Hunters ✔ [Nederlandse versie]

11 - Een onverhoopte ontmoeting

Met de juiste kruiden en planten keerde Diaval weer terug naar hun schuilplaats. Tot zijn opluchting lag het meisje nog steeds te slapen. In de schaduwen bedekte hij eerst zijn eigen wonden met de balsem die hij had gemaakt, waarna hij er helende bladeren overheen legde en deze met flexibele strengen omwond en vastknoopte, zodat het op zijn plaats zou blijven. Met moeite zakte hij op de grond neer, waar hij wachtte totdat de pijn in zijn zij sluimerde. Hij moest er niet aan denken dat een onverwachte pijnkreet haar straks zou wekken wanneer hij haar de slaapdrank wilde geven.

De hemel begon alweer paars te kleuren toen hij zich sterk genoeg voelde om naar haar toe te gaan. De eerste vroege vogels waren al wakker en brachten hun lied ten gehoor. Op zijn tenen sloop hij naar het slapende meisje toe. Haar gezicht was vredig en een tijdje bleef hij op zijn hurken voor haar zitten, kijkend naar haar gave huid en haar volle lippen, die nog een spoor van een glimlach vertoonden. Nu hij haar vanuit een ander perspectief zag, leek ze er toch anders uit te zien en voelde hij nog sterker de drang om haar te beschermen.

Plotseling schoten haar ogen open. Geschrokken hapte Diaval naar adem, hopend dat hij het zich verbeeld had, maar ze bleef hem in de ogen staren. Ze had enkele ogenblikken nodig om te beseffen dat ze wakker was en ging toen rechtop zitten. Teleurstelling beving hem toen ze achteruitdeinsde en de anders zo liefdevolle blik in een van argwaan veranderde. Diaval dacht aan de littekens die zijn gezicht en hals bedekten en vroeg zich af of die haar afschrikten.

'Wie – wie ben je?' stamelde ze. Haar hand gleed over het gras, op zoek naar een wapen. Diaval deed gauw enkele stappen achteruit en zocht naar woorden. Hij had zich niet op een confrontatie voorbereid.

'Ik ben Diaval,' zei hij uiteindelijk toen ze haar zwaard had gevonden. Hij hield het wapen nauwlettend in de gaten en vervolgde: 'Maleficent heeft me gestuurd met een drankje.' Hij hield de flacon die hij uit haar eigen tas had gehaald omhoog. 'Het zal je wonden genezen. Ze – ze ontsteken hier snel.'

De greep om het zwaard verslapte. Hij had zijn blik daarop gericht omdat hij haar niet durfde aan te kijken. Wat dacht ze van hem? Gaf ze hem het voordeel van de twijfel of dacht ze dat hij een gedrocht was? Met een afgewend gezicht bood hij haar de flacon aan. Schichtig keek hij naar haar op toen ze hem aanpakte. Zodra hij de aarzeling in haar ogen opmerkte, dwong hij zichzelf om haar aan te kijken. Wegkijken wekte alleen maar de indruk dat hij iets te verbergen had.

Zodra ze elkaar in de ogen keken, kromp Diavals maag samen. Hij had gevoel dat ze zijn gedachten kon horen en er zo achter kwam wie hij werkelijk was. Benauwd wachtte hij af, totdat ze de flacon naar haar mond bracht en een slokje nam.

'W-wat gebeurt er?' stamelde ze zodra ze de slok op had. Met samengeknepen ogen zakte ze weer op de grond neer, voorzichtig, alsof ze bang was om te vallen.

Diaval zei niets, maar keek toe hoe de kracht uit haar lichaam wegvloeide en ze achterover in het gras zakte. Pas toen de regelmatige ademhaling van de slaap terugkwam, pakte hij de spullen die hij nodig had en hurkte naast haar neer. Voorzichtig duwde hij de zoom van haar jurk omhoog en zuchtte toen hij de diepe sneden zag die kriskras over haar zachte huid liepen. Het was een wonder dat ze met zoveel wonden überhaupt had kunnen slapen. Hij doopte zijn vingers in de balsem en streek ze voorzichtig over haar huid. Ze merkte er niets van en sliep verder alsof ze elkaar nooit hadden gezien