur in diepe slaap zou zijn. Dan had hij genoeg tijd om hun wonden te verbinden.