Hunters ✔ [Nederlandse versie]

44 - Woorden uit het hart

Alesana voelde zich opgelucht toen Diaval terugkeerde. Er hing een opgelaten sfeer tussen Roran en haar, waar ze onderuit probeerde te komen door te doen alsof ze voedsel aan het zoeken was.

Door de struiken heen kon ze Roran zien, die op zijn tenen stond en een paar vruchten plukte. Ze wilde niet te ver bij hem vandaan gaan, hij herinnerde zich immers niets meer en wist waarschijnlijk ook niet welke gevaren er hier in de Moren huisden.

Een tak knapte. Gejaagd keek ze haar over haar schouder, dat ene geluidje was al genoeg om haar hart in een hevig tempo naar haar keel te stuwen. Gelukkig was het Diaval.

'Heb je hem gevonden?' Alesana merkte dat ze een beetje zenuwachtig was. Nu was ze dat wel vaker geweest in zijn bijzijn, maar deze keer was het anders. Hij had een beschuldigende blik in zijn ogen.

'Ja. Hij is hier niet ver vandaan.'

Was hij boos op haar? Of was de blijdschap zo ver te zoeken omdat haar vader niet meer in leven was? Ze haalde beverig adem. 'Is... is hij in orde?'

'Ik heb alleen het kamp gezien.'

Alesana beet op haar lip. Hij klonk zo kortaf... Vertwijfeld keek ze hem aan. Hij slaakte een zucht en kwam dichter bij haar staan. 'Ik kan dit niet, Alesana,' fluisterde hij. 'Liegen tegen hem. Dat ben ik niet gewend – dat is iets typisch menselijks.'

Alesana sloeg haar ogen neer. Ze had er ook geen goed gevoel aan overgehouden, maar wat moest ze anders?

'Mensen zijn niet de enige die liegen,' mompelde Alesana, die niet wilde dat hij haar hele volk beoordeelde aan de hand van haar gedrag. 'De Grimm loog ook toen hij zei dat hij ons wilde helpen.' Ze keek voorzichtig op. Aan zijn zware ademhaling hoorde ze dat die woorden de boel er niet beter op maakten.

'Waarom vertel je hem niet de waarheid?'

'De vorige keer dat ik dat deed, was hij er kapot van.' Ze vond het vreselijk om eraan terug te denken. Iemand zo te zien lijden, terwijl je wist dat jij daar de aanleiding van was... dat was een marteling. 'Hij at niet, hij sliep niet.' Ze keek hem aan. Nog steeds stonden zijn wenkbrauwen in een boze frons. Het kneep haar keel dicht. 'Ik wil niet dat hij hetzelfde doormaakt op een plaats als deze, die zo vreemd voor hem is. Hij moet zijn hoofd erbij houden.'

Ze keek Diaval in zijn ogen, ze verzachtten niet.

'Misschien krijgt hij hier wel de afleiding die hij nodig heeft.'

Het volume waarop Diaval sprak, stond haar niet aan. Met een wee gevoel in haar maag keek ze opzij. Roran was opgehouden de vruchten te plukken. Het was doodstil geworden. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en kon hem toen tussen de takken ontwaren.

Even zag ze het blauw van zijn ogen, daarna kwam hij in beweging, duwde de begroeiing opzij en kwam naar hen toe. 'Wat is er aan de hand?'

Alesana voelde hoe het zweet haar uitbrak. Had Diaval gelijk? Zou deze omgeving en de missie om haar vader te redden zijn gedachten van zijn verdriet afleiden? Ze twijfelde zo erg. Diavals boosheid was al genoeg om haar gedachten door de war te schoppen.

Maar hij is jouw ware liefde. Je hebt hem uit de dood gewekt door een kus.

Alesana wenste dat ze beter had geweten hoe zoiets werkte. Betekende ware liefde automatisch dat het wederzijds was? Ze keek naar Roran. Zijn blonde haren vielen voor zijn gezicht en hij veegde ze met een snelle beweging opzij.

Misschien hoef je niet álles te vertellen. Alleen wat er echt toe doet.

'Houd je iets voor me achter?'

'Nee hoor.' De woorden waren eruit voordat ze er erg in had.

'Ik kan dit niet, Alesana.' Ze schrok van Diavals stem. Het klonk gebroken. Wat moet hij waanzinnig in me teleurgesteld zijn. 'Ik denk dat onze samenwerking hier ophoudt.'

Alesana voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken. 'Wat? Nee, ik kan dit niet zonder jou!' Ze greep zijn arm vast, maar ze zag dat er zand opsteeg, dat zijn lichaam ging veranderen. Zodra hij Raaf was, zou hij verdwijnen.

'Alsjeblieft Diaval, ga nu niet weg!' De tranen sprongen in haar ogen. Volg je hart. 'Ik... ik ben niet helemaal eerlijk geweest. Tegen jullie allebei niet. Laat me alsjeblieft niet in de steek, laat het me goedmaken!'