Hunters ✔ [Nederlandse versie]

24 - Glazen lichamen

Alesana voelde zich constant onzeker. Een paar dagen gingen voorbij. Er werd weinig gesproken en ze merkte dat de twee (half)mannen niet zo goed met elkaar konden opschieten. Diaval vloog vooral in zijn vogelgedaante rond en Alesana vroeg zich af of hij dat deed zodat hij een excuus had om niet tegen haar te hoeven praten. Het drakendiertje dat ze was tegengekomen en dat onzichtbaar kon worden, droeg ze in haar tas mee. Ze wist niet of de twee mannen ervan wisten, noch waarom ze het gevoel had gehad dat ze het diertje moest meenemen. De blik in zijn grote, schattige ogen had haar gewoon aangegrepen en ze had er troost uit geput.

Langs de oever van een rivier klommen ze omhoog. De rotsige ondergrond was met mos begroeid en daardoor erg glad. Raaf bleef dicht bij haar in de buurt, alsof hij snel genoeg zou kunnen transformeren om haar op te vangen als ze viel.

Nog steeds hadden ze niet echt een goed plan. Of misschien hadden de mannen dat wel, maar deelden ze dat niet met haar. De zoektocht naar haar vader voelde nog even zinloos als voorheen, ze had nog geen strategie bedacht en hoopte hem op goed geluk tegengekomen. De Grimm had beloofd zijn soortgenoten erop uit te zenden, maar Alesana wist niet of ze dat moest geloven of niet.

Ze had gehoopt dat Diaval er ook wat vrienden op uit kon sturen, maar hij had haar verteld dat hij de enige was. Maleficent had hem eens gered toen hij als raaf in een net vastzat en hem in een mens verandert. Alesana kon het met haar verstand niet bijbenen. Hij had een leven gekend waarin hij niets was dan een vogel en waarvan hij zich maar weinig kon herinneren. Hoe zou het zijn, zo'n simpel en zorgeloos bestaan?

Twee nachten verder begon de onrust weer aan haar te knagen. Ze stapten een nat en groen gebied binnen, waar zoveel planten groeiden dat ze elkaar verdrongen om een streepje zonlicht. Er heerste een zware stilte. De kwetterende vogels die haar zo gewoon waren geworden, leken dit woud niet te willen binnengaan. De Grimm stapte echter vastberaden verder, en ook Diaval leek zich niet te willen laten kennen.

Tijdens de eerste nacht kon Alesana niet slapen. Ze zat rechterop en staarde in de duisternis. Voetstappen kraakten, stemmen fluisterden. Of dat slechts in haar hoofd zat of ook hoorbaar was voor de anderen, wist ze niet.

De rode schim keerde ook weer terug. Ze zag hem eerst alleen van veraf, zodat ze dacht dat het slechts een hersenspinsel was. Naderhand werd het steeds duidelijker dat hij dichterbij kwam. Beelden aan de laatste keer schoten door haar hoofd. Ze had een man in glas veranderd. Ze had iemand vermoord.

Haar ademhaling werd gejaagder. Het voelde alsof iemand haar keel dichtkneep. Ze concentreerde zich op haar in – en uitademen, maar de angst verliet haar lichaam niet.

Hij kwam dichter- en dichterbij.

Alesana wist dat ze de Grimm en Diaval moest wakker maken, maar ze kon zich niet verroeren. Het was alsof haar voeten in een zompige bodem waren vastgeklonken. Met haar handen zocht ze naar iets om zich te verweren.

Ze kneep haar ogen dicht toen ze plotseling licht in het hoofd werd. Keer op keer zag ze het glazen lichaam weer voor zich. Ze probeerde het beeld uit haar gedachten te bannen om zich te concentreren, maar de herinneringen waren te sterk.

En toen waren ze er weer. De lichtflitsen, knetterend en zigzaggend als bliksemschichten. Het ging weer gebeuren. Alesana probeerde zich ertegen te verzetten en zichzelf onder controle te krijgen, maar tegelijkertijd werd er een verdedigingsmechanisme in werking gezet waar geen weerstand tegen geboden kon worden.

Haar ogen werden broeierig warm. Ze voelde de druk van haar vingers niet toen ze deze ertegenaan legde. Ergens meende Alesana haar naam te horen, maar ze kon niet meer nadenken. De kleuren wervelden rond in haar blikveld, omarmden elkaar en vermengden, gleden daarna weer uiteen in nieuwe kleuren.

Het putte haar uit. Ze zocht met haar hand naar steun, maar vond niets en viel in het gras.

Toen ze later opkeek, zag ze het nieuwe beeld dat ze had gecreëerd.

Haar hart brak toen ze zag wie het was.

Roran.